Ανθή Ζαχαριάδου: Ήταν μια τεράστια πρόκληση

Κινηματογραφικές Αναγνώσεις: Words on Film

Τετάρτη 16 Οκτωβρίου, 17:30-19:30, Παλιό Ξυδάδικο, Λεμεσός

Στο πλαίσιο του παράλληλου προγράμματος του Διεθνές Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Κύπρου που συνεχίζει στο Θέατρο Ριάλτο μέχρις τις 18 Οκτωβρίου και με την συνεργασία του Βιβλιοτροπίου, το Φεστιβάλ προσκαλεί το κοινό σε ένα λογοτεχνικό περίπατο στην τέχνη του Κινηματογράφου: το παράλληλο πρόγραμμα «Κινηματογραφικές Αναγνώσεις» αποκαλύπτει την εγγενή σχέση λογοτεχνίας και κινούμενης εικόνας.

Τέσσερις Κύπριοι συγγραφείς – o Γιώργος Τριλλίδης, η Νάσια Διονυσίου, η Μαρία Πετρίδη, και η Ανθή Ζαχαριάδου, θα ερμηνεύσουν με τον δικό τους τρόπο τέσσερις ταινίες μικρού μήκους χωρίς διάλογο, διαβάζοντας ζωντανά, σε παράλληλη προβολή των ταινιών, το κείμενο που έχουν δημιουργήσει.

 

Ήταν μια τεράστια πρόκληση

Με την Ανθή Ζαχαριάδου

Πόσο εύκολο ήταν το εγχείρημα σας να “επενδύσετε» με κείμενο τις ταινίες; 

Ήταν δύσκολο. Η ταινία που μου ανατέθηκε (The Divine Way, Ilaria Di Carlo, 15’, Γερμανία, 2019) είναι αισθητικά χάρμα οφθαλμών, αλλά και μια κάπως μυστικιστική, μεταφυσική, αλληγορική απεικόνιση, που πρώτα έπρεπε να αποκρυπτογραφήσω, και ακολούθως να ερμηνεύσω, εκφράζοντας τη δική μου οπτική με λόγια,  χωρίς όμως να αποκαλύπτω όλα όσα θεώρησα ότι ήθελε να μεταφέρει. Ομολογώ ότι με ταλαιπώρησε.

Η συνθήκη που σας δόθηκε, ένα έτοιμο «εικαστικό περιβάλλον», λειτούργησε για σας  περιοριστικά ή αντίθετα άνοιξε ορίζοντες;

Υπάρχει ο εγγενής περιορισμός όταν το περιβάλλον που πρέπει να επενδύσεις με λέξεις είναι έτοιμο, έτσι είναι σημαντικό πρώτα να απομονωθεί το «θέμα», ακολούθως να βρεθεί το κατάλληλο «ύφος» και εκεί κάποιος είναι υποχρεωμένος να χρησιμοποιήσει τα συγγραφικά του εργαλεία, με πείσμα και αποφασιστικότητα μέχρι να ανοίξουν οι προσωπικοί του ορίζοντες. Αυτή ήταν μια τεράστια πρόκληση, τόσο ως μια εσωτερική διεργασία για να «καταλάβω» τη δημιουργό, αλλά και να επιδιώξω ένα νέο τρόπο γραφής, μια και δεν είμαι συγγραφέας, ή τουλάχιστον είμαι άτομο «περιορισμένων δυνατοτήτων» στον τομέα.

 

Ήταν μια προσπάθεια να δώσετε ένα «σενάριο» στην ταινία ή ταινία έγινε αφορμή για μια ιστορία;

Κανένα από τα δύο δεν επιδίωξα. Θα ήταν απλό να γραφτεί μια ιστορία, τύπου διηγήματος, που να ταιριάξει κάπως στην ταινία και να αποτελούσε το «σενάριο» της. Όμως η δημιουργός, μέσω των εικόνων της, μετέφερε ένα συναισθηματικό κόσμο και μια προσωπική της σύγκρουση- η συνθήκη είναι η εμπειρία της, που μπορεί να διαρκεί 15 λεπτά αλλά και να ερμηνεύεται και ως μια ολόκληρη ζωή. Δεν ταίριαζε μια συμβατική ιστορία, έτσι, κάπως, επιδίωξα να γράψω μια δική της εξομολόγηση, διατηρώντας το μυστήριο που διακατέχει την ταινία. Δεν είμαι καθόλου σίγουρη αν το πέτυχα.

Θα ήθελες  κάποτε να έγραφες ένα σενάριο ή να έβλεπες ένα βιβλίο σου, μια ιστορία σου στον κινηματογράφο;

H δημιουργία είναι ενδογενής διαδικασία, ευεργετική και θεραπευτική. Χρειάζεται τόλμη για να «παραδώσεις» έξω στον κόσμο αυτό που κάνεις ως προσωπική ανάγκη ή απόλαυση. Θα ήθελα να ήμουν τόσο περήφανη για κάτι που έγραψα,  ώστε να νιώσω άνετα να το μοιραστώ. Η προβολή είναι δευτερεύων θέμα.

Πως θα χαρακτήριζες την σχέση Λογοτεχνίας Κινηματογράφου;

Είναι δύο πολύ διαφορετικά είδη τέχνης, και πώς εκλαμβάνει κάποιος το «καλό», ίσως να  εξαρτάται και από την ιδιοσυγκρασία του. Κάποιους θα μας «αγγίξει» ο γραπτός λόγος, που όντως είναι πιο μεστός ως προς το θέμα που διατείνεται, και απολαμβάνουμε το συγγραφικό ύφος.  Άλλοι συγκλονίζονται παρακολουθώντας τις εικόνες και ακούγοντας τους διαλόγους- πρόκειται για τους λάτρεις του κινηματογράφου που κοιτάζουν και «μέσα» από την ταινία, τεχνικής φύσης επιτεύγματα. Εγώ νομίζω δεν είδα ποτέ ταινία που να ήταν καλύτερη από τη λογοτεχνική της πρώτη ύλη. Βεβαίως, δεν παρακολούθησα ποτέ καμία κινηματογραφική διασκευή μυθιστορήματος, αν δεν μου είχε αρέσει το μυθιστόρημα.