Γραμμές από τη Θεσσαλονίκη (2)

Μετά την πραγματοποίηση της Βραδιάς Κυπριακής Ποίησης στη Θεσσαλονίκη (30 Σεπτεμβρίου 2017), η Ένωση Λογοτεχνών Κύπρου, σε συνεργασία με την Εταιρία Λογοτεχνών Θεσσαλονίκης διοργανώνει Λογοτεχνική Βραδιά  – Αφιέρωμα στη Λογοτεχνία της Θεσσαλονίκης, στη Λευκωσία.

Σάββατο, 25 Νοεμβρίου 2017, ώρα 6:30 μ.μ., στο Αμφιθέατρο ΒΗΤΑ (Auditorium Beta) του Ευρωπαϊκού Πανεπιστημίου Κύπρου Λευκωσία.

ΟΠΩΣ ΠΑΛΙΟ ΧΡΟΝΙΚΟ

Η καταγραφή αρχίζει

χωρίς σημείωση χρονολογίας, μήνα ή μέρας

δε θα ‘χε άλλωστε σημασία

να οριοθετείς το διάστημα

του σύμπαντος χρόνου

Δεν αναζήτησες καμία αρχή

κι ούτε σε απασχολεί κανένα τέλος

για γνωρίζεις ότι δεν αρχίζει

κι ούτε τελειώνει τίποτε

σ’ αυτή την κίνηση που μετασχηματίζει

την κάθε ύπαρξη σε φως.

Θεόδωρος Καλαμπούκας

ΣΤΟ ΜΟΝΟΠΑΤΙ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ

Όταν έχεις περπατήσει το μονοπάτι του έρωτα

δεν κλείνεις μάτι τη νύχτα.

Μέσα στο μαύρο σκοτάδι ξαγρυπνώ

και το μόνο που υπάρχει στη σκέψη μου

είναι η μορφή σου.

Εσύ είσαι η ατέλειωτη αγάπη.

Εσύ είσαι το ουράνιο τραγούδι.

Εσύ είσαι το ταξίδι σ’ ένα άσπρο σύννεφο.

Εσύ είσαι η μοναδική.

Και τα λόγια μου είναι λόγια της καρδιάς

και της ψυχής.

Ανδρέας Καρακόκκινος

ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΔΥΣΗ

                   μνήμη Τάκη Κανελλόπουλου

Κρατάς ακόμα τη Σαλονίκη

σα μια κούπα ζεστό καφέ

στη γνώριμη θέση σου,

κάπου στην παλιά παραλία…

Κι η Σαλονίκη,

-μια άλλη Αντριάννα-

κρατώντας σε απ’ το χέρι σε γυρνάει

στις ρούγες και στις γειτονιές που αγάπησες

όσο τίποτα,

για να σ’ αποθέσει στην άκρη του πιο ματωμένου σύννεφου

και ν ανηφορίσεις την τελευταία

μοναχική σου πορεία…

Και οι χαμένοι έρωτες

κι όλοι οι αποχαιρετισμοί του κόσμου,

ακόμα κι αυτό το λευκό μυστικό

κι εκείνη η παντοτινή θεία τρέλα, σε ζωγραφίζουν

πλοίο στο λιμάνι που φεύγει

και το ξεκινάνε,

γιορτάζοντας έτσι, εκεί,

την τελευταία σου δύση,

Φίλε…

Δημήτρης Ι. Μπρούχος

Η ΒΡΥΣΗ ΜΕ ΤΙΣ ΝΕΡΑΪΔΕΣ  (απόσπασμα)

Η βρύση αυτή υπάρχει και σήμερα. Λίγο πιο πάνω απ’ την πλατεία της Μαρώνειας. Εκείνο το βράδυ – την άνοιξη το 1940, ο Παππούς βγήκε λιγάκι ζαλισμένος από το καφενείο. Προχώρησε και είδε δίπλα στην πέτρινη γούρνα τρεις κοπέλες να λούζονται. Ήταν όλες με ξέπλεκα μαλλιά, στολισμένα με λουλούδια. Μετά φόρεσαν διαφανή φουστάνια κι από κάτω έλαμπαν τα ολόασπρα κορμιά τους. Οι κοπέλες πλησίασαν τον Παππού, που τότε βέβαια ήταν νέος κι άρχισαν να χορεύουν πλάι του. “Θα είναι απ’ το πιοτό!” σκέφτηκε ο Παππούς και αποφάσισε να τις αποφύγει, μα οι νεράιδες, γιατί οι κοπέλες με τα ξέπλεκα μαλλιά ήταν νεράιδες, δεν τον άφηναν. “Μείνε κοντά μας, Αριστείδη! του έλεγαν ναζιάρικα. Μη φύγεις!” και πιασμένες από τα χέρια τον εμπόδιζαν να περάσει.

Έτσι χόρευαν γύρω του κι ο Παππούς προχωρούσε πλάι στο ρυάκι. Είναι γνωστό πως τα πλάσματα αυτά λατρεύουν το νερό. Όταν πλησίασε όμως, το παρεκκλήσι του Αγίου Γεωργίου, φώναξαν λυπημένες κι εξαφανίστηκαν. Το ίδιο βράδυ ο Παππούς έπεσε στο κρεβάτι με ρίγος. Έτρεμε ολόκληρος. Ανέβασε πυρετό και παραμιλούσε συνεχώς. Το πρωί έκανε αιμόπτυση.

Τον φθινόπωρο, όταν πια κάπως είχε συνέρθει, άρχισε ο πόλεμος. Ακολούθησε η Κατοχή, η Αντίσταση, ο Εμφύλιος. Ο Παππούς ποτέ δεν ξαναγύρισε στο χωριό του. Τον θυμάμαι λίγο πριν πεθάνει στην προσφυγιά. Έμενε σε μια παράγκα δίπλα στα καπνομάγαζα της Φιλιππούπολης. Έξω ο αέρας μύριζε μεθυστικά από τα φύλλα του καπνού που στεγνώνανε αργά στις αποθήκες. Στο δωματιάκι του – οι αναθυμιάσεις της αρρώστιας – μια ξινή και ζεστή υγρασία. Στον τοίχο όμως είχε γκόμπλεν – σπανιόλες χορεύτριες με ντέφια και ξέπλεκα μαλλιά… “Τις βλέπεις, είπε ο Παππούς. Μου έλεγαν να μην φύγω. Εγώ όμως έφυγα!”

Χρήστος Χαρτοματσίδης