Απουσιάζει η κοινωνική συνεννόηση, συνεχίζονται οι απεργίες

Του Δρος Αμβρόσιου Προδρόμου*

Για το θέμα των απεργιών σε ολόκληρη την Ευρώπη, και όχι μόνο, είχαμε ασχοληθεί και πριν από λίγες εβδομάδες, αναφέροντας διάφορα παραδείγματα και περιπτώσεις, αλλά και τις κοινωνικές επιπτώσεις που μπορούν να έχουν οι συνεχόμενες απεργιακές κινητοποιήσεις στις μεγάλες οικονομίες. Το θέμα των απεργιών δεν μπορεί να αντιμετωπισθεί πάνω σε μια ολοκληρωμένη βάση εάν τα κράτη τα οποία αντιμετωπίζουν προβλήματα δεν αντιληφθούν το ίδιο το πρόβλημα και από πού προέρχεται. Αυτή είναι βασική αρχή της ανάπτυξης πολιτικής, η οποία για δεκαετίες είχε αναπτυχθεί στην Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά φαίνεται ότι οι νεοφανείς «ηγέτες» έχουν ξεφύγει εντελώς από αυτό το πλαίσιο δημιουργώντας σοβαρά προβλήματα για ολόκληρη την οικονομία.

Οι πρόσφατες απεργιακές κινητοποιήσεις και άλλες διαμαρτυρίες στη Γαλλία σε σχέση με τη συνταξιοδοτική μεταρρύθμιση στη χώρα, μια τεράστια μεταρρύθμιση η οποία δεν έτυχε απολύτως καμιάς κοινωνικής συνεννόησης με τους βασικούς εταίρους, βρίσκει τη χώρα αλλά και την ίδια την Ένωση μπροστά από νέα δεδομένα όσον αφορά τον κοινωνικό διάλογο. Για δεκαετίες η Γαλλία θεωρείτο ίσως η πλέον δημοκρατική χώρα στην Ένωση και αποτελούσε παράδειγμα για όλους τους υπόλοιπους. Φαίνεται όμως ότι η δεύτερη θητεία του Εμμανουέλ Μακρόν βρίσκει τη χώρα διχασμένη με την οργή να ξεχειλίζει, ακόμα και ανάμεσα στην πλειοψηφία των υποστηρικτών τους, αφού τα ετσιθελικά μέτρα για την αύξηση του Συνταξιοδοτικού έχουν ξεπεράσει κάθε κόκκινη γραμμή. Τα πρόσφατα περιστατικά με την είσοδο των διαμαρτυρομένων στα γραφεία της εταιρείας διαχείρισης του χρηματιστηρίου του Παρισιού, Euronext, αποτελούν ακόμα μια ένδειξη ότι η χώρα βρίσκεται μπροστά από σοβαρά προβλήματα.

Στην Κύπρο τα πράγματα σε σχέση με την εργασιακή ειρήνη δεν φαίνεται να είναι και τόσο ρόδινα σε μια σειρά από τομείς. Θα σταθούμε στις τελευταίες απεργιακές κινητοποιήσεις σε συγκεκριμένες μονάδες της ξενοδοχειακής βιομηχανίας. Η ακατανόητη άρνηση των μονάδων να μην καταβάλλουν στους εργαζόμενούς τους τα βασικά δικαιώματα τα οποία καθορίζονται από τη Συλλογική Σύμβαση αλλά και το διάταγμα για το Κατώτατο Μισθό, ένα διάταγμα το οποίο μπάζει από παντού, είναι εντελώς ακατανόητη. Η ξενοδοχειακή βιομηχανία από τη μια δεν μπορεί να ικανοποιήσει τις βασικές της ανάγκες όσον αφορά το ανθρώπινο δυναμικό και από την άλλη δεν θέλει να παρέχει τα ελάχιστα δικαιώματα. Όλα αυτά συμβαίνουν τη στιγμή που οι προοπτικές είναι εξαιρετικές.

Στη Βρετανία οι εργαζόμενοι σε Εκπαίδευση, Μεταφορές και Υγεία είναι συνεχώς στους δρόμους, αφού η κυβέρνηση των Συντηρητικών αρνείται πεισματικά να συζητήσει έστω και για τα ελάχιστα δικαιώματά τους. Στο Βέλγιο, την καρδιά της Ένωσης, οι απεργίες είναι πλέον συχνό φαινόμενο, αφού δεν υπάρχει κοινωνική συνεννόηση σε βασικά θέματα, κυρίως μετά την παρέλευση της πανδημίας και την τεράστια αύξηση του πληθωρισμού.

Φυσικά το πρόβλημα με τις απεργίες δεν παραμένει στην Ευρώπη, αφού σε πολλές επιχειρήσεις στις ΗΠΑ βλέπουμε να υπάρχει μεγάλο κύμα απεργιακών κινητοποιήσεων. Γνωστή αλυσίδα καφέ, η οποία για χρόνια διαφήμιζε την εταιρική κοινωνική ευθύνη της, έχει μπει σε κλοιό απεργιακών κινητοποιήσεων, αφού αρνείται να διασφαλίσει τα ελάχιστα δικαιώματα των εργαζομένων της. Παράλληλα, στο Λος Άντζελες περίπου 30.000 εκπαιδευτικοί έχουν βγει στους δρόμους, αφού οι αρμόδιες κρατικές Αρχές όχι μόνο αρνούνται να προβούν στις ανάλογες αυξήσεις μετά από χρόνια στασιμότητας, αλλά δεν προβαίνουν στην απαραίτητη εργοδότηση γραφειακού προσωπικού, με αποτέλεσμα οι εκπαιδευτικοί να αναγκάζονται να προβαίνουν σε μια σειρά από άλλες εργασίες που δεν εμπίπτουν στην αρμοδιότητά τους και για τις οποίες δεν έχουν τις κατάλληλες ικανότητες.

Οι απεργιακές κινητοποιήσεις δεν πρόκειται να μειωθούν εάν δεν υπάρξει κοινωνική συνεννόηση. Για την Ευρώπη, η μετά-πανδημίας εποχή δίνει την ευκαιρία να εμπεδωθεί η εμπιστοσύνη μεταξύ των κοινωνικών εταίρων, σε διαφορετική περίπτωση ένα είναι το σίγουρο: θα βρισκόμαστε συνεχώς μπροστά σε μια σειρά από γεγονότα τα οποία θα προκαλούν προβλήματα στην οικονομία. Αυτό δεν είναι καλό για κανένα, ούτε για τους εργαζομένους, ούτε για τις επιχειρήσεις, αλλά ούτε και για τα δημοσιονομικά των κρατών.

* Ακαδημαϊκός

[email protected]