Αυτό θέλουμε να αλλάξουμε

Του Σπύρου Σωτηρίου*

Τον περασµένο Μάρτιο σε µια από τις εσωκοµµατικές προεκλογικές φιέστες του Αβέρωφ Νεοφύτου, ο Νίκος Αναστασιάδης είπε κατά λέξη «ζητούν κάποιοι την αλλαγή» και διερωτήθηκε «τι θέλουν να αλλάξουν».

Οι δυο υποψήφιοι του ∆ΗΣΥ, ο επίσηµος (Αβέρωφ Νεοφύτου) και ο ανεπίσηµος (Νίκος Χριστοδουλίδης), προφανώς δεν θέλουν να αλλάξουν πολλά πράγµατα από τη στιγµή που και οι ίδιοι ξεκαθάρισαν ότι θεωρούν τους εαυτούς τους συνεχιστές της δεκαετίας Αναστασιάδη. Άρα εµείς, ο λαός, καλούµαστε να ψηφίσουµε αν θέλουµε να συνεχιστεί η δεκαετία Αναστασιάδη -µέσω Νεοφύτου – Χριστοδουλίδη- ή προτιµούµε κάτι άλλο.

Θέλουµε λοιπόν να αλλάξουµε κάτι και αν ναι, τι είναι αυτό; Η απάντηση είναι ότι θέλουµε πολλά να αλλάξουµε, αλλά πρώτα και κύρια θέλουµε να αλλάξει η φιλοσοφία µε την οποία κυβερνάται η χώρα. Τι εννοούµε µε αυτό;

Οι υποψήφιοι του ∆ΗΣΥ, Αβέρωφ – Χριστοδουλίδης, λένε ότι πρεσβεύουν τον «κοινωνικό φιλελευθερισµό». Εύηχος ο «κοινωνικός φιλελευθερισµός», ό,τι και αν σηµαίνει, αλλά επί της ουσίας αυτό που εφαρµόζεται τα τελευταία χρόνια είναι ο νεοφιλελευθερισµός. Θα αποφύγουµε την ανάλυση της ταµπέλας, αφενός γιατί δεν νοιάζει το λαό και αφετέρου για να αποδείξουµε ότι άλλο είναι οι δηλώσεις αυτοπροσδιορισµού και άλλο είναι η ουσία.

Πρώτα και κύρια, πρέπει να δούµε τον τρόπο που αντιµετώπισε τις µεγάλες κρίσεις η κυβέρνηση. Είχαµε τρεις σοβαρές κρίσεις την τελευταία δεκαετία: την οικονοµική, την υγειονοµική και την πρόσφατη του πολέµου στην Ουκρανία, οι οποίες σήµερα συνυπάρχουν και αλληλεπιδρούν η µια µε την άλλη.

Στην πρώτη, η κυβέρνηση ενέδωσε στις πιέσεις και παραινέσεις των «φίλων» για το κούρεµα και διέλυσε το τραπεζικό σύστηµα µε έναν «βίαιο» τρόπο που βύθισε ολόκληρη τη χώρα στην ανεργία, τη φτώχεια και την αβεβαιότητα. Ό,τι απέµεινε από το 2013 διαλύθηκε στην πορεία υπό τη µορφή της σαλαµοποίησης, π.χ. η παραχώρηση του Συνεργατισµού στο ιδιωτικό κεφάλαιο. Σήµερα το τραπεζικό σύστηµα ανήκει σε µια δράκα ανθρώπων που συµπεριφέρονται στο λαό απάνθρωπα, ενώ τα κόκκινα δάνεια πέρασαν στα χέρια των αρπακτικών που κερδοσκοπούν ξεσπιτώνοντας κόσµο. Σε αυτή την πορεία είχαµε και σκάνδαλα µεγατόνων, όπως την εκροή καταθέσεων από συγγενείς και φίλους, την παραχώρηση του Συνεργατισµού µε διαδικασίες εξπρές, την παράδοση των υποκαταστηµάτων κυπριακών τραπεζών στην Ελλάδα έναντι πινακίου φακής και πολλά άλλα.

Στη δεύτερη κρίση, του κορονοϊού, θυµόµαστε χαρακτηριστικά τα αντιφατικά µέτρα που είχαν έντονο το στίγµα της εξυπηρέτησης συµφερόντων και διατήρησης της κερδοφορίας των επιχειρήσεων. Για παράδειγµα, ανακοινωνόταν το άνοιγµα των πολυκαταστηµάτων την ώρα που παρατείνετο η αναστολή λειτουργίας των θεάτρων.

Στην πρόσφατη κρίση, του πολέµου στην Ουκρανία, η οποία συνδυάζεται µε την ακρίβεια, που ξεκίνησε πολύ πριν την εισβολή της Ρωσίας, και τον πληθωρισµό, και πάλι η κυβέρνηση δίνει έµφαση στη διατήρηση της κερδοφορίας των επιχειρήσεων και αρνείται να λάβει µέτρα που επηρεάζουν τις επιχειρήσεις ή και µέτρα υπέρ των εργαζοµένων (ανατροφοδοτούν τον πληθωρισµό (!), λένε οι κυβερνώντες). Είναι γνωστό όµως σε όλους ότι στην Κύπρο υπάρχει αισχροκέρδεια και καρτέλ που καθορίζουν τις τιµές. Ποια είναι η στάση της κυβέρνησης; Ακόµα και σήµερα που τα καύσιµα έσπασαν το φράγµα των δυο ευρώ, αρνούνται µε διάφορες αιτιάσεις να βάλουν πλαφόν στις τιµές.

Θα πουν κάποιοι ότι π.χ. η κυβέρνηση έδωσε εφάπαξ «τσεκούθκια» (κατά τη δική τους ορολογία προ «άνοιξης» εποχή) για αντιµετώπιση της ακρίβειας. Θα πουν κάποιοι ότι φρόντισαν κατά την περίοδο των περιοριστικών µέτρων να µην απολυθεί κόσµος από τις επιχειρήσεις που λάµβαναν κρατική στήριξη και διάφορα άλλα. Επί της ουσίας τα όποια µέτρα στήριξης των εργαζοµένων κερδήθηκαν µέσα από αγώνα και παρεµβάσεις, ενώ είναι καλά γνωστό ότι η κυβέρνηση επιχείρησε ουκ ολίγες φορές να περικόψει δικαιώµατα των εργαζοµένων, π.χ. την ΑΤΑ (βλ. πρόσφατες δηλώσεις Υπουργού Οικονοµικών), ενώ εφάρµοσε και απαράδεκτες µορφές απασχόλησης, όπως η αγορά υπηρεσιών, περικόπτοντας µισθούς και ωφελήµατα. Όσον αφορά τις εφάπαξ χορηγίες, είναι ξεκάθαρο ότι δίνονται για επικοινωνιακούς λόγους και λειτουργούν ως παυσίπονο µπροστά σε όλα τα προβλήµατα που αντιµετωπίζει σήµερα ο λαός.

Εν ολίγοις, είτε κοινωνικοφιλελεύθεροι αυτοαποκαλεστούν, είτε νεοφιλελεύθεροι, είτε νεοκοµουνιστές, η ουσία είναι ότι η έγνοια τους δεν είναι ο λαός αλλά τα κέρδη µιας µικρής µερίδας ανθρώπων. Η «ελεύθερη αγορά» είναι η φιλοσοφία, η ιδεολογία τους.

Αυτό θέλουµε να αλλάξουµε!

* Υπεύθυνος Επικοινωνίας ΠΕΟ

Google News icon Aκολουθήστε μας στο Google News

Οι τελευταίες ειδήσεις από την Κύπρο και τον κόσμο και όλη η επικαιρότητα στο dialogos.com.cy