Του
Κυριάκου Κυριάκου*
Να μιλήσουμε με τη λογική. Επειδή ακριβώς όλοι και όλες εμείς οι εκπαιδευτικοί «της έδρας» είμαστε βαθιά συναισθηματικά άτομα…
Δώδεκα μέρες μετά τη μεγαλειώδη και πρωτοφανή κινητοποίηση του εκπαιδευτικού κόσμου έξω από το προεδρικό μέγαρο και τέσσερις μέρες μετά την απίστευτη συσπείρωση των εκπαιδευτικών που με ποσοστά άνω του 90% έδωσαν εξουσιοδότηση στις τρεις οργανώσεις τους να προχωρήσουν με πιο δυναμικά μέτρα, σε περίπτωση που η κυβέρνηση εξακολουθεί να προσποιείται ότι δεν κατανοεί για ποιο πράγμα αγωνιζόμαστε χρησιμοποιώντας επικοινωνιακά τεχνάσματα, το τροπάρι των επικριτών μας έχει αλλάξει…
Τις τελευταίες μέρες διάφοροι «καλοθελητές» άρχισαν να καλούν τον εκπαιδευτικό κόσμο να σκεφτεί τα παιδιά, να βάλει τη λογική πάνω από το συναίσθημα και να μην προχωρήσει σε απεργίες, γιατί αυτό, όπως υποστηρίζουν, θα στρέψει την κοινή γνώμη εναντίον μας και θα μας κάνει να χάσουμε το ηθικό μας πλεονέκτημα και συνεπώς το δίκαιο του αγώνα μας.
Αυτό όμως που εξακολουθούν να καμώνονται πως δεν κατανοούν είναι ότι οι εκπαιδευτικοί θέλουν τα σχολεία ανοικτά και πως είναι η κυβέρνηση, με τους χειρισμούς της, που τα οδηγεί στο κλείσιμο. Η οποία είχε όχι μόνο μία αλλά πολλές φορές την ευκαιρία να δώσει λύση στο πρόβλημα που η ίδια δημιούργησε. Από την αρχή της κρίσης στις 2 Ιουλίου…
Είναι γνωστό, ιδιαίτερα στους εκπαιδευτικούς κύκλους, ότι το Υπουργείο Παιδείας γνωρίζει τις ανάγκες σε έκτακτο προσωπικό για την επόμενη σχολική χρονιά ήδη από τα τέλη Ιανουαρίου της προηγούμενης όταν και ολοκληρώνονται οι εγγραφές των παιδιών.
Είναι επίσης γνωστό πως κάθε χρόνο το Υπουργείο Παιδείας ζητά την έγκριση του Υπουργού Οικονομικών για τον αριθμό των έκτακτων εκπαιδευτικών που θα διορίσει την επόμενη σχολική χρονιά. Φέτος, όπως ο ίδιος ο Υπουργός αποκάλυψε, το Υπουργείο Οικονομικών αποφάσισε, για τους δικούς του λόγους, ότι δεν μπορεί να εγκρίνει όλες τις θέσεις έκτακτου προσωπικού και πως θα έπρεπε να «εξοικονομηθούν» 200 περίπου θέσεις. Αυτό, ο Υπουργός Παιδείας το γνώριζε από τον Ιανουάριο του 2018. Είχε λοιπόν στη διάθεσή του 6 μήνες, μέχρι τον Ιούνιο του 2018, που διενεργείται η πρώτη σειρά διορισμών, για να διαπραγματευτεί με τις εκπαιδευτικές οργανώσεις τους τρόπους με τους οποίους θα εξοικονομούνταν αυτές οι θέσεις. Κάτι που έγινε εξάλλου και το 2013 όταν ο τότε Υπουργός συμφώνησε με τις εκπαιδευτικές οργανώσεις για επιπλέον μείωση στο μισθό των μόνιμων εκπαιδευτικών, πέρα από τις αποκοπές που έγιναν στον ευρύτερο δημόσιο τομέα, ώστε να μη μείνουν στο δρόμο εκπαιδευτικοί που εργάζονταν ως έκτακτοι επί σειρά ετών.
Αντί λοιπόν ο Υπουργός να προσεγγίσει με ειλικρίνεια τις εκπαιδευτικές οργανώσεις ώστε να βρουν μια συναινετική λύση, αποφάσισε μόνος του (;), χωρίς διάλογο, να διαμορφώσει μια πρόταση εξοικονόμησης θέσεων την οποία βάφτισε «εξορθολογισμό». Οι εκπαιδευτικοί, από την πρώτη στιγμή, ξεκαθάρισαν ότι αυτό δεν μπορούσε να γίνει αποδεκτό, όχι γιατί θα τους αποκόπτονταν μη διδακτικές περίοδοι, αλλά γιατί ο τρόπος που λήφθηκαν οι συγκεκριμένες αποφάσεις και ακόμη χειρότερα ο τρόπος που έγινε προσπάθεια να περάσουν αυτές οι αποφάσεις στην κοινή γνώμη εισήγαγαν νέα ήθη στα εργασιακά θέσμια.
Για πρώτη φορά στην ιστορία του συνδικαλιστικού κινήματος στην Κύπρο, από το 1960, μια κυβέρνηση αρνήθηκε το διάλογο στους/στις εκπροσώπους των εργαζομένων. Κάτι που όλα τα προηγούμενα χρόνια διαφύλασσε την εργατική ειρήνη (ακόμα και στην εποχή του μνημονίου).
Για πρώτη φορά, από το 1960, μια κυβέρνηση αποφάσισε το κλείσιμο συντεχνιών αφού στις αποφάσεις της συμπεριλήφθηκε και η απομάκρυνση των εκλεγμένων εκπροσώπων των εκπαιδευτικών από τις συντεχνίες και η τοποθέτησή τους σε σχολεία. Μια πράξη παράνομη που κατέλυε το συνταγματικό αλλά και ευρωπαϊκά θεσμοθετημένο δικαίωμα της οργάνωσης των εργαζομένων.
Για πρώτη φορά, από το 1960, μια κυβέρνηση υπέσκαψε τόσο βάναυσα, με τις επιθέσεις της προς τους/τις εκπαιδευτικούς της χώρας, το δημόσιο σχολείο και συνεπώς το δικαίωμα στην απρόσκοπτη πρόσβαση στη δημόσια δωρεάν παιδεία.
Για όλα λοιπόν τα πιο πάνω, οι εκπαιδευτικοί, χωρίς ίχνος συναισθηματισμού παρά μόνο με τη λογική, ζήτησαν το αυτονόητο. Σεβασμό στη δημοκρατία, το διάλογο και το δικαίωμα στην οργάνωση. Και έδωσαν, από τις 2 Ιουλίου που ξεκίνησε η κρίση, πολλές ευκαιρίες στους κυβερνώντες ώστε να κρατήσουν τα σχολεία ανοικτά…
*Δάσκαλος Μέλος Δ.Σ. Προοδευτικής Κίνησης Δασκάλων & Νηπιαγωγών
Aκολουθήστε μας στο Google News
Οι τελευταίες ειδήσεις από την Κύπρο και τον κόσμο και όλη η επικαιρότητα στο dialogos.com.cy
