Συναντήσεις/ Ορίζοντας

Χριστόφορος Ροδίτης: Είναι όμορφο να μοιράζεσαι με άλλους δικές σου αναζητήσεις

Ο Αντώνης Γεωργίου συναντάει τον Χριστόφορο Ροδίτη και μιλάνε για τον κινηματογράφο και την ταινία του Η Κοιλάδα των Ρόδων που παρουσιάζεται στο 20ο Cyprus Films Days που οργανώνεται από τις Πολιτιστικές Υπηρεσίες και το Θέατρο Ριάλτο (8- 16 Απριλίου 2022). Προβολές: Θέατρο Ριάλτο, Λεμεσός και Ζήνα Πάλλας, Λευκωσία

 Χρειάζεται περισσότερη καλλιτεχνική βούληση και δημιουργική τόλμη

Είναι η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία σας αλλά όχι η πρώτη επαφή σας βέβαια με τον κόσμο του κινηματογράφο. Τι σας τράβηξε σε αυτόν, γιατί κάνετε σινεμά;

Η πρώτη επαφή μου με τον κινηματογράφο έγινε στην ηλικία των δέκα χρονών. Δύο στενοί μου συγγενείς με πήραν μαζί τους εν πλήρη ανευθυνότητα στην αίθουσα του τότε κινηματογράφου “ΑΘΗΝΑΙΟΝ” στην Λευκωσία για να δούμε την θρυλική ταινία του Κόπολα “Αποκάλυψη Τώρα”. Κάτι συνέβαινε μέσα σε αυτή την ταινία που με φόβισε αλλά την ίδια ώρα με γοήτευσε. Κάτι ενεργοποίησε μέσα μου που με ακολουθεί μέχρι σήμερα. Αργότερα μπήκα στη Σχολή Λυκούργου Σταυράκου στο τμήμα σκηνοθεσίας. Άρχισα να παρακολουθώ ταινίες σαν μανιακός. Ελληνικό, Ιταλικό, Αμερικάνικο, Ρώσικο, Νουβέλ Βαγκ, τα πάντα. Από τις ταινίες απέκτησα μια σχέση αγάπης με το σινεμά. Στα 22 μου γύρισα την πρώτη μικρού μήκους που ήταν βασισμένη πάνω σε ένα διήγημα του Άντη Ροδίτη. Ήμασταν ένα συνεργείο 4 ατόμων (βασικοί) και άσχετα αν η ταινία επιλέχθηκε από τη σχολή να την εκπροσωπήσει στο Φεστιβάλ του Μονάχου, εκείνο που μου έμεινε περισσότερο από αυτή την εμπειρία ήταν να κατανοήσω καλύτερα μια από τις πιο βασικές έννοιες. Αυτή της φιλίας. Θεωρώ ότι ο κινηματογράφος μου ανοίγει νέα πεδία βλέμματος και αντίληψης πάνω στα πράγματα. Αν δεν βλέπω ταινίες, δεν γράφω σενάρια και δεν προετοιμάζομαι συνεχώς για την επόμενη ταινία, απλά επιβιώνω και δεν ζω…καλά.

Το θέμα δεν το ψάχνεις αλλά έρχεται και σε βρίσκει. Και αυτό έχει να κάνει με τον τρόπο που παρατηρεί και ερμηνεύει κανείς τις εικόνες που αντιμετωπίζει καθημερινά.

Ποιο το «θέμα» της ταινίας σας; Πως αποφασίσατε να ασχοληθείτε με αυτό; 

Κάποιες δικές μου αναζητήσεις, αναφορές, βιώματα ή και αποτυχίες αν θέλεις, πάνε και συναντούν μια παραθαλάσσια επαρχία. Αυτή η συνάντηση φορμάρει κάποιους χαρακτήρες όπως είναι οι ήρωες της ταινίας, ο Βίκτωρας και η Έλλη. Δύο αντισυμβατικοί νέοι με τάσεις φυγής, που λειτουργούν στην ίδια συναισθηματική συχνότητα. Όταν έρχονται πιο κοντά συνειδητοποιούν πως μόνο η αγάπη μπορεί να τους λυτρώσει από αυτά που θέλουν να ξεφύγουν.

Δεν είμαι από τους σκηνοθέτες που ψάχνουν ένα ενδιαφέρον θέμα για να ασχοληθούν με αυτό. Το θέμα δεν το ψάχνεις αλλά έρχεται και σε βρίσκει. Και αυτό έχει να κάνει με τον τρόπο που παρατηρεί και ερμηνεύει κανείς τις εικόνες που αντιμετωπίζει καθημερινά. Προσωπικά με ελκύει περισσότερο ο τρόπος που αφηγείται το θέμα ένας σκηνοθέτης παρά το ίδιο το θέμα.

Πόσοι «επαναστάτες» υπάρχουν γύρω μας και πόσο το σύστημα και η κοινωνία της Κύπρου επιτρέπουν «παρεκκλίσεις» από την νόρμα;

Έχει γεμίσει ο κόσμος από “επαναστάτες”. Το F/B για παράδειγμα έχει πάθει ασφυξία από την πολλή «επανάσταση». Ωστόσο υπάρχουν ελάχιστοι, κάποιοι γνήσιοι «τρελοί» που δεν τους συναντά κανείς εύκολα γιατί είναι ταμπουρωμένοι στα «υπόγεια» και άντε τώρα να τους βρεις…

Η πραγματικότητα όμως στον κινηματογράφο δεν είναι η αντικειμενική έτσι όπως την αντιλαμβάνονται όλοι. Είναι κάτι που κατασκευάζει η δημιουργική φαντασία του σκηνοθέτη και μπορεί να ξεφύγει εκτός νόρμας και του όποιου κοινωνικού ή κρατικού συστήματος. Αυτό βέβαια απαιτεί πολλή προεργασία, δυνατή γνώση των εκφραστικών μέσων και συμμάχους που να πιστεύουν ότι αξίζει να μπουν στην περιπέτεια μαζί σου.

Η ταινία αντί πανδημία, έχει μέσα της μια γερή δόση καρδιάς και ψυχής από τους ανθρώπους που την έφτιαξαν

Πόσο εύκολο ήταν να γυριστεί η ταινία και τι σας δυσκόλεψε περισσότερο;

Η ταινία περιέργως δεν με δυσκόλεψε να γυριστεί και αυτό μάλλον οφείλεται στην τεράστια προετοιμασία που έκανα μαζί με τους συνεργάτες μου. Η δυσκολία ήρθε αναπάντεχα την τέταρτη εβδομάδα των γυρισμάτων όταν έγινε το πρώτο λοκ – ντάουν λόγω της πανδημίας. Απάνω που είχαμε όλοι πιάσει ρυθμό και τα γυρίσματα κυλούσαν εξαιρετικά καλά έπρεπε να διακόψουμε. Η ταινία από ένα “ρομαντικό φίλμ” μετατράπηκε από την μια στιγμή στη άλλη σε ένα “pandemic film”. Βρεθήκαμε όλοι ξανά στον Πωμό μετά από δύο μήνες για να τελειώσουμε την ταινία που αφήσαμε στη μέση. Ήταν απίστευτο. Υπήρξε τόση αγάπη και στήριξη από όλους τους συντελεστές που τελικά η ταινία αντί πανδημία, έχει μέσα της μια γερή δόση καρδιάς και ψυχής από τους ανθρώπους που την έφτιαξαν και τους ευχαριστώ για αυτό.

Η ταινία έχει ήδη μια πορεία στο εξωτερικό. Ποια ήταν η ανταπόκριση του κοινού και κριτικών; 

Η ταινία έκανε μια πορεία στο εξωτερικό και έχει στο ενεργητικό της καμιά εικοσαριά διακρίσεις. Τα βραβεία, άποψη μου, δεν είναι πάντα η πιο έγκυρη ένδειξη ποιότητας μιας ταινίας. Θεωρώ ότι έχουν μέσα και δόση τύχης, συγκυριών, αλλά και άλλα διαπλεκόμενα… Σε ένα πρόσφατο φεστιβάλ στη Βαρκελώνη που ήμουν παρών υπήρξαν ανάμειχτες αντιδράσεις. Μιλώντας με κόσμο μετά από την προβολή της ταινίας εισέπραξα από κάποιους θετικά σχόλια και δυσπιστία από κάποιους άλλους. Νομίζω είναι από της ταινίες που φτιάχνουν το δικό τους κοινό ενώ σε άλλους προκαλεί μια αμηχανία.

Παρατηρείτε κάποια εξέλιξη στο κυπριακό κινηματογράφο; Τι θεωρείτε πως πρέπει να γίνει για την περαιτέρω ανάπτυξη του;

Σίγουρα υπάρχει κάποια εξέλιξη. Ο κινηματογράφος στην Κύπρο άρχισε να ενηλικιώνεται αλλά θεωρώ ότι υπάρχει ακόμα πολύς δρόμος. Είμαστε μια μικρή χώρα και δεν νομίζω ότι μπορούμε να ανταγωνιστούμε από εμπορικής πλευράς άλλους πιο μεγάλους που παράγουν υπερθέαμα. Το κράτος στηρίζει μέχρι εκεί που μπορεί τους ανθρώπους του σινεμά. Γίνεται μια προσπάθεια για να ικανοποιούμαστε όλοι οι ενδιαφερόμενοι καθώς και η νέα γενιά (αν και προσωπικά δεν θεωρώ πως υπάρχουν ηλικιακές συνθήκες για να κάνει κάποιος σινεμά). Αυτό που κατά την γνώμη μου κυρίως χρειάζεται είναι περισσότερη καλλιτεχνική βούληση και δημιουργική τόλμη. Δεν μπορούμε να περιμένουμε τις ιδανικές συνθήκες και την ανάπτυξη δια μέσου των γραφειοκρατικών διαδικασιών για να φτιάχνουμε ταινίες. Εξάλλου πιστεύω περισσότερο στον δημιουργικό κινηματογράφο από ό,τι στον επιχορηγούμενο.

Ο κινηματογράφος στην Κύπρο άρχισε να ενηλικιώνεται αλλά θεωρώ ότι υπάρχει ακόμα πολύς δρόμος

Πως θα θέλετε να φεύγουν οι θεατές από την ταινία σας; (Με ποια συναισθήματα και σκέψεις;)

Νομίζω πως η ταινία σε επίπεδο αφήγησης είναι αναγνώσιμη και έχει μέσα το υλικό που χρειάζεται για να συμμετέχει ο θεατής. Υπάρχει μια ιστορία που δίνει την ευκαιρία στον θεατή – αν το θέλει και αυτός βέβαια – να διεκδικήσει ένα “ρόλο” στην ταινία. Θα ήταν αναπάντεχα ωραίο για κάποιον μετά από μια ταινία, να ανακαλύψει κάποιες κρυφές πτυχές του εαυτού του που μέχρι εκείνη την στιγμή δεν τις είχε και τόσο υπόψιν. Στο τέλος της ημέρας εκτός από θεμιτό είναι κυρίως όμορφο να μοιράζεσαι με άλλους δικές σου αναζητήσεις.

Θέατρο Ριάλτο, Λεμεσός: 9 Απριλίου, 17:00

Ζήνα Πάλλας,  Λευκωσία: 10 Απριλίου, 17:00

http://

Google News icon Aκολουθήστε μας στο Google News

Οι τελευταίες ειδήσεις από την Κύπρο και τον κόσμο και όλη η επικαιρότητα στο dialogos.com.cy