Η αποχή ως εχθρός της Αριστεράς

Του
Θεοχάρη Μασούρα*

 

Η αποχή ως εχθρός της Αριστεράς

Εγώ απέχω, εσύ απέχεις, αυτός απέχει. Εµείς απέχουµε, εσείς απέχετε, αυτοί απέχουν.

Στο ποίηµα Μέρες του 1969, ο Μανώλης Αναγνωστάκης, θέλοντας να δείξει τη διαπλοκή του ελληνικού λαού µε τη Χούντα, κλίνει το ρήµα συναλλάσσοµαι σε όλα τα πρόσωπα, ενικού και πληθυντικού. Μιµήθηκα λοιπόν τον ποιητή κλίνοντας το ρήµα απέχω. Η διαπλοκή (συναλλαγή) οδήγησε Ελλάδα και Κύπρο στην καταστροφή. Η αποχή, από την άλλη, κατά τις επόµενες εκλογές, βουλευτικές και προεδρικές, αποδυναµώνει εκείνες τις δυνάµεις, στις οποίες, σύµφωνα µε τις δηµοσκοπήσεις, οι απέχοντες ανήκουν ως επί το πλείστον στο ΑΚΕΛ – Αριστερά – Νέες ∆υνάµεις, γεγονός που οδηγεί στην ενδυνάµωση της ∆εξιάς αλλά και των µικρότερων κοµµατικών σχηµατισµών.

Μια τέτοια εξέλιξη, που είθε να µην επαληθευτεί, είναι πέρα για πέρα άδικη, γιατί όσα λάθη κι αν έκαναν Κ.Κ.Κ. και ΑΚΕΛ στην εκατοντάχρονη περίπου πορεία τους, δεν µπορούν να αντισταθµιστούν µε τα εγκλήµατα της ∆εξιάς και των παραφυάδων της -Εθνικό Μέτωπο, ΕΟΚΑ Β’ εδώ, ΤΜΤ, Γκρίζοι Λύκοι εκεί.

Το δικαίωµα της ψήφου, του εκλέγειν και εκλέγεσθαι, το δικαίωµα της απεργίας, το δικαίωµα των τριών οχτάωρων, ο 13ος µισθός, η κατάργηση των µισθών πείνας, το πενθήµερο, η ισότητα ανδρών και γυναικών και τόσες άλλες κοινωνικές κατακτήσεις είναι κεκτημένα που αποκτήθηκαν με αγώνες µε πρωτοπόρους τους αγωνιστές της Αριστεράς. Ιδού λοιπόν και ο κύριος λόγος για τον οποίο όχι µόνο δεν πρέπει ο αριστερός ψηφοφόρος να απέχει, τουναντίον οφείλει να ενδυναµώσει το κόµµα της εργατικής τάξης, µε την ευρεία έννοια του όρου, ως του κόµµατος των µη προνοµιούχων, των ελεύθερων επαγγελµατιών, των ανθρώπων της Τέχνης και γενικά των προοδευτικών που σε κάποια φάση της συµµετοχής τους στα κοινά, ανεξαρτήτως του κόµµατος που ανήκαν, συµπορεύτηκαν µε την Αριστερά κι όχι µε τη ∆εξιά, γιατί ιδεολογικά την αισθάνονταν πιο συγγενική τους.

Είναι όµως και κάτι άλλο πολύ απλό και ανθρώπινο, το οποίο δεν πρέπει να µας οδηγήσει στην αποχή: Όταν το βράδυ των εκλογών θα παρακολουθούµε τα αποτελέσµατα, θα κυριαρχεί το ερώτημα: Ποιας εκ των δύο µεγάλων παρατάξεων τα υψηλά ή χαµηλά ποσοστά θα µας χαροποιούν ή θα µας θλίβουν; Της Αριστεράς ή της ∆εξιάς;

«Όλοι είναι το ίδιο», λένε, δυστυχώς, ουκ ολίγοι. Η θέση όµως αυτή δεν µπορεί να σταθεί στη βάσανο της λογικής: Από τη µια είναι οι ξεκάθαρες θέσεις στην αντιµετώπιση των προβληµάτων και από την άλλη ο εγωισµός και ο πολιτικός αχταρµάς. Απ’ όλα έχει το πανέρι Αβέρωφ, από επαναπροσεγγιστές µέχρι απορριπτικούς οι οποίοι ούτε να ακούσουν θέλουν για ∆ιζωνική, ∆ικοινοτική Οµοσπονδία όπως περιγράφεται στα ψηφίσµατα του ΟΗΕ. Ο Γκουτέρες είναι πράκτορας! Η Ευρώπη συνωµοτεί σε βάρος µας! Η Αγγλία και το σύµπαν εντάσσονται στους συνωµοσιολόγους!

Η αποχή τούς βολεύει για να συνεχίσουν να µας κυβερνούν. Οι ενεργοί όµως πολίτες δεν πρέπει να το επιτρέψουν. Ο Πρόεδρος αναλαµβάνει, λέει, την πολιτική ευθύνη των χειρισµών αντιµετώπισης του κορονοϊού και των «χρυσοφόρων» πολιτογραφήσεων. Κουβέντα όµως για εγκατάλειψη της εξουσίας. Θα τον προικίσουµε εµείς κιόλας διά της αποχής µας; Η αποχή ισοδυναµεί µε θετική ψήφο στους Αναστασιάδη – Συναγερµό.

* Φιλόλογος, Πρώην διευθυντής σε σχολεία Μ.Ε.