Αυγή Λίλλη: Έγινε αφορμή για να δω μια άγνωστη «παράσταση» μιας γνωστής ιστορίας. 

• Ανοιχτός Ορίζοντας/ Ορίζοντας

Κινηματογραφικές Αναγνώσεις: Words on Film

Tην Τετάρτη 14 Οκτωβρίου, 18:00-20:30, στη Σκηνή Θεάτρου Ριάλτο Λεμεσός στο πλαίσιο του παράλληλου προγράμματος του Διεθνούς Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Κύπρου, που συνεχίζει στο Θέατρο Ριάλτο μέχρι τις 16 Οκτωβρίου, και με τη συνεργασία του Βιβλιοτροπίου, τέσσερις Κύπριοι συγγραφείς, (Σταύρος Λαμπράκης, Αυγή Λίλλη, Κώστας Βασιλείου,  Στέλλα Βοσκαρίδου) ερμηνεύουν με το δικό τους τρόπο τέσσερις ιδιαίτερες ταινίες μικρού μήκους, οι οποίες δεν έχουν διάλογο, διαβάζοντας ζωντανά σε παράλληλη προβολή των ταινιών το κείμενο το οποίο έχουν δημιουργήσει, αντλώντας έμπνευση από αυτές.

Αυγή Λίλλη: Έγινε αφορμή για να δω μια άγνωστη «παράσταση» μιας γνωστής ιστορίας. 

Πόσο εύκολο ήταν το εγχείρημά σας να “επενδύσετε» με κείμενο τις ταινίες;

Πάντως, ήταν πιο δύσκολο από ό,τι περίμενα − ενδεχομένως διότι μου έλαχε ταινία (Lah gah / Letting Go, Cécile Brun, 7’, Ελβετία / Switzerland) η οποία εντάσσεται σε είδος με το οποίο εγώ δεν είμαι και τόσο εξοικειωμένη. Βέβαια, μετά την πρώτη αμηχανία απέναντι στην εικόνα, ο ενθουσιασμός για τη δημιουργική πρόκληση έδεσε με τη χαρά που είχα όταν δέχτηκα την πρόταση.

Η συνθήκη που σας δόθηκε, ένα έτοιμο «εικαστικό περιβάλλον», λειτούργησε για σας περιοριστικά ή αντίθετα άνοιξε ορίζοντες;

Δεν θα έλεγα ότι αισθάνθηκα ακριβώς περιορισμένη, αλλά είχα κυρίως την επιθυμία να ακολουθήσω την εικόνα, να αφομοιωθεί ο λόγος μου, να ενταχθεί σε αυτήν, να γίνει μέρος του «έτοιμου» εικαστικού περιβάλλοντος.

Ήταν μια προσπάθεια να δώσετε ένα «σενάριο» στην ταινία ή ταινία έγινε αφορμή για μια ιστορία;

Έγινε μάλλον άλλη μια αφορμή για ενδοσκόπηση και θεώρηση, αναθεώρηση των ζητημάτων που με απασχολούν ανέκαθεν. Είδα τα ζητήματα από την αρχή, από μία άλλη οπτική γωνία. Ας πούμε ότι έγινε αφορμή για να δω μια άγνωστη «παράσταση» μιας γνωστής ιστορίας.

Πώς θα χαρακτήριζες τη σχέση Λογοτεχνίας-Κινηματογράφου;

Θα ήθελα να απαντήσω μονολεκτικά σε αυτή την ερώτηση, αλλά δυσκολεύομαι. Όλες οι τέχνες λίγο έως πολύ διαλέγονται μεταξύ τους. Αυτή όμως η σχέση είναι από τις πλέον ενδιαφέρουσες, για μένα τουλάχιστον, ίσως επειδή αγαπούσα ανέκαθεν το σινεμά, ίσως και πριν ακόμα αγαπήσω βαθιά τη λογοτεχνία. Σκέφτομαι το «λέω/δείχνω», τους δύο πόλους της αφήγησης, τους δύο πόλους της κινηματογραφικής απόδοσης, σκέφτομαι ότι το σενάριο συχνά πατάει με τα ακροδάχτυλα στη λογοτεχνία, και προσπαθώ να αποφασίσω πώς τα χαρακτηρίσω τη σχέση λογοτεχνίας και κινηματογράφου: ερωτική;