Του Τάσου Περδίου
Ας αφήσουμε λίγο στην άκρη την κοσμοθεωρία και τον πολιτικό βίο του Πρόδρομου Προδρόμου. Αυτά είναι πια ευκρινώς καταγεγραμμένα. Πρόκειται για πολιτικό καιροσκόπο του χειρίστου είδους, ο οποίος γαντζώνεται στις θέσεις εξουσίας έρποντας και λείχοντας. Στην πορεία, έχει κυμανθεί από την ακροδεξιά, στην οποία πραγματικά ανήκει, καταθέτοντας στεφάνια στο μνημείο του αρχιπροδότη και χαϊδεύοντας τα αυτιά των φασιστών, των θρησκόληπτων και των ψεκασμένων, μέχρι τη σχολή του ρεαλισμού του Κληρίδη και του Μαρκίδη. Μια τέτοια πολιτική προσωπικότητα θα έπρεπε κανονικά να αποτελεί παράδειγμα προς αποφυγή σχετικά με τη συμμετοχή στην πολιτική και στα κοινά αφού το μόνο που έχει αποδείξει σε όλο τον πολιτικό του βίο είναι ότι το μόνο που δεν τον ενδιαφέρει είναι τα κοινά και το δημόσιο συμφέρον.
Όπως όμως έχουν αποδείξει τα τελευταία “ανδραγαθήματά” του, δεν θα έπρεπε εξαρχής να κατέχει θέση υπουργού και θα έπρεπε κατόπιν αυτών να έχει ήδη πάει στο σπίτι του και για ένα άλλον εξαιρετικά σοβαρό λόγο. Την αντίληψή του. Γιατί; Δεν είναι πραγματικά εξωφρενικό το γεγονός ότι ο άνθρωπος αυτός νομίζει ότι θα κόψει από την Ιστορία οποιαδήποτε ιστορική μορφή, επειδή τού χαλά οτιδήποτε διαθέτει στο ρετιρέ του σώματός του, κόβοντας κυριολεκτικά μια σελίδα από ένα βιβλίο; Την εποχή του ίντερνετ, του Facebook, της Wikipedia, αυτού του ατέλειωτου όγκου πληροφοριών που πετάνε γύρω μας με την ταχύτητα του φωτός και αυτής της ασταμάτητης ροής πληροφοριών 24 ώρες το 24ωρο, θα σβήσεις από την ιστορία τον Ατατούρκ ή τον οποιοδήποτε Ατατούρκ, αθεόφοβε; Δεν είναι φοβητσιάρικο το γεγονός ότι ένας άνθρωπος με αυτό το επίπεδο αντίληψης και επαφής με τη σημερινή πραγματικότητα, κατέχει τη θέση του πολιτικού προϊσταμένου της Παιδείας μας; Δεν είναι εξίσου άνω ποταμών ότι αυτός ο απίστευτος τύπος που παριστάνει τον Υπουργό Παιδείας, νομίζει στα σοβαρά ότι θα λογοκρίνει έναν καλλιτέχνη το 2021, σε χώρα της Ευρώπης; Προσωπικά, ο συνειρμός που μου προκαλεί και η εικόνα που φτιάχνω στο μυαλό μου παρακολουθώντας τη μια αρλούμπα μετά την άλλη, είναι ενός παππούλη, γεννημένου τον 19ο αιώνα, να κυκλοφορεί στις Φοινικούδες, να βλέπει τους νεαρούς να προτάσσουν το στικ για να βγάλουν σέλφι και να νομίζει ότι γυρίζουν τη μαγκούρα για να διώξουν τις μύγες από τα πρόβατα. Αυτή την εικόνα βγάζει. Ενός δεινόσαυρου, διακτινισμένου στην εποχή του ίντερνετ.
Και αντί να τον αφήσουν στον… κόσμο του, τον διορίζουν στη μια θέση μετά την άλλη, μπας και χάσουμε το κελεπούρι.
Μ’ αυτά και μ’ αυτά, σε μια εβδομάδα που σείστηκε ο τόπος από τις αντιδράσεις για τις μεσαιωνικές αντιλήψεις και ενέργειες ενός ανεκδιήγητου υπουργού και μιας εξίσου ανεκδιήγητης κυβέρνησης οι οποίες θυμίζουν ολοένα και πιο έντονα, αυταρχικό, δικτατορικό καθεστώς στη φάση της πλήρους παρακμής του, είχαμε τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, επικεφαλής αυτού του καταντήματος, να τουιτάρει με την ευκαιρία της Διεθνούς Ημέρας Δημοκρατίας το εξής πόνημα:
«Δημοκρατία. Το υπέρτατο πολιτικό αγαθό που οφείλουμε και αξίζει να υπερασπιζόμαστε με όλες μας τις δυνάμεις». Ω λα λα. Ζούμε, αδιαμφισβήτητα, μεγάλες στιγμές…
Aκολουθήστε μας στο Google News
Οι τελευταίες ειδήσεις από την Κύπρο και τον κόσμο και όλη η επικαιρότητα στο dialogos.com.cy
