Του Νιαζί Κιζίλγιουρεκ*
«Η Κύπρος είναι το Σπίτι µας και η Ελλάδα η Καρδιά µας…» Αυτό δήλωσε ο πρόεδρος του ∆ΗΣΥ και υποψήφιος για την προεδρία της Κυπριακής ∆ηµοκρατίας, Αβέρωφ Νεοφύτου.
Το περασµένο Σαββατοκύριακο, στην οµιλία του στο πολιτικο-ιδεολογικό συνέδριο του ∆ΗΣΥ, συγκινηµένος και περιτριγυρισµένος από πολλές ελληνικές σηµαίες και ελάχιστες κυπριακές, µας δήλωσε µε υπερηφάνεια ότι «Η Κύπρος είναι το Σπίτι µας, η Ελλάδα η Καρδιά µας και η ΕΕ το Μέλλον µας».
Στο συνέδριο παρευρέθηκε και ο αντιπρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Μαργαρίτης Σχοινάς, ο οποίος στην οµιλία του αναφερόµενος σε εκδήλωση για τα 200 χρόνια της Ελληνικής Επανάστασης στη Νέα Υόρκη δήλωσε ότι «το µεγάλο µας έθνος ξεπερνάει τα όρια των δύο κρατών µας». Μια δήλωση που παραπέµπει στην ιδέα ένα έθνος-δύο κράτη και ουσιαστικά περιγράφει την Κυπριακή ∆ηµοκρατία ως «δεύτερο ελληνικό κράτος».
Και ο Πρόεδρος της Κυπριακής ∆ηµοκρατίας, Νίκος Αναστασιάδης, έχει συµβάλει σε αυτό τον εθνικιστικό παροξυσµό. Στην πρόσφατη οµιλία του στην τελετή έναρξης της Θαλάσσιας Επιβατικής Σύνδεσης Κύπρου-Ελλάδας, µεταξύ άλλων είπε: «Ο οµφάλιος λώρος διά της ναυτιλίας που ένωνε την Κύπρο µε την Ελλάδα, επανασύσταται…»
Αυτά τα εθνικιστικά αφηγήµατα δεν είναι συµβατά, ούτε µε τη σηµερινή πραγµατικότητα, ούτε µε τις προοπτικές του αύριο. Η Κυπριακή ∆ηµοκρατία δεν είναι ένα «∆εύτερο ελληνικό κράτος».
Στο παρελθόν κάποιοι αγωνίστηκαν για να την µετατρέψουν σε τέτοιο, αλλά κάθε προσπάθεια προς αυτή την κατεύθυνση έφερνε την Κύπρο ένα βήµα πιο κοντά στη διχοτόµηση. Σήµερα αν κάποιοι θέλουν ένα «∆εύτερο ελληνικό κράτος» µπορούν να το έχουν, αλλά µόνο ως µισό.
∆εν θεωρώ ότι η συντριπτική πλειοψηφία των Ελληνοκυπρίων ενθουσιάζεται µε αυτή την ιδέα. Όπως και η αντίληψη περί ενός έθνους-δύο κρατών, έτσι και ο λόγος του Νίκου Αναστασιάδη περί «οµφάλιου λώρου» είναι ασύµβατος µε τις σηµερινές πεποιθήσεις των Ελληνοκυπρίων διότι δεν θεωρούν τον εαυτό τους ούτε «παιδί», ούτε εξαρτηµένους από τη «µητέρα Ελλάδα».
Αν έτσι έχουν τα πράγµατα, τότε πρέπει να απαντηθεί το ερώτηµα: «Γιατί επιλέγουν οι εθνικο-λαικιστές αυτή τη ρητορική του εθνικισµού της “µητέρας πατρίδας”;»
Η απάντηση είναι απλή. Γιατί δεν ξέρουν άλλη γλώσσα. Αν και ο εθνικισµός της «μητέρας πατρίδας» ηττήθηκε ιστορικά, η πολιτιστική και συµβολική γλώσσα που άφησε ως κληρονοµιά, ρίζωσε στα αφηγήµατα των εθνικιστικών ελίτ. Εκφράζονται µε µια νοσταλγία, µοιρολογώντας για το παρελθόν και µιλούν τη γλώσσα µιας άλλης εποχής. ∆εν ξέρουν πώς να µιλήσουν τη γλώσσα του αύριο.
Παρόµοια και οι Τούρκοι και Τουρκοκύπριοι εθνικιστές… Και αυτοί αναφέρονται σε «Ένα έθνος δύο κράτη». Λένε για παράδειγµα ότι η Κύπρος «συνδέεται µε την Τουρκία µε οµφάλιο λώρο».
Εν συντοµία, δεν έχει καµία διαφορά αν οι εθνικιστές είναι Έλληνοκύπριοι-Έλληνες, Τουρκοκύπριοι-Τούρκοι. Μιµούνται ο ένας τον άλλον και επαναλαµβάνουν τα αφηγήµατα που κατέστρεψαν αυτή τη χώρα. Μάλιστα, µε τα ίδια αφηγήµατα τείνουν να καταστρέψουν και τις προοπτικές του µέλλοντος.
Το µέλλον της Κύπρου απαιτεί άλλα αφηγήµατα! Όπως για παράδειγµα της Ντοούς Ντεριά: «Η Κύπρος είναι η Πατρίδα µου, η Καρδιά µου…»
Αυτή είναι η διαφορά του Αβέρωφ και της Τουρκοκύπριας πολιτικού Ντοούς… Και κάθε Αβέρωφ και κάθε Ντοούς. Αυτή είναι η διαφορά µεταξύ της εθνικιστικής και της αντιεθνικιστικής αντίληψης της πατρίδας…
Από τη µια είναι η γλώσσα του εθνικισµού της μητέρας πατρίδας και από την άλλη ο αγώνας για µια Κύπρο πατρίδα όλων ανεξάρτητα από την εθνοτική τους καταγωγή… Ο ένας κοιτά στο παρελθόν, ο άλλος στο µέλλον…
*Ευρωβουλευτής ΑΚΕΛ-Αριστερά-Νέες ∆υνάµεις
Aκολουθήστε μας στο Google News
Οι τελευταίες ειδήσεις από την Κύπρο και τον κόσμο και όλη η επικαιρότητα στο dialogos.com.cy
