Από τη μια η Γεωργία και από την άλλη η Στεφανία

Του
Τάσου Περδίου

 

 

Το δίπολο: Μια κυβέρνηση η οποία στις 27 Ιανουαρίου έκανε βαρύγδουπες δηλώσεις καταδίκης του Ολοκαυτώματος και την ίδια ώρα προΐσταται ενός κράτους – πυλώνα θεσμικού ρατσισμού που ξεκινά από τους μουχταραίους και στρογγυλοκάθεται μέχρι την καρέκλα του Προέδρου της Δημοκρατίας. Ο οποίος, θυμίζω, είπε: «Εμείς τολμήσαμε και ζητήσαμε συγγνώμη, ανεξάρτητα αν τα θύματα ήταν αλλοδαπές», για τα θύματα του κατά συρροή δολοφόνου. Γλώσσα λανθάνουσα, τ’ αληθή λέγει, όντως.

Από την άλλη, έχουμε την πρωτοβουλία μιας καθηγήτριας Φιλολογίας μαζί με τους μαθητές της στο Λύκειο Αραδίππου να εκδώσουν ένα Ημερολόγιο για τα ανήλικα ασυνόδευτα προσφυγόπουλα. Είναι οι δύο όψεις μιας κοινωνικής πραγματικότητας, την οποία μπορεί να αξιολογήσει κάποιος πιο χειρουργικά διαβάζοντας τις σκέψεις δύο πρωταγωνιστριών. Της Γεωργίας και της Στεφανίας. Ποιες είναι αυτές; Η Γεωργία είναι η Γεωργία Μιχαήλ, πρόεδρος του Κοινοτικού Συμβουλίου Ζυγίου. Η οποία, όταν έγινε γνωστή η απόφαση της κυβέρνησης να εγκαταστήσει Κέντρο Φιλοξενίας Ασυνόδευτων Ανηλίκων στο χωριό της, στις 10 Αυγούστου 2018 υπέγραψε μια επιστολή προς τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας βγαλμένη απευθείας από τις ονειρώξεις του Αδόλφου και των τεράτων που έκαιγαν ανθρώπους στους φούρνους και κομμάτια από δέρμα έπεφταν από τα φουγάρα στους δρόμους έξω από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης. «Θεωρούμε ότι η μεταφορά και εγκατάσταση μέσα στο συγκεκριμένο χώρο 100 αλλοδαπών παιδιών που θα προέρχονται από διαφορετικές χώρες, με διάφορες κουλτούρες, θρησκείες και αντιλήψεις, θα δημιουργήσει πολλά και σοβαρά προβλήματα στην κοινότητα», έγραφε η μουχτάρενα. Παρακάτω αποκαλούσε τα 13χρονα και 15χρονα προσφυγόπουλα «αυτούς τους ανθρώπους» και ζητούσε όπως εγκατασταθούν σε αστικά κέντρα, επειδή εκεί ο κόσμος είναι εξοικειωμένος και δεν θα υπήρχε κίνδυνος ρατσιστικών αντιδράσεων. Σου ’ρχεται να κάνεις εμετό.

Η Στεφανία είναι η Στεφανία Πάρπα. Φιλόλογος στο Λύκειο Αραδίππου και συντονίστρια της πρωτοβουλίας για έκδοση του Ημερολογίου «Γιατί όταν γλιτώσει το παιδί, υπάρχει ελπίδα». Η οποία έγραψε ένα άρθρο – λογοτέχνημα με τον εξής επίλογο: «Δεν ξέρω ποια βαθιά αλήθεια μου έφερε την ιδέα της έκδοσης ενός ημερολογίου με τη στήριξη επωνύμων για τις ανάγκες των ασυνόδευτων παιδιών. Ίσως να θέλησα να το κάνω για το παιδί που υπάρχει μέσα στον πατέρα μου, που ξέμεινε μόνο, χωρίς γονείς και φοβάται. Ή ίσως να θέλησα να δείξω στους μαθητές μου ότι υπάρχουν πολλοί εκεί έξω με ανοιχτή την αγκαλιά τους. Ίσως, πάλι, να είναι το οικουμενικό άδικο που με πνίγει για τη ζωή που στάθηκε σκληρή σ’ αυτά τα παιδιά. Που στάθηκε σκληρή στη μάνα τους, που τους αποχωρίστηκε κλαίγοντας, βάζοντάς τους σε μια βάρκα. Σκέφτομαι ότι για να ρισκάρει μια μάνα να βάλει το παιδί της ασυνόδευτο σε βάρκα, πάει να πει πως ο κίνδυνος εκεί είναι μεγαλύτερος απ’ αυτόν των κρύων νερών της Μεσογείου. Δεν ξέρω αν είναι όλα μαζί ή και τίποτα. Μα το νιώθω σε κάθε κύτταρό μου ότι είναι κάτι που πρέπει να γίνει”».

Το μόνο σίγουρο είναι ότι κάτι πρέπει να γίνει. Ο τόπος χρειάζεται μυαλά όσο πιο μακριά γίνεται από τα μυαλά που κουβαλούν τύποι και τύπισσες όπως η Γεωργία και όσο το δυνατό πιο ταυτισμένα με ανθρώπους όπως η Στεφανία…