Της
Χρυστάλλας Αντωνίου*
Ο Στέλιος Βασιλείου, γέννημα – θρέμμα του Λαϊκού Κινήματος, γεννήθηκε στη Μοσφιλωτή, τον Μάη του 1944, από βιοπαλαιστές γονείς. Ήταν ο μικρότερος από τα τέσσερα αδέλφια της φτωχής αγροτικής οικογένειας. Τέλειωσε το δημοτικό και στα 13 του χρόνια βγήκε στη βιοπάλη να βοηθήσει την οικογένειά του. Δούλεψε ως σκαρπάρης στον θείο του, αφού δεν μπορούσε να γίνει ηλεκτρολόγος όπως επιθυμούσε, επειδή έπρεπε να πληρώνει για να μάθει την τέχνη. Από το 1971 και μετά, η ζωή του είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με το Λαϊκό Κίνημα. Ο Στέλιος είναι συνώνυμο και σύμβολο της Αντίστασης, αφού τα γεγονότα της μαύρης προδοσίας του τόπου μας από την ΕΟΚΑ Β’ και τη Χούντα των Αθηνών, τον βρήκαν στην πρώτη γραμμή να αντιστέκεται στα άνομα σχέδιά τους.
Στις 15 του Ιούλη του 1974, ηγήθηκε ως επικεφαλής της ΕΔΟΝ, μαζί με άλλους προοδευτικούς Λαρνακείς, της Αντίστασης. Βγήκαν στους δρόμους και καλούσαν τον κόσμο να αντισταθεί. Οι μνήμες με τα ημιφορτηγά, τους τέσσερις δολοφονημένους ήρωες του Αϊ-Γιάννη και τους τραυματίες δεν ξεθώριασαν ποτέ. Τις κουβαλούσε μέχρι το τέλος της ζωής του. Ο ίδιος τραυματίστηκε, και με την άφιξή του στο νοσοκομείο κακοποιήθηκε βάναυσα από τους πραξικοπηματίες και τον κράτησαν φυλακισμένο στο κρατητήριο του νοσοκομείου που ήταν το αποχωρητήριο… Στις αφηγήσεις του αναφέρεται στις φρικιαστικές μέρες και στις μέρες κόλασης που έζησαν εκείνο τον Ιούλη. Είδε κατάματα το φασισμό και τις θηριωδίες του και τον έφτυσε. Η εισβολή τον βρήκε πολεμιστή σε διάφορα μέτωπα με κατάληξη το Βουφαβέντο. Μια μέρα πριν ξεκινήσει η δεύτερη εισβολή έφυγαν καθώς έλαβαν εντολή για «αυτοδιάλυση». Στην προσπάθειά του να εντοπίσει τη γυναίκα και τα τρία παιδιά του, συνελήφθη εκ νέου από τους πραξικοπηματίες της ΕΟΚΑ Β’ που ήταν πολύ πίσω από την πρώτη γραμμή της μάχης, όπως καταμαρτυρεί ο ίδιος. Υπέστη νέους ξυλοδαρμούς και βασανιστήρια, μέχρι που τελικά κατάφερε να επανενωθεί με την οικογένειά του. Από τότε ήταν μπροστάρης των αγώνων του ΑΚΕΛ για επίλυση του κυπριακού προβλήματος.
Σε συλλαλητήρια, εκδηλώσεις, μνημόσυνα και συνεντεύξεις, έδινε το «παρών» του, εξέφραζε την άποψή του και με τη μαχητικότητα που τον διέκρινε πρωτοστατούσε για την ενημέρωση του κυπριακού λαού. Το μεγάλο του παράπονο, όπως ο ίδιος έλεγε πάντα και ένιωθε έντονα, ήταν πως δεν υπήρξε πραγματική τιμωρία για το εγκληματικό πραξικόπημα και τους σχεδιαστές του. Το 1977 αναλαμβάνει καθήκοντα υπεύθυνου του Αγροτικού Γραφείου της Επαρχιακής Επιτροπής του ΑΚΕΛ Λάρνακας και από το 1996 εκλέγεται Γραμματέας της Επιτροπής Υπαίθρου μέχρι την αφυπηρέτησή του το 2009. Ήταν μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΑΚΕΛ από το 1985 μέχρι το 2010.
Το 2009 τιμήθηκε με το παράσημο των 80 χρόνων του κόμματος. Ηγήθηκε της Υπαίθρου της Λάρνακας για τέσσερις σχεδόν δεκαετίες. Υπηρέτης των εργαζομένων και υπερασπιστής των δικαιωμάτων τους, θύμωνε με κάθε μορφής αδικία και πρωτοστατούσε στις διεκδικήσεις τους. Πιστός και αφοσιωμένος στα ιδανικά, στις αρχές και τις αξίες της Αριστεράς, έδινε όλες του τις δυνάμεις ακούραστα, με πολλές θυσίες και στερήσεις, για τον απλό άνθρωπο και τα δίκαιά του. Αιώνια η μνήμη του και το παράδειγμα της αγωνιστικότητάς του. *Επαρχιακός Γραμματέας ΑΚΕΛ Λάρνακας
Aκολουθήστε μας στο Google News
Οι τελευταίες ειδήσεις από την Κύπρο και τον κόσμο και όλη η επικαιρότητα στο dialogos.com.cy
