Με αφορμή/ Ορίζοντας

Δάφνη Μιλτιάδου: Πόσο διατεθειμένοι είμαστε να δούμε αυτό που βρίσκεται μέσα μας

Την παράσταση Περιμένοντας τις Ευτυχισμένες μέρες, βασισμένη στις Ευτυχισμένες Μέρες του Σάμιουελ Μπέκετ και παρουσιάζεται στο Θέατρο Ριάλτο στις 17 Σεπτεμβρίου στο πλαίσιο του  FlashArt2 η σκηνοθέτιδα Δάφνη Μιλτιάδου μιλάει στον Ορίζοντα:

 

Τι ήταν αυτό στις Ευτυχισμένες Μέρες του Μπέκετ που σας έκανε να θελήσετε να γράψετε το κείμενο της παράστασης ;

Ήταν για μένα μια ανάγκη και μια βαθιά πρόκληση να  μετουσιώσω την συνομιλία μου με το συγγραφέα σε ένα καινούριο κείμενο το οποίο να είναι συνυφασμένο με τις πραγματικότητες που διανύουμε όλο αυτόν τον καιρό. Επίσης, ενώ το πρωτότυπο κείμενο του Μπέκετ παρουσιάζει δύο χαρακτήρες βαθιά παγιδευμένους,  θεωρώ ότι παράλληλα αναδύει μια ιδιάζουσα ελευθερία που επιτρέπει να πειραματιστείς απεριόριστα σε όλα τα επίπεδα, πάντα με σεβασμό στις θεματικές, στις αμφισημίες και στις διαχρονικές αλήθειες του.

Πόσο εύκολο είναι η συνομιλία με τον Μπέκετ ;

Νιώθω ότι με έναν τρόπο συνάντησα ένα φίλο με τον οποίο δεν τελειώνουν ποτέ οι κουβέντες μας και που κάθε μέρα, είναι μια καινούρια περιπέτεια δίπλα του. Η βαθιά ανθρωπιστική ματιά του Μπέκετ αλλά και τα ιδιοφυή ευρήματα του για την ανθρώπινη ύπαρξη που εναλλάσσουν με μοναδικό τρόπο την κωμωδία με την τραγωδία,  έκαναν αυτήν  την συνομιλία απαραίτητη και σχεδόν εμμονική. Συχνά, τα κείμενα του θεωρούνται δυσνόητα αλλά νομίζω ότι αν δει κανείς πέρα από τις λέξεις και απλά τα βιώσει συναισθηματικά, τότε από απλός αποδέκτης γίνεται ενεργός και αναγκαίος συνομιλητής των ιδεών και της βαθιάς του πίστης στον άνθρωπο.

H αναμονή μπορεί να αποκτήσει δημιουργική υπόσταση ή απλά να ξεκαθαρίζει το τοπίο για να μπορέσουμε να αφουγκραστούμε το τώρα και την αξία της στιγμής

Σύμφωνα με το δελτίο Τύπου, η παράσταση «επιχειρεί να φέρει τους χαρακτήρες αντιμέτωπους με ένα απόλυτα αβέβαιο παρόν και μια αιωρούμενη αίσθηση αναμονής.»  Aκούγεται πολύ σύγχρονο αυτό , ειδικότερα με την πανδημία με όσα βιώσαμε και όσα βιώνουμε. Έχετε επηρεαστεί από αυτήν την περίοδο;

Αδιαμφισβήτητα, η πανδημία με επηρέασε όπως όλους μας. Ήταν κάτι τόσο πρωτόγνωρο και περίεργο γιατί αυτό το πάγωμα του χρόνου συνυφασμένο με όλα αυτά τα δεινά που πέρασε η ανθρωπότητα, με ώθησαν να στραφώ ξανά στην τέχνη που με εκφράζει, στο θέατρο και στον Μπέκετ. Νομίζω όμως ότι αυτή ακριβώς η παγίδευση των ανθρώπων σε ένα ακινητοποιημένο χρόνο με πλήρη αβεβαιότητα για το αύριο (ακριβώς όπως τους χαρακτήρες του έργου) με οδήγησε στην απόλυτη ανάγκη να μοιραστώ μέσω της τέχνης του θεάτρου, όλα αυτά που βιώσαμε. Ενώ το κλίμα ήταν και είναι τόσο μετέωρο, για μένα έφερε στο προσκήνιο μια πολύ καθαρή και ακέραιη σκέψη – την επιθυμία να ανεβάσω αυτό το έργο και να συνεργαστώ με ανθρώπους που έχουν το ίδιο πάθος τόσο για το έργο όσο και για το συγγραφέα.

Πως ήταν η συνεργασία με τους ηθοποιούς, η επιστροφή στις παραστάσεις και στο κοινό;

Είναι μεγάλο ευτύχημα και προνόμιο να συνεργάζομαι με τόσο γενναιόδωρους ηθοποιούς που καταθέτουν ένα κομμάτι από τη ψυχή τους σε κάθε πρόβα και που αφουγκράζονται το έργο με τόση ευθυκρισία, θέρμη, αφοσίωση και επιμονή. Η επιστροφή στο θέατρο είναι για μας η ελπίδα για να βρούμε και πάλι το χρώμα που έλειπε τόσο καιρό από τις ζωές μας. Το έργο το ίδιο τονίζει ότι δεν μπορεί να υπάρχει θέατρο χωρίς την παρουσία του κοινού, κάτι που μας κάνει να ανυπομονούμε ακόμα πιο πολύ να παραδώσουμε αυτήν την παράσταση.

Όλα αυτά τα δεινά που πέρασε η ανθρωπότητα, με ώθησαν να στραφώ ξανά στην τέχνη που με εκφράζει, στο θέατρο και στον Μπέκετ

Πώς αντιλαμβάνεστε την αληθινή επικοινωνία μεταξύ των ανθρώπων ;

Πιστεύω πως την αληθινή επικοινωνία μεταξύ μας τη συνιστά σε πρώτο επίπεδο το πόσο διατεθειμένοι είμαστε να δούμε με γυμνό μάτι και χωρίς υπεκφυγές αυτό που βρίσκεται μέσα μας. Όπως και στην τέχνη μας, αληθινή επικοινωνία χρωματίζεται από τη δυνατότητα αλλά και την θέληση να συνομιλήσουμε με τον άλλο πέρα και πίσω από τις λέξεις, είτε έγκειται στο πόσο διαπεραστικό μπορεί να είναι ένα βλέμμα ή στο πόσο παρόντες είμαστε εκεί που βρισκόμαστε την ώρα που βρισκόμαστε. Όταν γίνεται αυτό, μπορούν να δημιουργηθούν θαύματα και στην τέχνη αλλά και στην ζωή.

Περιμένοντας τις Ευτυχισμένες μέρες δεν υπάρχει κίνδυνος να περνούν «άπραγες» οι μέρες που ζούμε ;

Πιστεύω πως αυτό εξαρτάται από το πως αντιλαμβάνεται και πως ορίζει ο καθένας μας την έννοια της αναμονής αλλά και της ευτυχίας. H αναμονή μπορεί να αποκτήσει δημιουργική υπόσταση ή απλά να ξεκαθαρίζει το τοπίο για να μπορέσουμε να αφουγκραστούμε το τώρα και την αξία της στιγμής.  Το παν είναι να μην παγιδευτεί η ψυχή μας σε μια άγονη κατάσταση στην προσπάθεια της προσμονής αλλά να βρίσκεται σε διαρκή εγρήγορση για αυτό που πραγματικά τροφοδοτεί το μέσα μας.

Δραματουργική Επεξεργασία, Κείμενο, Σκηνοθεσία: Δάφνη Μιλτιάδου
Παίζουν: Στέλιος Καλλιστράτης, Αυγουστίνα Στυλιανού
Σκηνογραφία: Θεοδώρα Φούτρου, Μουσική Επιμέλεια: Aνδρέας Μιχαλόπουλος
Παραγωγή: Minimis Παραγωγες

 

Θέατρο Ριάλτο

17 Σεπτεμβρίου, 20:30

 

Google News icon Aκολουθήστε μας στο Google News

Οι τελευταίες ειδήσεις από την Κύπρο και τον κόσμο και όλη η επικαιρότητα στο dialogos.com.cy