Ας εξορθολογιστούμε επιτέλους

Του

Κώστα Κατσώνη

 

 

Η συζήτηση που γίνεται αυτές τις μέρες γύρω από το θέμα του «εξορθολογισμού» της Παιδείας, δημιουργεί πολλά εύλογα ερωτήματα σε κάθε σκεπτόμενο πολίτη, ο οποίος διερωτάται γιατί αυτή η άνευ διαλόγου και διαβούλευσης με τους άμεσα ενδιαφερόμενους σπουδή της κυβέρνησης, εν μέσω θερινής ραστώνης, να εισαγάγει ή μάλλον να επιβάλει δραστικές αλλαγές στο εργασιακό καθεστώς των εκπαιδευτικών.

Η σπουδή αυτή θυμίζει στους παλαιότερους εκπαιδευτικούς την εισαγωγή του Ενιαίου Λυκείου, το καλοκαίρι του 2000, με συνοπτικές διαδικασίες και με τα γνωστά απογοητευτικά αποτελέσματα που οδήγησαν 15 χρόνια μετά (!) στην εγκατάλειψή του.

Στην προκείμενη, όμως, περίπτωση είναι προφανές, παρά τα όσα λέγονται από πλευράς Υπουργείου και κυβέρνησης, ότι ο βασικός λόγος αυτής της σπουδής είναι η πάση θυσία εξοικονόμηση θέσεων εκπαιδευτικού προσωπικού, μέσα στο πλαίσιο μιας νέας, εκ των πραγμάτων, καθώς φαίνεται, επιβαλλόμενης οικονομικής περισυλλογής. Ενώ δηλαδή κοκορευόμαστε με διθυραμβικές εξαγγελίες ότι βγήκαμε από τα μνημόνια, έχουμε υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης και συνεχείς αναβαθμίσεις από διεθνείς οίκους αξιολόγησης της οικονομίας, την ίδια ώρα διαλύουμε τον Συνεργατισμό, συντηρούμε μια σκληρή κοινωνική πραγματικότητα με τους νέους μας να μεταναστεύουν και ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού (κυρίως συνταξιούχους) να βρίσκονται κάτω από το όριο της φτώχειας και επιχειρούμε ταυτόχρονα να «εξορθολογίσουμε» την παιδεία με ετσιθελικές αποφάσεις και περικοπές που μπορούν να οδηγήσουν στην ανεργία δεκάδες εργαζόμενους εκπαιδευτικούς.

Τα περί ποιοτικής αναβάθμισης του δημόσιου σχολείου και άλλα ηχηρά παρόμοια, εκ στόματος Υπουργού και άλλων κυβερνητικών αξιωματούχων, δεν πείθουν τους εκπαιδευτικούς αλλά και την ευρύτερη κοινωνία, η οποία εδώ και δύο μήνες παρακολουθεί με δικαιολογημένη ανησυχία τα τεκταινόμενα, αναμένοντας με αγωνία την επίτευξη συμφωνίας, ώστε να αρχίσει ομαλά, σε λίγες μέρες, η νέα σχολική χρόνιά.

Αν πραγματικά επιθυμούμε τον εξορθολογισμό και όχι μόνο της Παιδείας, αλλά και όλων των πτυχών που διέπουν την καθημερινότητά μας, απαιτείται πρώτα απ’ όλα ο κατάλληλος επιστημονικός σχεδιασμός αλλά και η συλλογική δράση, με εμπλοκή και με τη μεγαλύτερη δυνατή συναίνεση όλων των εμπλεκόμενων φορέων και παραγόντων.

Οφείλουμε επίσης να εγκύψουμε -πριν είναι πολύ αργά- και στο περιεχόμενο της παρεχόμενης παιδείας, που έχει σήμερα χαρακτήρα εξετασιοκεντρικό και ανταγωνιστικό, ενώ ταλανίζεται από την παραπαιδεία, που τη θεωρούν μάλιστα κάποιοι ως αναγκαίο κοινωνικό φαινόμενο (!), παρά το γεγονός ότι αφαιμάσσει κυριολεκτικά εδώ και δεκαετίες το βαλάντιο της δυσπραγούσας, σήμερα, και λόγω κρίσης, κυπριακής οικογένειας.

Ας εξορθολογιστούμε επιτέλους, πρώτιστα σε σχέση με τους στόχους της παιδείας, που θα πρέπει κύρια και βασικά να συμβάλλει στη διαμόρφωση μιας καλύτερης κοινωνίας, με άτομα που να διαθέτουν ανθρωπιά, αυτοσεβασμό, αλληλοσεβασμό, εντιμότητα, φιλαλληλία και την αναγκαία ιστορική γνώση, χωρίς σοβινισμούς και τάσεις ρατσιστικές και ξενοφοβικές, που ανθούν σήμερα, δυστυχώς, στην κατά τα άλλα ευρωπαϊκή μας δημοκρατία…

Είναι και αυτά σημαντικά, ίσως τα πιο σημαντικά, αν πραγματικά στοχεύουμε σε μια σύγχρονη και ποιοτική εκπαίδευση, που να ανταποκρίνεται στις σημερινές ανάγκες όλων των παιδιών, χωρίς καμιά διάκριση. Και για την επίτευξη αυτών των στόχων ο βασικότερος παράγοντας είναι ο εκπαιδευτικός, χωρίς τον οποίο καμιά εκπαιδευτική αλλαγή και μεταρρύθμιση μπορεί να ευδοκιμήσει…

Google News icon Aκολουθήστε μας στο Google News

Οι τελευταίες ειδήσεις από την Κύπρο και τον κόσμο και όλη η επικαιρότητα στο dialogos.com.cy