Αποδημία

Κάθετα/Ορίζοντας / Φωτογραφία: Δημήτρης Βάττης

Αποδημία

                    Μνήμη του Παπαλάζαρου

 

Τώρα που έφυγες, τα χελιδόνια

δεν τιτιβίζουν γλυκά στην ταπεινή μας στέγη

ακινητούν μικροί σταυροί πάνω απ’ τα περβόλια

και τα μυριστικά του κήπου μας θλιμμένα

αργοσαλεύουν κάτω απ’ τον ίσκιο της απουσίας σου.

 

Έμεινε το ψωμί που μοιραζόμασταν

πάνω στο φτωχικό τραπέζι

με τη ζεστήν αφή απ’ τα δυο βασανισμένα χέρια σου,

η εκκλησία σιωπηλή μες σ’ ένα φέγγος

ιλαρό και λυπημένο δίχως

τους ταπεινούς ψαλμούς σου

σε όρθρους βαθιούς και μακρινές εσπέρες.

 

Έμειναν του μικρόκαμπου οι φωνές

πίσω από τα βήματά σου,

μαρμαρωμένες έμειναν μέσα στη σιωπή σου

κάτω από το κουρασμένο βλέμμα σου

που άπλωνε μια μικρή ήσυχη θάλασσα

να κυματίζει με όλα τα τραγούδια μας

και με όλα τα όνειρα μας.

 

Πίσω απ’ τον φεγγίτη μας

εν’ άστρο λυπημένο κάθε βράδυ

ανάβει το καντήλι σου.

 

Δωπέρα, ανάμεσα μας, παντού θα γυρνάς

κι οι νύχτες μας θα σε προσμένουν

σαν μια ζεστή αγκαλιά

κ’ ένα λουλούδι με το δάκρυ μας να φέγγει

μες στην ατάραχη σιωπή του μνήματός σου.

Αντώνης Πιλλάς – 30.07.20      

ΥΓ: Είχα τη χαρά και την τιμή να γνωρίσω και να συναναστραφώ με τον αείμνηστο Παπαλάζαρο, αφού υπηρέτησα σαν δάσκαλος για δυο χρόνια στην κοινότητα του, τα Χολέτρια της Πάφου. Ο μακαριστός εκτιμούσε πολύ το έργο και το ρόλο του δασκάλου, και μας στήριζε πάντα με την απλή, ζεστή και, πατρική θα έλεγα, παρουσία του.