Κυπριακό… η άλλη όψη της διαπραγμάτευσης

Του Γιώργου Ζήσιμου

Η πρόσφατη εμπειρία από το Κρανς Μοντάνα πρόσφερε τροφή για ποικιλία αναλύσεων, οι οποίες στην πλειοψηφία τους μοιάζουν σαν ξαναζεσταμένο φαγητό τουλάχιστον όσον αφορά στον πυρήνα της βασικής επιχειρηματολογίας που επικεντρώνεται στην Τουρκική αδιαλλαξία . Πάντα όμως όταν πλασάρεται ξαναζεσταμένο φαγητό, δύο μπορεί να είναι τα αποτελέσματα: να το χωνέψουμε ή να πάθουμε τροφική δηλητηρίαση.

Αυτή η ρητορεία αναπαραγωγής της θέσης ότι για όλα φταίει η αδιαλλαξία της Τουρκίας οδηγεί είτε στο να χωνέψουμε ότι η αδιαλλαξία της Τουρκίας είναι δεδομένη, διαχρονική και κώλυμα απροσπέραστο με ανώφελη οποιαδήποτε προσπάθεια κάμψης της, είτε στο να την απορρίψουμε ως απαράδεκτη που χρήζει διαφορετικής προσέγγισης και αλλαγή μεθοδολογίας.
Η χρήση της πιο πάνω ρητορείας συναντάται σε «αναλυτές» που τοποθετούνται τόσο στα δεξιά όσο και αριστερά του Κυπριακού πολιτικού πλαισίου.

Υπάρχει όμως ένα κοινό στις δύο συνιστώσες αυτής της ρητορείας. Και οι δύο, έμμεσα υποσκάπτουν τη διαδικασία διαπραγμάτευσης ως το μοναδικό εργαλείο εξεύρεσης διευθέτησης στο Κυπριακό ζήτημα. Η μεν πρώτη διότι τη θεωρεί ανώφελη λόγω της τουρκικής αδιαλλαξίας και η δεύτερη διότι τη θεωρεί ανεπαρκή για να κάμψει την Τουρκική αδιαλλαξία.

Οδηγούμαστε συνεπώς στην εξής υπόθεση εργασίας: Η επικράτηση αυτής της ρητορείας (θελημένα ή άθελα) θα στερεώσει την άποψη ότι η διαπραγμάτευση έχει φτάσει πλέον στα όρια της. Αυτό, σε συνδυασμό με το γεγονός ότι σε κάθε διαδικασία αλλαγής, η όποια αποτυχία δεν διατηρεί απλά το status quo αλλά επιπλέον αφήνει πίσω της ένα κατάλοιπο κόπωσης που λειτουργεί ενάντια σε όποια άλλη νέα μελλοντική προσπάθεια, εκτιμώ ότι οδηγούμαστε πλέον σε ένα νέο πλαίσιο συζήτησης. Σε αυτό το νέο πλαίσιο, από τη μία θα απαξιώνεται ο ρόλος των Ηνωμένων Εθνών (ενίοτε και της ΕΕ) ως ο οργανισμός κάτω από την αιγίδα του οποίου θα γίνονται οι διαπραγματεύσεις και από την άλλη θα τίθενται στο τραπέζι της ελληνοκυπριακής πολιτικής θέσεις που θα «σαλτάρουν» από το 1453 και θα βλέπουν οράματα του τύπου «πάλι με χρόνια με καιρούς»…

Η διαπραγμάτευση με την Τουρκία ενώ ήταν επίσημα πάντα η θέση και επιδίωξη της ελληνοκυπριακής πολιτικής, φαίνεται πλέον να εξελίσσεται σε τεράστιο πρόβλημα εκτός ελέγχου. Σε αυτό το πλαίσιο, ενώ παρουσιάζεται ως νίκη της ελληνοκυπριακής πολιτικής το γεγονός ότι η Τουρκία έκατσε σε απευθείας διαπραγμάτευση μαζί μας, κάποιος/α θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι η Τουρκία ακριβώς με αυτό τον τρόπο δοκίμασε τις αντοχές, την αξιοπιστία και τη συνοχή της ελληνοκυπριακής πολιτικής, και τα αποτελέσματα δεν ήταν καθόλου τα επιθυμητά (βλ. για παράδειγμα συγχαρητήρια Γκουτιέρες προς Ερτογάν και Tweet Bjornsson που επιβεβαιώνει η Cyprus Mail)

Η διαχείριση της διαπραγμάτευσης εσωτερικά για ένα πολυσυλλεκτικό κόμμα όπως τον ΔΗΣΥ, ιδιαίτερα σε περίοδο προ εκλογών, είναι πραγματική πρόκληση. Γνωρίζοντας ότι η συνοχή του βασίζεται όχι στην πολιτική του καθαρότητα αλλά ακριβώς στη δημιουργία τέτοιας ρητορείας που θα επιτρέπει σε όλα τα στελέχη και πυρήνες του να είναι πολυσυλλεκτικά, ο ΔΗΣΥ χρειαζόταν να δείξει αφενός ότι διαπραγματεύεται για το καλό της Κύπρου και αφετέρου ότι ικανοποιεί το εθνικιστικό / απορριπτικό του πελατολόγιο.

Σε ένα τέτοιο πλαίσιο ελιγμού και τακτικής, η τουρκική αδιαλλαξία μπορεί να είναι το ιδανικό άλλοθι, αλλά το θύμα θα είναι η Κύπρος…

Google News icon Aκολουθήστε μας στο Google News

Οι τελευταίες ειδήσεις από την Κύπρο και τον κόσμο και όλη η επικαιρότητα στο dialogos.com.cy