Απογοήτευση… τα παιδιά αυτά είναι το μέλλον της κοινωνίας μας!

Της Άντριας Ζαμανή

 

Απογοήτευση. Μόνο με αυτό συναίσθημα μπορώ να περιγράψω αυτό που ένιωσα όταν την Τετάρτη το βράδυ είδα το βίντεο στο οποίο 13χρονος έπεσε θύμα ξυλοδαρμού από συμμαθητές του σε Γυμνάσιο στη Λεμεσό. Τι να σχολιάσω πρώτα; Το γεγονός αυτό καθαυτό; Το ότι τα υπόλοιπα παιδιά γύρω ξέσπασαν σε γέλια και δεν αντέδρασε ούτε και ένα σε αυτό που συνέβαινε μπροστά στα μάτια τους; Το ότι δεν υπήρξε παρέμβαση από εκπαιδευτικό; Το ότι δεν ήταν η πρώτη φορά που συνέβη κάτι τέτοιο;

Πληγώθηκα από τη σκέψη και μόνο ότι αυτά τα παιδιά είναι το μέλλον της κοινωνίας, αλλά πολύ περισσότερο από το γεγονός ότι η συμπεριφορά αυτή είναι ο καθρέφτης της σημερινής κοινωνίας. Έχουμε αποτύχει τόσο πολύ; Είναι τόσο θλιβερό και στενάχωρο. Αν πάρουμε ως δεδομένο ότι αυτά τα παιδιά παραδειγματίζονται από εμάς και συμπεριφέρονται με αυτή τη βιαιότητα, τότε ναι, έχουμε αποτύχει πλήρως. Αρνούμαι όμως να πιστέψω ότι όλοι αυτοί οι μαθητές έρχονται σε επαφή καθημερινά με τέτοιες συμπεριφορές και για αυτόν το λόγο σημειώνονται όλα αυτά τα περιστατικά. Ευθύνονται όντως οι γονείς για όλα αυτά; Και το ρωτώ χωρίς ίχνος ειρωνείας. Δεν θέλω να καταλογίσω ευθύνες, δεν είμαι δικαστής. Θέλω να μείνω στο δικό μου συννεφάκι, το οποίο λέει ότι αυτά τα παιδιά προβαίνουν σε βιαιοπραγίες γιατί ασχολούνται με παιχνίδια, εφαρμογές που προκρίνουν τέτοιου είδους συμπεριφορές και ότι όλα αυτά θα σταματήσουν.

Δυστυχώς όμως, υπάρχει ένα αλλά. Το πρόβλημα είναι πιο βαθύ και σοβαρό. Η κατάσταση έχει ξεφύγει. Τα παιδιά μεγαλώνουν χωρίς τα στοιχειώδη. Οι λέξεις σεβασμός, αλληλεγγύη, εκτίμηση είναι άγνωστες. Η συντριπτική πλειοψηφία των παιδιών εκδηλώνει μία υπεροπτική συμπεριφορά, θεωρώντας ότι είναι υπεράνω όλων. Έχουν ξεφύγει, αυτό, απλά αυτό. Και είναι κρίμα, αποτελούν το μέλλον αυτού του τόπου. Εάν στα 13 τους χτυπούν τους συμμαθητές τους, τότε ποιο είναι το επόμενο βήμα; Τι θα κάνουν στα 20, 30, 40 τους χρόνια;

Αλλά το πιο σημαντικό ερώτημα είναι πώς σταματά όλο αυτό. Είναι ευθύνη των γονέων; Δεν δίνουν την απαραίτητη σημασία στα παιδιά τους; Δεν τους δίνουν τις σωστές αξίες; Δεν γνωρίζω.

Αυτό που γνωρίζω είναι ότι ήδη ένα παιδί έχασε τη ζωή του εξαιτίας του bullying που δεχόταν, και δεν θέλω να ακούσω κάτι αντίστοιχο. Και όχι, Υπουργέ της Παιδείας, δεν αρκεί ένα επιμορφωτικό σεμινάριο το χρόνο. Πού ήταν οι εκπαιδευτικοί του σχολείου όταν συνέβη αυτό; Ποια είναι η δική τους ευθύνη; Τι σκέφτεται να κάνει το Υπουργείο Παιδείας για να εξαλείψει και όχι απλά για να περιορίσει τα φαινόμενα αυτά; Ποια είναι στο τέλος της ημέρας η ευθύνη του Υπουργείου; Αλλά πότε καταλογίσθηκαν ευθύνες για να καταλογισθούν τώρα;

Google News icon Aκολουθήστε μας στο Google News

Οι τελευταίες ειδήσεις από την Κύπρο και τον κόσμο και όλη η επικαιρότητα στο dialogos.com.cy