Μια ιδιωτική πρωτοβουλία πολιτών ξετυλίγει τον ανθρωπισμό της στην Κένυα
Της Νίκης Κουλέρμου
Υιοθέτησαν ένα χωριό από φτωχούς και πεινασμένους ανθρώπους -χριστιανούς, μουσουλμάνους, Μασάι. Μπορούν να τους δώσουν μια χούφτα ρύζι, λίγα φαγώσιμα, αλλά αυτά ίσως να μην έχουν τόση αξία όσο η αγκαλιά αγάπης, η μεγάλη αγκαλιά αγάπης που ανοίγουν κάθε φορά που συναντούν αυτούς τους ανθρώπους, αυτά τα παιδιά που ζουν και μεγαλώνουν ως να είναι παιδιά ενός κατώτερου Θεού. Κι όμως όταν δίνεις αγάπη, παίρνεις κιόλας, δυναμώνεις ψυχικά τον εαυτό σου.
Έτσι ξεκίνησε αυτή η ιστορία. Από ανάγκη να δώσουν αγάπη σε άλλους ανθρώπους. Στο χωριό Loitokitok κοντά στα σύνορα με την Τανζανία και το βουνό Κιλιμάντζαρο, ο έγχρωμος πάτερ Τίτο ξεκίνησε να κτίζει σχέσεις αγάπης και αδελφοσύνης με πολίτες από την Αθηένου. Μια πρωτοβουλία που πολλαπλασιάζει σιγά σιγά αυτούς τους ανθρώπους που θέλουν να προσφέρουν σε συνανθρώπους τους. Η αποστολή τους είναι και θρησκευτική μα και ανθρωπιστική… Ίσως πιο πολύ ανθρωπιστική…
Ξεκίνησε τη δεκαετία του ’90 όταν ο πάτερ Σωτήρης ρώτησε στην κοινότητά του, την Αθηένου, αν ήθελαν κάποιοι να αναλάβουν σπουδαστές στην Κένυα, μέσω της Μητρόπολης Κιτίου (που θα φοιτούσαν στο σεμινάριο ως μελλοντικοί ιερείς· τη χώρα που επισκέφθηκε ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος και, βαφτίζοντάς τους, άφησε πίσω του αρκετούς με το όνομα Μακάριος…) Δηλαδή να αναλάβουν τα έξοδα των σπουδών τους. Η κα Ελένη Σταυρινού είχε χάσει ένα παιδί της σε ατύχημα και ήταν η πρώτη που ανταποκρίθηκε αναλαμβάνοντας ακριβώς το κόστος για τις σπουδές του πατρός Τίτο.
Αυτή ήταν η αρχή. Όπως μας αφηγείται η κα Άννα Χριστοδούλου, σύζυγος του π. Σωτήρη, η οικογένεια της κας Ελένης είχε αποκτήσει στενές σχέσεις φιλίας και αγάπης με τον π. Τίτο. Μέχρι που τον βοήθησαν για να παντρευτεί στέλνοντάς του λεφτά για την προίκα του…, όπως απαιτεί η παράδοση. Στη συνέχεια χειροτονήθηκε ιερέας από τον Μητροπολίτη Κένυας, κ. Μακάριο. Η οικογένεια Σταυρινού του έστειλε την ιερατική του στολή και τον στήριξε υλικά και ηθικά. Τα μέλη της οικογένειας Σταυρινού επικοινωνούσαν με αλληλογραφία με τον π. Τίτο και κάποια στιγμή θέλησαν να τον γνωρίσουν…
Το 2008 ένας έγχρωμος ιερέας, με σάνταλα από λάστιχα αυτοκινήτου -ναι από λάστιχα αυτοκινήτου- βρέθηκε στην Αθηένου. Ήταν κάτι πρωτόγνωρο για τους κατοίκους. Μαζί με τους ιερείς της Αθηένου και τον π. Σωτήρη (Αβδελλερό) μίλησαν στο εκκλησίασμα της Αθηένου και Αβδελλερού, καθώς και σε παγκοινοτική συγκέντρωση στην Αθηένου και έκλαιγαν…
Μιλούσαν και έκλαιγαν για τις μαμάδες που βράζουν ακόμα πέτρες στα καζάνια τους και τα παιδιά κλαίνε περιμένοντας το φαγητό που δεν λέει να ψηθεί κι αυτά θέλουν να χορτάσουν την πείνα τους, αλλά τελικά αποκοιμούνται… Αυτή η αποστολή ένιωσε την ανάγκη να μαζέψει και άλλη βοήθεια για να κτιστεί μια εκκλησία. Μπορεί τον επόμενο χρόνο να γίνουν και τα εγκαίνιά της. Ή να ξανάρθει ο πάτερ Τίτο στην Κύπρο για να ενισχύσει την προσπάθεια και τους δεσμούς.
240 ευρώ για μια χούφτα ρύζι για 120 παιδιά
Παρουσιάσεις με φωτογραφίες και βίντεο, σε σχολεία και όχι μόνον, παζαράκια, εράνους και η προσπάθεια μιας δράκας ανθρώπων βρήκε απήχηση. Σύμφωνα με την κα Άννα, κάθε χρόνο (Οκτώβριο) στο Γυμνάσιο της Αθηένου γίνεται ένα παζαράκι και υπάρχει ένας κουμπαράς σε μόνιμη βάση ώστε να μαζεύονται λεφτά. Στόχος να μαζεύουν 240 ευρώ. Γιατί 240 ευρώ; Γιατί τόσα είναι αρκετά για να έχουν μια χούφτα ρύζι για ένα χρόνο 120 παιδιά ενός φτωχικού σχολείου της περιοχής. Ένας σάκος ρύζι των 25 κιλών στοιχίζει 20 ευρώ. Και γι’ αυτά τα παιδιά είναι πολυτέλεια, το ρύζι. Αν δεν έχουν πέτρες, μπορεί να έχουν φασόλια και καλαμπόκι, αλλά όχι ρύζι…
Ο πάτερ Τίτο έγινε πόλος έλξης…
Φέτος άλλη μια 10μελής αποστολή βρέθηκε στην Κένυα. Ανάμεσά τους και ο π. Σωτήρης, ο οποίος μας επιβεβαιώνει ότι αυτή η πρωτοβουλία είχε και έχει σχέση με το έργο που έκανε εκεί ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος Γ’ με συνεχιστή του έργου του τον ακούραστο συμπατριώτη μας, Μητροπολίτη Κένυας κ. Μακάριο. Δεν είναι εξάλλου τυχαίο ότι σ’ αυτή την προσπάθεια συνέβαλε και η Μητρόπολη Τριμυθούντος που με την άδεια του Μητροπολίτη Τριμυθούντος κ. Βαρνάβα έγιναν έρανοι σε διάφορες εκκλησίες της περιφέρειας Τριμυθούντος για ανέγερση και αποπεράτωση εκκλησίας στο χωριό Loitokitok. «Κάναμε 36 βαφτίσεις σε μια μέρα», αφηγείται ο πάτερ Σωτήρης.
«Η εκκλησία γέμισε με 400-500 πρόσωπα. Η βοήθεια που τους δίνουμε ενθάρρυνε τον κόσμο να μας πλησιάσει. Ο πάτερ Τίτο έγινε πόλος έλξης. Το πρώτο Σαββατοκύριακο που βρεθήκαμε εκεί μοιράσαμε περίπου σε 80 παιδιά παπούτσια και φανέλες, ανεξάρτητα αν ήταν χριστιανοί ή μουσουλμάνοι ή Μασάι. Τα χαμόγελα και η χαρά στο πρόσωπό τους ήταν για μας η “αποζημίωση”. Το έργο μας είναι και θρησκευτικό, αλλά είναι και ανθρωπιστικό. Ίσως πιο πολύ ανθρωπιστικό γιατί η βοήθειά μας είναι για όλους τους ανθρώπους, ανεξάρτητα θρησκείας».
Ρωτήσαμε τι ήταν εκείνο που του έκανε εντύπωση αφού ήταν η πρώτη φορά που ταξίδευε στην Κένυα, στη συγκεκριμένη περιοχή. Και η απάντηση ήταν συγκλονιστική, όπως ακριβώς συγκλονίστηκε και ο ίδιος. Όπως πριν 3.000 χρόνια… Σύμφωνα λοιπόν με τον π. Σωτήρη στο σπίτι που έμεναν η κατάσταση ήταν σχετικά καλή. Τα διπλανά σπίτια ήταν παράγκες, κτισμένα με τσίγκους. «Και διερωτάσαι», προσθέτει, «αν είναι ζώα ή άνθρωποι που μένουν εκεί. Οπότε βλέπεις να βγαίνουν μωρά από αυτές τις παράγκες…. Η περιοχή των Μασάι μού θύμισε αυτά που διαβάζαμε στα βιβλία για την εποχή των μικρών οικισμών στη Χοιροκοιτία. Μόνο που εδώ τα σπίτια δεν είναι πέτρινα. Είναι στρογγυλά, μικρά φτιαγμένα από ξύλα, πηλό και κοπριά… για να είναι πιο ζεστά. Μέσα ένα τραπέζι και ένα κρεβάτι ξύλινα, χαμηλά και εκεί να μένει όλη η οικογένεια. Όπως πριν 3.000 χρόνια…»
«Ευχαριστούμε»
Για πρώτη φορά φέτος στην αποστολή προστέθηκε και η Άντρη Θεοχάρους, η οποία έγραψε στο λογαριασμό της στο FB: «Γνωρίσαμε ανθρώπους που ζουν απλά, που αρκούνται με ένα πιάτο ρύζι και λίγα φασόλια και μέχρι αύριο έχει ο Θεός. Ανθρώπους φιλόξενους, χαμογελαστούς.
Παιδικά ματάκια που αναζητούν μια αγκαλιά και πολλή αγάπη. Ευχαριστούμε, πάτερ Τίτο, για όλα αυτά που μας δίδαξες, ευχαριστούμε τα παιδιά που μας άφησαν να φάμε, να παίξουμε, να χορέψουμε μαζί τους, που μας δέχτηκαν από την πρώτη στιγμή χωρίς να μας γνωρίζουν. Ευχαριστούμε και όλους εσάς που με τον ένα ή τον άλλον τρόπο δώσατε ελπίδα στα παιδιά του ορφανοτροφείου και σε άλλα τόσα παιδιά που ζουν στο Loitokitok. Asante sana Kenya».
Οι τελευταίες ειδήσεις από την Κύπρο και τον κόσμο και όλη η επικαιρότητα στο dialogos.com.cy