Είμαι αριστερός και είμαι περήφανος γι’ αυτό

Του
Μίκη Ζέζου*

 

Το δικαίωμα του καθενός να επιλέγει τι θα ψηφίσει είναι αδιαμφισβήτητο και αναφαίρετο. Το ίδιο αδιαµφισβήτητο είναι και το δικαίωµά του να εκτίθεται ως υποψήφιος του οποιουδήποτε κόμματος ή οποιουδήποτε σχηµατισµού. Εκείνο όµως για το οποίο δεν έχει κανένας, κανένα δικαίωµα, είναι η µαύρη προπαγάνδα εναντίον ανθυποψηφίων του, ή άλλων πολιτικών σχηµατισµών, οι οποίοι έχουν το ίδιο δικαίωµα να διεκδικούν την ψήφο του εκλογικού σώµατος.

Με βάση λοιπόν τα πιο πάνω ας µου επιτραπεί μια σύντομη αναδρομή.

Στα µέσα της δεκαετίας του ’80, ο ιστορικός ηγέτης του ΑΚΕΛ Εζεκίας Παπαϊωάννου αντιµετωπίζοντας τη χυδαιότητα τριών δηµοσιογράφων από την τηλεόραση του ΡΙΚ, µε εκείνο το πράο ύφος που τον χαρακτήριζε είπε επί λέξει τα εξής: «Αυτός ο τόπος και αυτός ο λαός µόνο καλά είδε από το ΑΚΕΛ». Για να προσθέσει µε τρεμάμενα χείλη ότι: «Το ΑΚΕΛ δεν έσπασε μύτη κανενός Κύπριου». Εννοώντας Ελληνοκύπριου ή Τουρκοκύπριου. Χρόνια µετά, ο επί σειρά δεκαετιών στέλεχος του ΑΚΕΛ αείµνηστος Μιχάλης Πουµπουρής, από το βήµα κάποιου Συνεδρίου, µιλώντας εξ ονόµατος των βετεράνων του κόμματος µάς είπε: «Εµείς είµαστε πάντα κτίστες. Ποτέ χαλαστές».

Κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσµίου Πολέµου, 840 τόσα µέλη και στελέχη του ΑΚΕΛ επιστρατεύθηκαν εθελοντικά και πολέµησαν το φασισµό και το ναζισµό, µετά από την ιστορική εκείνη απόφαση του κόµµατος.

Μερικά χρόνια προηγούµενα ο σύντροφος Εζεκίας Παπαϊωάννου, µέσα από τις γραµµές των Ισπανών ∆ηµοκρατών πολέµησε το φασισµό του δικτάτορα Φράνκο. Έτσι εκπλήρωσε το διεθνιστικό του καθήκον, όπως του υπαγόρευε η ιδεολογία του.

Κατά το δεύτερο µισό της δεκαετίας του ’40 µε απόφαση του ΑΚΕΛ και µπροστάρη την ΠΕΟ πραγματοποιήθηκαν οι µεγάλες απεργίες των μεταλλωρύχων µε τη συµµετοχή χιλιάδων απεργών, Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων. Αίτημά τους τα ιερά εργατικά δικαιώµατα όπως: ιατροφαρµακευτική περίθαλψη, Κοινωνική Ασφάλιση, το δικαίωμα της απεργίας και φυσικά το οκτάωρο.

Έχοντας να αντιµετωπίσουν την αποικιοκρατική βία, την εχθρική στάση της Αµερικανικής Μεταλλευτικής Εταιρείας και της συνεταίρου της Εκκλησίας της Κύπρου, οι χιλιάδες απεργοί αγωνίσθηκαν για µήνες, για όλους εµάς τους µεταγενέστερους εργαζοµένους.

Οι απεργοί έχοντας να αντιµετωπίσουν την κατασυκοφάντηση του αγώνα τους, τους κάθε λογής απεργοσπάστες, έγιναν ο προάγγελος των δικαιωµάτων των εργαζοµένων του τόπου µας.

Ποιος ιστορικά καταρτισµένος εργαζόµενος µπορεί ποτέ να ξεχάσει εκείνο το επαίσχυντο «Καλύτερα γαλάζιο δωδεκάωρο παρά κόκκινο οκτάωρο» που εκστόµισε ο τότε ηγέτης της Νέας Συντεχνίας (βλέπε ΣΕΚ), Μιχαλάκης Πισσάς.

Παρακάμπτω τις πολιτικές δολοφονίες εναντίον του ΑΚΕΛ που ακολούθησαν λίγα χρόνια αργότερα, τους προπηλακισµούς και τους ξυλοδαρµούς.

Ποια πολιτική παράταξη µπορεί τεκµηριωµένα να αρνηθεί στο ΑΚΕΛ ότι είναι η παράταξη που περισσότερο από κάθε άλλη, πότισε µε το αγνό αίµα των παιδιών της τα δέντρα της ∆ηµοκρατίας και της Ελευθερίας. Αυτά είναι µόνο µερικά παραδείγµατα της προσφοράς του ΑΚΕΛ στην πατρίδα και το λαό της Κύπρου κατά τη διάρκεια της 95χρονης ιστορίας και δράσης του, στα οποία θα µπορούσε να προστεθούν σωρεία άλλων παραδειγµάτων.

Έρχονται τώρα κάποιοι νεοφανείς και επίδοξοι πολιτικοί, που χωρίς να έχουν προσφέρει το παραµικρό στον τόπο και το λαό µας, παρουσιάζουν το ΑΚΕΛ ως µέρος του σαθρού και διεφθαρµένου κατεστηµένου.

Ε όχι, κύριοι. Το ΑΚΕΛ όχι µόνο δεν υπήρξε ποτέ µέρος του όποιου κατεστηµένου, αλλά ο µοναδικός και διαχρονικός στόχος του. Λίγος σεβασµός δεν έβλαψε κανέναν.

*Μέλος του ΑΚΕΛ, Ορµήδεια