Αποχαιρετισμός στον Κώστα Λοχία

Του Γιαννάκη Κολοκασίδη

Όταν έφυγε ο συν. Κώστας Λοχίας απουσίαζα στο εξωτερικό. Λυπήθηκα πολύ, που μας άφησε και που δεν μπόρεσα να παρευρεθώ στην κηδεία του. Τον γνώριζα από χρόνια σαν ένα συνειδητό και αφοσιωμένο Ακελιστή. Χαμηλών τόνων μεν, αλλά πάντα μαχητικό δε. Στέλεχος με άποψη, αλλά και πρώτο στην πρακτική οργανωτική και πολιτική δουλειά. Είχαμε βρεθεί πάρα πολλές φορές τόσο στα πλαίσια κομματικών συνεδριάσεων και ακτίβ, όσο και σε φιλικό επίπεδο εκτός κομματικής δουλειάς. Και έχω τις καλύτερες αναμνήσεις.

Βλέποντας στη «Χαραυγή» την αγγελία της κηδείας του θυμήθηκα μια συνέντευξη που του πήρα το 2012. Αφορμή για τη συνέντευξη ήταν μια κουβέντα που μου είπε ότι είχε παρευρεθεί στο παράνομο συνέδριο του κόμματος το 1959. Τα κανονίσαμε λοιπόν να βρεθούμε και να μιλήσουμε πιο εκτεταμένα για αυτή του την εμπειρία. Βέβαια στη διάρκεια της συνέντευξης δεν μείναμε μόνο στο συνέδριο του 1959, αλλά μιλήσαμε γενικά για τη ζωή και τη δράση του στο Λαϊκό Κίνημα.

Γεννημένος σε πολύ φτωχή οικογένεια στον Στρογγυλό Αμμοχώστου αναγκάζεται στα 12 του χρόνια να πάει στη Λευκωσία για να μάθει σκαρπάρης σ’ ένα θείο του. Τσιράκι, που όπως όλα τα τσιράκια έκαμναν και τις δουλειές του σπιτιού όπου η συμπεριφορά του μάστρου, έστω κι αν ήταν θείος του, δεν ήταν καθόλου καλή. «Επαναστάτησα, σύντροφε Γιαννάκη, και έφυγα για να πάω να μάθω κτίστης». Και αυτή η επανάσταση τον συντρόφευσε σε όλη του τη ζωή.

Δεκαεπτά χρονών εντάχθηκε στην ΑΟΝ και στην ΠΕΟ. Δεκαοχτώ χρονών επέστρεψε στον Στρογγυλό όπου τον πλησίασαν ο Λάμπρος Γονατάς και ο Μιχάλης Πουμπουρής για να του ζητήσουν, μαζί με άλλους νέους του χωριού, να στήσουν κομματική ομάδα στον Στρογγυλό. «Ένιωσα τόσο όμορφα όσο ποτέ στη ζωή μου, που μου εμπιστεύτηκαν οι σύντροφοι, όχι μόνο να γίνω μέλος του ΑΚΕΛ, αλλά και να βοηθήσω να στήσουμε κομματική οργάνωση στο χωριό».

Τότε υπήρχε ο θεσμός του δόκιμου μέλους. Για έξι μήνες δυο φορές τη βδομάδα πήγαινε στον Μαραθόβουνο και παρακολουθούσε ιδεολογικο-πολιτικά μαθήματα. Και θυμάται ότι αυτός και οι σύντροφοί του αγωνιούσαν αν στο τέλος της δοκιμαστικής περιόδου θα κρίνονταν έτοιμοι για να ενταχθούν στο ΑΚΕΛ, πράμα, που προς μεγάλη χαρά του Λοχία, έγινε.

Μιλήσαμε για πολλά πράγματα. Για τις πολύ καλές σχέσεις Ε/κυπρίων και Τ/κυπρίων στον Στρογγυλό, για τα δύσκολα χρόνια της ΕΟΚΑ και της παρανομίας, για τον Μιχάλη Πέτρου τον οποίο γνώριζε προσωπικά. «Στην κηδεία του Μιχάλη Πέτρου κινητοποιήθηκε όλη η Κύπρος. Και θα γινόταν μεγάλο ματζελιό, αν δεν είχε τόση μεγάλη επιρροή το κόμμα και να αποτρέψει πράξεις αντεκδίκησης». Παραδέχτηκε ότι ήταν από εκείνους τους νέους που ζητούσαν φορτικά από την ηγεσία δυναμική αντιμετώπιση των δολοφόνων μασκοφόρων του Γρίβα. Αλλά και ότι ήταν σοφή τελικά η απόφαση που πήρε το κόμμα για μαζική-πολιτική απάντηση.

Μιλώντας για εκείνη την εποχή τόνιζε συνέχεια την πίστη και αφοσίωση στο κόμμα που χαρακτήριζε τότε τα κομματικά μέλη και ιδιαίτερα την εχεμύθειά τους. «Συζητούσαμε τα πάντα στις ΚΟΒ. Αλλά ξέραμε ότι δεν έβγαιναν έξω όσα δεν έπρεπε να βγουν».

Αυτή η εχεμύθεια είχε να κάμει και με την εμπειρία του στο παράνομο συνέδριο. Ο Λοχίας ήταν ο Γραμματέας της ΚΟΒ του Στρογγυλού και οι σύντροφοί του τον εξέλεξαν για να τους αντιπροσωπεύσει στο συνέδριο. Δεν ήξεραν ούτε πότε ούτε πού θα πραγματοποιείτο το συνέδριο. Κάποια μέρα ειδοποιήθηκε πως την ερχόμενη Κυριακή θα πρέπει να πάει με το ποδήλατο στις 4 τα ξημερώματα στο δρόμο με την άσφαλτο και από κει θα περνούσε λεωφορείο για τους οδηγήσει στον τόπο του συνεδρίου. Είχε τη συνήθεια τις Κυριακές να βρίσκεται με έναν κουμπάρο του στο Βαρώσι. Προφασίστηκε ότι εκείνη την Κυριακή θα είχε δουλειά και δεν θα μπορούσαν να βρεθούν. Τα ίδια είπε και ο φίλος και κουμπάρος του.

Όταν ξεκίνησε τα ξημερώματα της Κυριακής δεν είπε πού πάει, ούτε στη γυναίκα του Μαρούλα, που ήταν επίσης μέλος του κόμματος. Το συνέδριο έγινε σ’ ένα μεγάλο περιβόλι στον Λάξη του Βαρωσιού κάτω από τα δέντρα. Από το πρωί μέχρι το βράδυ. Με ένα σύντομο διάλειμμα για φαγητό το μεσημέρι. Και εκεί με μεγάλη του έκπληξη είδε να καταφθάνει ο κουμπάρος και φίλος του φέρνοντας με ένα βαν το μεσημεριανό τσίμπημα των συνέδρων! «Αυτή ήταν η δουλειά που είχες;» ρώτησε ο ένας τον άλλο. Ούτε στον κολλητό τους δεν είπαν πού θα πήγαιναν εκείνη την Κυριακή.

Είναι να μην αναπολείς συμπεριφορές μιας άλλης εποχής, σήμερα, που με τη μεγαλύτερη ευκολία και ανευθυνότητα, ανοίγουμε το στόμα μας και λέμε τα πάντα οπουδήποτε ακόμα και στο διαδίκτυο!

Αυτό ήταν το μεγάλο παράπονο του συν. Κώστα Λοχία.

Ο Κώστας Λοχίας έδωσε νόημα στη ζωή του μέσα από τη δράση του στο Κίνημα της Αριστεράς. Και άφησε πίσω του την πιο πολύτιμη κληρονομιά. Αυτήν του λαϊκού αγωνιστή. Θερμά συλλυπητήρια στη συν. Μαρούλα, όλους τους οικείους συντρόφους και συναγωνιστές του.