Ας κάνουν επιτέλους αυτό που πρέπει για τα αδέσποτα

Του Χρήστου Χαραλάμπους

Ήταν κάτι που ακουγόταν εδώ και πολύ καιρό και μάλλον για κάποιους αποτελούσε υπερβολή. Την περασμένη όμως εβδομάδα ακούστηκε και επίσημα στην Επιτροπή Περιβάλλοντος της Βουλής, όπου είχε κατατεθεί σχετικό υπόμνημα από την Κυπριακή Εταιρεία Προστασίας Ζώων.

Περισσότεροι από 250.000 σκύλοι εγκαταλείπονται κάθε χρόνο στην Κύπρο κι αυτό ως αποτέλεσμα και του ότι δεν έχει γίνει κατορθωτή η εφαρμογή του Νόμου Περί Σκύλων του 2002 από τις αρμόδιες τοπικές Αρχές. Επισημάνθηκε ακόμα ότι με αυτά τα δεδομένα, οι αρμόδιοι κρατικοί φορείς, δηλαδή το Υπουργείο Γεωργίας, Αγροτικής Ανάπτυξης και Περιβάλλοντος, οι Κτηνιατρικές Υπηρεσίες αλλά και οι τοπικές Αρχές, δεν έχουν σκοτιστεί μπροστά στο ενδεχόμενο επανεμφάνισης στον τόπο μας ασθενειών όπως η λύσσα και ο εχινόκοκκος.

Πέραν όμως από τις ανησυχητικές συνέπειες που αφορούν τη δημόσια υγεία, το θέμα «αδέσποτοι σκύλοι» έχει και κοινωνικές παραμέτρους, αφού αποτελεί απότοκο της αντίληψης που έχουν ακόμα πολλοί, δυστυχώς, άνθρωποι για τη συμπεριφορά που οφείλουν να έχουν απέναντι στα ζώα, τα οποία κακοποιούνται ή εγκαταλείπονται (κι αυτό είναι μορφή κακοποίησης) όταν τα βαρεθούν οι ιδιοκτήτες τους ή διαπιστώσουν ότι δεν τους είναι χρήσιμα για το κυνήγι ή άλλους σκοπούς.

Οι καθημερινές σχετικές αναφορές που γίνονται μέσα από αναρτήσεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, όπως και οι καταγγελίες που γίνονται στην Αστυνομία και αποκαλύπτουν το τεράστιο πρόβλημα που υπάρχει με τις άθλιες συνθήκες διαβίωσης σκυλιών και τους μεγάλους αριθμούς των αδέσποτων που κυκλοφορούν ιδιαίτερα σε περιοχές εκτός των αστικών κέντρων, αποκαλύπτουν παράλληλα και το μέγεθος της κρατικής αδιαφορίας και ανευθυνότητας.

Ένα πρόβλημα που, βέβαια, δεν είναι τωρινό, μόνο που τώρα η ευαισθητοποίηση που παρατηρείται, κυρίως από κάποιους οργανωμένους φορείς που ασχολούνται με την ευημερία των ζώων, το κρατούν στην επιφάνεια υπενθυμίζοντας σε όλους τις ευθύνες που τους αναλογούν.

Οι τοπικές Αρχές επιχείρησαν αρκετές φορές να αντιμετωπίσουν το θέμα «αδέσποτα» με τη δημιουργία καταφυγίων, τα οποία, όπως αποδείχτηκε στην πορεία, δεν λειτούργησαν όπως θα έπρεπε. Κατά καιρούς γίνονται συσκέψεις δημάρχων και άλλων φορέων της Τοπικής Αυτοδιοίκησης με σκοπό την αναζήτηση τρόπων αντιμετώπισης του προβλήματος, οι οποίες ωστόσο, στις πλείστες των περιπτώσεων, δεν καταλήγουν πουθενά υπό το πρόσχημα του οικονομικού κόστους.

Έτσι βλέπουμε σκυλιά να βρίσκονται σε κατάσταση υποσιτισμού ή ακόμα και νεκρά μέσα σε καταφύγια, να καταλήγουν σκοτωμένα στους αυτοκινητόδρομους, να ομαδοποιούνται και να καταφεύγουν σε σκουπιδότοπους ή να κάνουν επιθέσεις σε κτηνοτροφικές μονάδες, με αποκλειστικό κίνητρο την εξασφάλιση τροφής. Κι όμως, θα μπορούσε με μια σωστή και λειτουργική νομοθεσία να αντιμετωπιστεί αυτό το πρόβλημα.