Του Χρήστου Χαραλάμπους
Ακόμα πιο έντονα αυτές τις μέρες των γιορτών αποκαλύπτεται η φτώχεια και η κοινωνική ανισότητα στην οποία μας έχουν οδηγήσει αυτοί που κυβερνούν τον τόπο τα δέκα τελευταία χρόνια. Με τις αντιλαϊκές πολιτικές τους, όχι μόνο κατήντησαν χιλιάδες οικογένειες να αναζητούν την κάλυψη βασικών αναγκών τους σε κοινωνικά παντοπωλεία και άλλες φιλανθρωπίες, αλλά στέρησαν και σε χιλιάδες παιδιά το δικαίωμα… να είναι και να συμπεριφέρονται σαν παιδιά, να έχουν τις απαιτήσεις και τα «θέλω» που ταιριάζουν στα παιδιά.
Αν περάσεις σήμερα την είσοδο ενός πολυκαταστήματος (αφού αυτά πλέον κυριαρχούν σε αντίθεση με τα μικρά καταστήματα που όλο και συρρικνώνονται), από τη μια αισθάνεσαι όμορφα βλέποντας τη χαρά στα αθώα μάτια των παιδιών, καθώς αρπάζουν από τα ράφια πράγματα που τους αρέσουν και μαζί με εκείνα που έχουν διαλέξει οι γονείς τους γεμίζουν το καρότσι, που καμιά φορά κι αυτό ξεχειλίζει κι αναγκάζονται γονείς και παιδιά να σηκώνουν και κάποια ψώνια στα χέρια. Από την άλλη όμως, δεν μπορεί να μη θλίβεται κάποιος και ταυτόχρονα να νιώθει θυμό βλέποντας δίπλα κάποια άλλα αθώα παιδικά μάτια να κοιτάζουν γύρω τους με θαυμασμό, αλλά από απόσταση, όσα εντέχνως ελκυστικά και προκλητικά στολίζουν τα ράφια του καταστήματος και με πολλή ευκολία τα αποκτούν τα συνομήλικά τους, αλλά όχι τα ίδια. Σ’ αυτά τα άλλα παιδιά, στην έκφραση του προσώπου τους διακρίνεις έντονο το παράπονο, όχι μόνο επειδή αντί για το μεγάλο καρότσι σπρώχνουν ένα καλάθι, αλλά επειδή ξέρουν ότι δεν θα μπορέσουν να βάλουν ακόμα και σε αυτό το μικρό καλάθι κάτι από όλα εκείνα που βλέπουν και λαχταρούν.
Η δική τους χαρά και ικανοποίηση δεν εξαρτάται από τις δικές τους επιθυμίες, αλλά κρέμεται από τα χείλη της μάνας τους, που πρώτα απ’ όλα θα δει την τιμή κι αν αυτή μπορεί να ανταποκριθεί στο πορτοφόλι της οικογένειας, τότε και μόνο το παιχνίδι ή όποιο άλλο προϊόν θα μπει στο καλάθι. Και συνήθως το πορτοφόλι της οικογένειας δεν ανταποκρίνεται και τα παιδιά εναποθέτουν τις ελπίδες τους να αποκτήσουν κάτι δικό τους, ιδιαίτερα αυτές τις γιορτινές μέρες, σε δώρα που θα μοιράσουν κάποιες φιλανθρωπικές οργανώσεις.
Κι είναι κάτι τέτοιες στιγμές που οι εικόνες αυτής της αδικίας αβίαστα μας γυρίζουν αρκετά χρόνια πίσω, φέρνοντας στο νου μας εκείνο το ποίημα που είχαμε μάθει στο δημοτικό (αν θυμούμαι καλά ήταν στην τέταρτη τάξη), που έλεγε, μεταξύ άλλων, «… εσείς που σκορπίζετε τα πλούτη στον αέρα, το χέρι σας το άπονο και άσωτο απλώστε και δώστε και στον άρρωστο και στη φτωχή μητέρα … αυτό που περισσεύει είναι της χήρας, του ορφανού και μην το σπαταλάτε … όποιος τα πλούτη του σκορπά απ’ τους φτωχούς τα κλέβει…»
Aκολουθήστε μας στο Google News
