Από το «μένουμε σπίτι» στο «μένουμε όρθιοι»

Της Μαρίας Φράγκου

Την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές δεν είχαμε ακούσει ακόμα το διάγγελμα του Προέδρου της Δημοκρατίας. Το ζητούμενο, ωστόσο, η κοινωνία να κρατηθεί όρθια μετά τη σταδιακή άρση των μέτρων περιορισμού εξαιτίας της πανδημίας δεν αλλάζει και δεν ξεφεύγει της έγνοιας, της σκέψης και της αγωνίας του καθενός από εμάς.

Από το «μένουμε σπίτι», που για ενάμιση μήνα τώρα καταφέραμε οι πλείστοι να εμπεδώσουμε, μέχρι το «μένουμε όρθιοι», υπάρχει μία απόσταση. Και για να τη διανύσουμε θα εξαρτηθούν πολλά και πολλοί παράγοντες θα συμβάλουν. Από το οικονομικό στο εργασιακό και στο υγειονομικό πεδίο, μέχρι τη σωφροσύνη, την κατανόηση και την αλληλεγγύη, θα δοκιμαστούν πολλές αξίες και κατακτήσεις, θα κινδυνεύσουν πολλά αυτονόητα και άλλα με τα οποία ζήσαμε για δεκαετίες και θεωρούσαμε διασφαλισμένα.

Σε ό,τι αφορά στα θέματα οικονομίας, ήδη τις επιπτώσεις τις ζούμε. Η πανδημία επηρέασε ζωτικής σημασίας πόρους, εξαφάνισε άλλους και αρκετοί άλλοι θα αργήσουν να επανέλθουν στο συνήθη βηματισμό τους. «Το 2013 λέγαμε ότι πλέουμε σε αχαρτογράφητα νερά, σήμερα η κρίση, λόγω πανδημίας, μας είναι επίσης εντελώς απρόβλεπτη», έλεγε την Κυριακή στην εφημερίδα μας ο οικονομολόγος Χάρης Σταυρινίδης. Ως εκ τούτου, η παρέμβαση του κράτους και με άλλα, ουσιαστικά, μέτρα στήριξης είναι περισσότερο από ποτέ αναγκαία. Γιατί, μπορεί τα μέτρα που έχουν παρθεί, κυρίως από την πολιτική επιδομάτων, να είναι προς τη σωστή κατεύθυνση, αφού δίνουν άμεσα χρήμα σε εργαζόμενους που λόγω της αναστολής εργασιών είδαν να μειώνονται ή να χάνονται τα εισοδήματά τους, εντούτοις «αυτό είναι μια προσωρινή ένεση και φυσικά δεν αντικαθιστά πλήρως τα χαμένα εισοδήματα», όπως μας έλεγε στην ίδια συνέντευξη ο Χάρης Σταυρινίδης.

Ο τομέας της οικονομίας, λοιπόν, πρέπει να επανέλθει στην προ κορονοϊού εποχή. Πρέπει να μείνει όρθια η οικονομία, να επανεκκινήσει και να πάρει μπρος σιγά-σιγά ο τόπος.

Το εργασιακό περιβάλλον, επίσης, πρέπει να παραμείνει όρθιο και σε καμιά περίπτωση οι εργαζόμενοι δεν μπορούν και δεν πρέπει να πληρώσουν τις συνέπειες της κρίσης, όπως έγινε και το 2013. Η συνεισφορά δεν μπορεί να είναι μονόδρομος και ο εργαζόμενος δεν μπορεί να είναι το θύμα πολιτικών που ούτε τις ορίζει ούτε και τις προκρίνει ή προδικάζει.

Σωφροσύνη, κατανόηση και αλληλεγγύη απαιτείται από όλους για όλους. Τα πράγματα είναι δύσκολα και ας μην τα κάνουμε δυσκολότερα με πράξεις και ενέργειές μας. Με σωφροσύνη και κατανόηση θα βαδίσουμε και τούτο το δρόμο, ενώ η αλληλεγγύη, όπως και το 2013, φαίνεται πως θα είναι αναγκαία.

Ήδη τα κοινωνικά παντοπωλεία, την ύπαρξη των οποίων κάποιοι ήθελαν να ξεχάσουμε, θα αναλάβουν ενεργό δράση ξανά. Το ίδιο και τα δίκτυα κοινωνικής αλληλεγγύης και κάθε αξιοπρεπής και αξιέπαινη πράξη στήριξης συνανθρώπων μας που το έχουν ανάγκη.

Από το «μένουμε σπίτι», προχωράμε στο επόμενο στάδιο, λοιπόν. Στο «μένουμε όρθιοι». Μένουμε άνθρωποι.