Από την Πελαθούσα έδειξαν το δρόμο της συναδέλφωσης

Ένα ξεχωριστό συναπάντημα Ελληνοκύπριων και Τουρκοκύπριων συμπατριωτών μας, που απέδειξαν τη θέλησή τους για ειρηνική συνύπαρξη στην κοινή μας πατρίδα.

Μιλούσαν πιο πολύ με τα βλέμματα κι έλεγαν με μια μόνο ματιά  όσα δεν μπορείς να πεις με τη γλώσσα και τη φωνή. Άπλωναν τα χέρια και έσφιγγε ο ένας την παλάμη του άλλου, αλλά αυτό ήταν κάτι πολύ παραπάνω από μια συνηθισμένη χειραψία, όπως και το κτύπημα στον ώμο, που δεν είχε να κάνει με εκείνη την τυπική κίνηση που γίνεται όταν δυο άνθρωποι έχουν καιρό να συναντηθούν… Κάθε κίνηση και κάθε κουβέντα εκφραζόταν και έβγαινε χωρίς να υπάρχει κανένας προγραμματισμός, αφού το μυαλό είχε παραμεριστεί και όλα λειτουργούσαν με την καρδιά και την ψυχή, αφήνοντας να ξεχειλίζουν τα συναισθήματα χωρίς κανένα περιορισμό, χωρίς να αφήνεται κανένα τείχος ή άλλη διαχωριστική γραμμή να τα ανακόψει ή να τα βάλει σε πολιτικά, θρησκευτικά ή άλλα καλούπια…

Αυτή η ατμόσφαιρα επικράτησε πριν από λίγες μέρες στην Πελαθούσα, το μικρό χωριό εκεί κοντά στον κόλπο της Πόλης Χρυσοχούς, όπου συναντήθηκαν Τουρκοκύπριοι και Ελληνοκύπριοι, σε μια γιορτή μνήμης και συναδέλφωσης αλλά και προβληματισμού για το ποθούμενο αύριο… Δεν έχει σημασία αν ήταν 100 ή 200 (μπορεί να ήταν και περισσότεροι), η σημασία και το νόημα αυτής της συνάντησης ήταν πάνω απ’ όλα ότι οι άνθρωποι που βρέθηκαν εκεί συνιστούσαν τον αυθεντικό κόσμο της Κύπρου… Ήταν ένα χαρακτηριστικό δείγμα από το σύνολο των Κυπρίων οι οποίοι πάνω από  πολιτικές ή άλλες σκοπιμότητες βάζουν την ανάγκη για ειρηνική συνύπαρξη και συνεργασία των κατοίκων αυτού του τόπου.

Η πρωτοβουλία γι’ αυτό το συναπάντημα ξεκίνησε από τον γνωστό βραβευμένο σκηνοθέτη Πανίκο Χρυσάνθου που, όπως είναι γνωστό, εκτός από τόπος κατοικίας του η Πελαθούσα αποτελεί και το κέντρο των επαγγελματικών και καλλιτεχνικών του δράσεων (εδώ βρίσκεται και η έδρα της Κυπριακής Ταινιοθήκης) και του καθηγητή του Πανεπιστημίου Κύπρου Νιαζί Κιζίλγιουρεκ. Κύπριοι και οι δυο, γνωστοί για τις απόψεις και τις δράσεις τους στην προσπάθεια επανένωσης της πατρίδας μας, οι δύο διακεκριμένοι συμπατριώτες μας κατάφεραν και πάλι να φέρουν σε επαφή τούς τόσο μακρινούς αλλά και τόσο κοντινούς ανθρώπους της Κύπρου για να διαπιστώσουν για μια ακόμα φορά ότι τίποτε δεν τους χωρίζει, ότι ο τόπος που γεννήθηκαν είναι κοινός και τους χωρά όλους και ότι έχουν τη θέληση και επιθυμούν να συνεργαστούν και να δημιουργήσουν τις προϋποθέσεις για την ευτυχία τη δική τους και των παιδιών τους και για την προκοπή της ταλαιπωρημένης πατρίδας τους.

Άνθρωποι της Κύπρου με ίδια πικρά βιώματα

Ξεκάθαρο ήταν το μήνυμα που προσπάθησαν και κατάφεραν να στείλουν όλοι όσοι μετείχαν σ’ αυτό το συναπάντημα στην Πελαθούσα. Ένα δυνατό μήνυμα ελπίδας σε αυτές τις δύσκολες μέρες που περνά ο τόπος μας, με τους ανθρώπους να νιώθουν απογοήτευση και ίσως, σε κάποιο βαθμό, να χάνουν και την αισιοδοξία τους για την ποθούμενη λύση του προβλήματος που τόσα χρόνια ταλανίζει τον τόπο. Οι Κύπριοι που βρέθηκαν στην Πελαθούσα απέδειξαν, πάντως, ότι διαθέτουν τεράστια αποθέματα κατανόησης κι ότι μπορούν και θέλουν να απαλλαγούν από τα τελευταία ίχνη φόβου και καχυποψίας, που ενδεχομένως να βρίσκονται ακόμα κάπου φωλιασμένα στην ψυχή τους, και ότι είναι πανέτοιμοι για το χτίσιμο μιας νέας  επανενωμένης πατρίδας.

Αυτά τα μηνύματα δεν βγήκαν μέσα από κάποια συνάντηση επισήμων που εκπροσωπούν τις «δυο κοινότητες της Κύπρου», όπως συνηθίσαμε να λέμε. Οι αγγελιαφόροι τους ήταν απλοί ανώνυμοι Τουρκοκύπριοι που κατοικούσαν στην Πελαθούσα μέχρι το 1975 (οπότε αναγκάστηκαν να μετοικήσουν κυρίως στην περιοχή της Καρπασίας) και Ελληνοκύπριοι που ο πόλεμος τους ξερίζωσε από τα δικά τους χωριά και τους οδήγησε σε αυτό το ακριτικό χωριό της Πάφου. Άνθρωποι της Κύπρου με ίδια πικρά βιώματα, πονεμένοι και με πολλά τραύματα, που άφησε πιο πολύ στην ψυχή τους παρά στο σώμα τους η παράνοια του πολέμου, αλλά και τα κάθε είδους πολιτικά παιχνίδια και τεχνάσματα που παίχτηκαν και ακόμα παίζονται σε βάρος της Κύπρου και του λαού της…

Τη θέλησή τους για επανένωση της πατρίδας τους την άφησαν να εκδηλωθεί μέσα από τη γροθιά που ύψωναν, φωνάζοντας ότι η Κύπρος ανήκει στο λαό της, καθώς ακούγονταν τραγούδια από τη μικτή χορωδία και ποιήματα γραμμένα με το μελάνι της ψυχής Ελληνοκύπριων και Τουρκοκύπριων δημιουργών… Όλοι οι νέοι και πιο παλιοί βρέθηκαν στην Πελαθούσα, ο Αντρέας, ο 80χρονος Φαχρί και ο συνομήλικος φίλος του ο Ντίνος, ο Κώστας και τα παιδιά του Τσεγκίς (του Τουρκοκύπριου βουλευτή στα πρώτα χρόνια της ανεξάρτητης Κυπριακής Δημοκρατίας που δολοφονήθηκε το 64 στην περιοχή της Χρυσοχούς και ακόμα δεν έχει βρεθεί ο τάφος του).

Τιμή στα σύμβολα της αγάπης

Οι άνθρωποι της Κύπρου, που μετείχαν στη γιορτή της συναδέλφωσης της Πελαθούσας, δεν θα μπορούσαν να μην να περάσουν από τη γειτονική Αντρολύκου για να καταθέσουν τα άνθη της εκτίμησης και της αγάπης τους στους τάφους δύο συμπατριωτών τους, που πρώτοι με την «προκλητική» και «απαράδεκτη» στάση τους έδειξαν το δρόμο της συνύπαρξης και της πραγματικής αγάπης… Εκείνης της αγάπης που καταλύει πέτρες και διαλύει φυλετικές, θρησκευτικές και άλλες προκαταλήψεις, αποδεικνύοντας ότι με τη θέλησή του ο άνθρωπος, και με πυξίδα την καρδιά και την ψυχή του, έχει τη δύναμη να ανατρέψει ό,τι μπορεί να σταθεί εμπόδιο στην ευτυχία του.

Και ήταν αυτοί οι πρωτοπόροι, ο μουσουλμάνος Χασάνης και η χριστιανή Χαραλαμπία, που έσμιξαν τη ζωή και την τύχη τους, έκαναν τη δική τους οικογένεια και δεν άφησαν κανένα να τους χωρίσει. Ακόμα και στο θάνατο κατάφεραν να συνεχίσουν την κοινή πορεία τους, με τους τάφους τους να βρίσκονται ο ένας δίπλα στον άλλο, στέλνοντας από εκεί το δικό τους μήνυμα….

Χρήστος Χαραλάμπους