Δεν φτάνει να «συγκλονιζόμαστε»

Της
Ελένης Μαύρου

 

Δεν φτάνει να «συγκλονιζόμαστε»

«Συγκλονιστήκαμε μια φορά, δυο φορές, τρεις, πλέον η κατάσταση είναι θλιβερή και απαράδεκτη». Σε αυτή τη δήλωση της Επιτρόπου Προστασίας των Δικαιωμάτων του Παιδιού, Δέσπως Μιχαηλίδου, συνοψίζεται η ντροπή που θα έπρεπε να νιώθουν οι κυβερνώντες για την κακόφημη «Πουρνάρα».

Εκθέσεις της Επιτρόπου για το Παιδί, εκθέσεις της Επιτρόπου Διοικήσεως, εκθέσεις της Κοινοβουλευτικής Επιτροπής Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων… Κανένας δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι δεν ξέρει. Οι «αρμόδιοι» όμως τις πέταξαν όλες στον κάλαθο των αχρήστων και παριστάνουν ότι δεν συμβαίνει τίποτε. Ή, στην καλύτερη περίπτωση, εξαντλούνται σε ένα «εγώ εν τζιαι», ρίχνοντας ο ένας τις ευθύνες στον άλλο -ο Υπουργός Εσωτερικών στην υφυπουργό Κοινωνικής Πρόνοιας και αντίθετα.

Και συνεχίζουν να τσουβαλιάζουν εκατοντάδες παιδιά, με τα τραύματα που κουβαλά το καθένα, σε κοντέινερ, όπου κοιμούνται στο πάτωμα με μια κουβέρτα μέσα στο καταχείμωνο. Και επιμένουν να κρατούν για μήνες εκατοντάδες παιδιά σε έναν «προσωρινό» χώρο όπου δεν θα έπρεπε καν να βρίσκονται δυνάμει διεθνών συμβάσεων.

Σκεφτείτε μόνο ότι μιλούμε για παιδιά που εγκατέλειψαν τις χώρες και τις οικογένειές τους για να γλιτώσουν από την πείνα, τη στρατολόγηση, τους παιδικούς γάμους, τις συνέπειες του πολέμου… Παιδιά που περπάτησαν 12 – 14 ώρες μέσα από τα βουνά, με το χιόνι να τους φτάνει ως τη μέση, για να περάσουν κάποια σύνορα ή τα έβαλαν οι ίδιοι οι γονείς τους σε σαπιοκάραβα, ακριβοπληρώνοντας τους διακινητές, για να φτάσουν κάπου που θα βρουν ασφάλεια.

Παιδιά σαν και αυτά είναι που κρατούμε στο στρατόπεδο συγκέντρωσης που στήθηκε στο Πουρνάρα.

Και είχε και το θράσος ο εκπρόσωπος Τύπου του κυβερνώντος κόμματος να δηλώνει ότι «για μας είναι αδιαπραγμάτευτη αρχή η υπηρεσία του καλώς νοούμενου συμφέροντος του παιδιού. Και το συμφέρον των ασυνόδευτων ανηλίκων επιβάλλει τη διαβίωση σε αξιοπρεπείς συνθήκες».

Αν ήταν ειλικρινείς θα έπιαναν την κυβέρνησή τους από το αυτί. Δεν έκαναν όμως τίποτα πριν από ένα χρόνο, όταν κατάγγελλε τα ίδια η Επίτροπος του Παιδιού. Γιατί να πιστέψει κάποιος ότι θα κάνουν κάτι τώρα όταν, εδώ και εννιά χρόνια, είδαμε τι αξία έχουν για τον ΔΗΣΥ οι δεσμεύσεις;

Τους βολεύει η κινδυνολογία για τη «δημογραφική αλλοίωση» με την οποία χαϊδεύουν τα αυτιά του ακροδεξιού ακροατηρίου τους. Έστω και αν είναι οι ίδιοι που εφοδίασαν τον κάθε απατεώνα της υφηλίου με «χρυσό» διαβατήριο για μια χούφτα (μεγάλη χούφτα, είναι αλήθεια) αργύρια. Αν εξέταζαν αιτήσεις ασύλου με την ίδια ταχύτητα που εξέταζαν αιτήσεις για διαβατήρια σε επενδυτές, σίγουρα δεν θα υπήρχαν άνθρωποι που περιμένουν χρόνια να εξεταστεί η αίτησή τους.

Είναι ντροπή για ένα κράτος να μεταχειρίζεται ανθρώπους και πολύ περισσότερο παιδιά, με αυτόν τον τρόπο. Και είναι διπλή ντροπή για μια χώρα που ζει ακόμα τις συνέπειες της προσφυγιάς και του πολέμου, αντί σήμερα να είναι αλληλέγγυα με τους απόκληρους του πλανήτη, να τους πατά στο λαιμό.

Ας κάνουμε έστω τα στοιχειώδη, αυτά που επιβάλλει η ανθρωπιά και η αλληλεγγύη. Τίποτα άλλο δεν μπορεί να ξεπλύνει την ντροπή του Πουρνάρα.