Του Μιχάλη Μιχαήλ
Δύο γερά χαστούκια δέχθηκε ο ρατσισμός τις τελευταίες μέρες. Και μάλιστα τα δέχθηκε από εκεί που δεν τα περίμενε, τα δέχθηκε από τον αθλητισμό. Το ένα από τον Κύπριο Μάριο Γεωργίου και το άλλο από την Αλβανίδα, με ελληνική υπηκοότητα, Ελίνα Τζένγκο. Έφεραν στις χώρες τους χρυσά μετάλλια, ο πρώτος στο μονόζυγο και η δεύτερη στο ακόντιο, στους αγώνες του Μονάχου. Και τα ΜΜΕ, έμπλεα χαράς και αγαλλίασης, μας πληροφορούσαν ότι «ακούστηκε ο εθνικός ύμνος», «μας έκαναν περήφανους», «τίμησαν την Κύπρο και την Ελλάδα» και άλλα παρόμοια…
Ένα άλλο κοινό χαρακτηριστικό τους είναι η ταλαιπωρία στην οποία τους υπέβαλαν τα κράτη τους, επειδή είχαν την ατυχία να μην είναι… «καθαρόαιμοι» Έλληνες!
Όπως έγραψε στη σελίδα του στο Facebook ο βουλευτής του ΑΚΕΛ, Χρ. Χριστοφίδης, «αυτό το παιδί το φέραμε δύο φορές στην Επιτροπή Παιδείας της Βουλής (μαζί με άλλους αθλητές), γιατί τους έκοψαν τα λεφτά από το πρόγραμμα νέων ταλέντων και είδαμε και πάθαμε να αναλάβει ο ΚΟΑ την αναπλήρωσή τους. Αυτό το παιδί αγωνίζεται (και στην κοινωνία) μόνο του χωρίς γονείς. Επίσης, είναι παιδί μεικτής οικογένειας, να το λαμβάνει υπόψη ο κάθε ρατσιστής – ντροπή της κοινωνίας».
Σε ό,τι αφορά την Ελίνα, τα πράγματα δεν ήταν καλύτερα. Όπως η ίδια δήλωσε, μετά από πολλές δυσκολίες οι γονείς της ήρθαν από την Αλβανία και έζησαν μέσα σε πολύ δύσκολες συνθήκες. Γέννησαν και μεγάλωσαν τις τρεις κόρες τους στην Ελλάδα, ο πατέρας εργαζόμενος στις οικοδομές και η μητέρα καθαρίζοντας σπίτια. Ήταν όμως οι… Αλβανοί, καθότι δεν ήταν Βορειοηπειρώτες. Η ίδια λέει με παράπονο: «Το μόνο πρόβλημα που είχαμε, το οποίο επηρέασε αρκετά τη ζωή μας, ήταν το θέμα της υπηκοότητας. Ενώ και τα τρία κορίτσια έχουμε γεννηθεί στην Ελλάδα, ταλαιπωρηθήκαμε, κυρίως ψυχολογικά, μέχρι να πάρουμε τα χαρτιά μας. Εγώ τα πήρα μόλις πριν δύο χρόνια. Η μεσαία αδερφή μου ακόμα περιμένει. Η μεγάλη δε, η οποία ήταν αθλήτρια στη σφαιροβολία, πάλευε χρόνια! Τόσο που λόγω της κατάστασης, στο τέλος παράτησε τον αθλητισμό! Δεν άντεχε άλλο. Είχε επηρεαστεί πολύ από το γεγονός που δεν μπορούσε να αγωνιστεί σε καμία διοργάνωση εκτός από αυτές που διεξάγονταν στην Ελλάδα. Το 2018 έφτασα κι εγώ στα όριά μου! Δύο χρόνια πριν είχα κάνει πανελλήνιο ρεκόρ, όμως στη συνέχεια έμεινα “κολλημένη” στην ίδια κατάσταση. Δεν μπορούσα να αγωνιστώ σε καμία διοργάνωση εκτός Ελλάδας γιατί δεν είχα την υπηκοότητα». Και κατέληξε με τα ακόλουθα: «Τότε δεν υπήρχε χειρότερο συναίσθημα από αυτό που ένιωθα. Να γεννιέσαι στην Ελλάδα, να μεγαλώνεις σ’ αυτήν και να αισθάνεσαι ξένος. Ναι, οι γονείς μου είναι από την Αλβανία. Δεν θα το αρνηθώ, ούτε θα νιώσω ντροπή να το πω. Ούτε θα κρύψω ότι νιώθω και Αλβανίδα. Γεννήθηκα, όμως, στην Ελλάδα. Και την Ελλάδα την αγαπώ!» Δυστυχώς, αυτοί είμαστε…
Aκολουθήστε μας στο Google News
Οι τελευταίες ειδήσεις από την Κύπρο και τον κόσμο και όλη η επικαιρότητα στο dialogos.com.cy
