Ας γίνει κάτι και για τους ξένους υπηκόους της επαρχίας

Του Χρήστου Χαραλάμπους

Κανένας δεν μπορεί να αμφισβητήσει το γεγονός ότι η Λεμεσός σήμερα αποτελεί μια πόλη όπου εδώ και αρκετά χρόνια ο ντόπιος πληθυσμός συμβιώνει χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα με ανθρώπους προερχόμενους όχι μόνο από την Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά και από τρίτες, όπως καθιερώθηκε να τις λέμε, χώρες. Κι αυτοί οι τελευταίοι (μόνιμοι κάτοικοι, εργαζόμενοι μετανάστες, πολιτικοί πρόσφυγες κ.λπ.) αποτελούν αρκετές δεκάδες χιλιάδες.

Αναμφισβήτητο είναι επίσης το γεγονός, κι αυτό περιλαμβάνεται στα θετικά, ότι οι Αρχές αλλά και ο κόσμος της πόλης, πέτυχαν να προωθήσουν σε μεγάλο βαθμό την αποδοχή από την ντόπια κοινωνία της πολιτιστικής, θρησκευτικής ή άλλης διαφορετικότητας αυτών των ανθρώπων.

Αυτή η επιτυχία της αποδοχής και αφομοίωσης αυτών των ξένων (ιδιαίτερα όλων εκείνων που δεν έχουν ευρωπαϊκή ταυτότητα και καταγωγή) οφείλεται κατά κύριο λόγο στην προώθηση και την εφαρμογή από τις Τοπικές Αρχές και άλλους οργανωμένους φορείς προγραμμάτων που περιλαμβάνουν κοινωνικές δράσεις, εκδηλώσεις πολιτιστικού χαρακτήρα και άλλες πρωτοβουλίες.

Για παράδειγμα, το Πρόγραμμα «Η Λεμεσός, μια πόλη ο κόσμος όλος» που πραγματοποιείται για περισσότερο από μια δεκαετία αποτελεί, ίσως, την καλύτερη και αποτελεσματικότερη πρακτική δράση αποδοχής και  ένταξης των ξένων στην τοπική κοινωνία. Κι αυτό το επισημαίνουν με κάθε ευκαιρία και οι ίδιοι οι ξένοι που βρέθηκαν στη Λεμεσό ως εργαζόμενοι, διωγμένοι και ξεριζωμένοι από τις πατρίδες τους ή για κάποιους άλλους λόγους.

Λεμεσός, όμως, δεν είναι μόνο οι Δήμοι Λεμεσού, Μέσα Γειτονιάς, Αγίου Αθανασίου και Γερμασόγειας που είναι εταίροι στο συγκεκριμένο Πρόγραμμα και απέδειξαν όλα αυτά τα χρόνια ότι άμα θέλουν μπορούν και συνεργάζονται, αποδίδοντας το μέγιστο των προσπαθειών τους.

Λεμεσός είναι και η υπόλοιπη αστική περιοχή και βέβαια η επαρχία που περιλαμβάνει 106 κοινότητες, όπου επίσης ζουν και εργάζονται κάποιες χιλιάδες αλλοδαπών. Άνθρωποι που τους έχουμε να φροντίζουν τους ηλικιωμένους μας, να δουλεύουν στα χωράφια μας και γενικότερα να κάνουν κάποιες δουλειές που εμείς οι… Ευρωπαίοι δεν καταδεχόμαστε πλέον.

Και είναι κοινό μυστικό ότι σε αρκετές περιπτώσεις, αλλοδαποί που εργοδοτούνται σε περιοχές εκτός πόλης (μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας) πέφτουν θύματα εκμετάλλευσης, με τους όρους και τις συνθήκες εργασία τους, αλλά γενικότερα και τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζονται.

Τι γίνεται, λοιπόν, με αυτούς τους ανθρώπους, τους υπηκόους τρίτων χωρών που κάποιοι επιμένουν ακόμα να αποκαλούν «αραπούθκια» και το χειρότερο, τους αντιμετωπίζουν, όχι πολύ διαφορετικά απ’ ό,τι τους αντιμετώπιζαν, μέχρι πριν μερικές δεκαετίες οι Ευρωπαίοι, όταν αποικιοκράτες ξεζούμιζαν τις χώρες τους και εξαθλίωναν τους πληθυσμούς τους.

Μήπως και οι οργανωμένοι φορείς Τοπικής Αυτοδιοίκησης της επαρχίας, μαζί με όλα εκείνα τα Ευρωπαϊκά Προγράμματα από τα οποία επωφελούνται οικονομικά και αναπτυξιακά, θα έπρεπε να επιδιώξουν και τη συμμετοχή τους σε διαδικασίες που θα αφορούν τη βελτίωση της ποιότητας ζωής των υπηκόων τρίτων χωρών που ζουν και εργάζονται στα χωριά;