Δεν τους αγγίζει η ακρίβεια

Της Ελένης Μαύρου

Το ζούμε καθημερινά… Ήρθε και η επιστημονική έκθεση του Ινστιτούτου Εργασίας Κύπρου και το επιβεβαίωσε: η αγοραστική δύναμη των εργαζομένων της Κύπρου έχει πάει είκοσι χρόνια πίσω. Η αγοραστική δύναμη του μέσου μισθού στην Κύπρο βρίσκεται κατά 6,8% πιο χαμηλά απ’ ό,τι την περίοδο 2006-2012.

Η έκθεση τεκμηριώνει ακόμα κάτι που είναι κοινό μυστικό. Τα εισοδήματα του κεφαλαίου (κέρδη, τόκοι, πρόσοδοι) σημείωσαν την περίοδο 2011 και 2021 αύξηση κατά 41%, την ίδια ώρα που τα συνολικά εισοδήματα της εργασίας αυξήθηκαν μόνο κατά 6%.

Για το τελευταίο, σημειώνεται ότι στην πραγματικότητα ο μέσος μισθός μειώθηκε κατά 6,8%. Κι αυτό γιατί εργάζονται περισσότερα άτομα, αλλά με χαμηλότερους μισθούς.

Ούτε οι σκληρές μνημονιακές πολιτικές του 2013-2015, ούτε η υγειονομική κρίση δεν απείλησαν τα κέρδη του μεγάλου κεφαλαίου. Αντίθετα, εκμεταλλεύονται την ανασφάλεια που υπάρχει ανάμεσα στους εργαζόμενους και την ευρεία απορρύθμιση της εργασίας για να αποκομίσουν ακόμα περισσότερα κέρδη.

Προς αυτή την κατεύθυνση βοήθησαν βέβαια και μεγάλος αριθμός κυβερνητικών αποφάσεων και στοχευμένων πολιτικών -το ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου σε μια χούφτα μεγαλοεπιχειρηματίες είναι μόνο ένα από τα πολλά παραδείγματα.

Την ίδια ώρα, όλοι παραδέχονται (με εξαίρεση τον Υπουργό Οικονομικών) ότι ο πληθωρισμός δεν προβλέπεται να υποχωρήσει σύντομα. Με άλλα λόγια, όλα δείχνουν ότι κάθε μέρα που περνά το κόστος ζωής θα εξανεμίζει γρηγορότερα τους μισθούς.

Αν είχαμε μια κυβέρνηση που είχε έγνοια το σύνολο της κοινωνίας και όχι μόνο τους «κολλητούς» της, αυτή τη στιγμή θα συζητούσαμε μέτρα αποτροπής της εμβάθυνσης των οικονομικών και κοινωνικών ανισοτήτων.

Θα συζητούσαμε, για παράδειγμα, ρυθμίσεις που να διασφαλίζουν σε κάθε εργαζόμενο μίνιμουμ μισθό και βασικά ωφελήματα από την εργασία. Άλλωστε, δεν είναι λίγοι πλέον οι οικονομολόγοι διεθνώς που υποστηρίζουν ότι η βελτίωση των μισθών και των συνθηκών ζωής της μισθωτής εργασίας, σε αντιδιαστολή με τη λιτότητα και τη συμπίεση των μισθών, δημιουργεί συνθήκες οικονομικής ανάπτυξης.

Θα συζητούσαμε, για παράδειγμα, μέτρα για περιορισμό της φτηνής, αρρύθμιστης -και απροστάτευτης- εργασίας.

Θα συζητούσαμε, για παράδειγμα, διαδικασίες πλήρους αποκατάστασης της αυτόματης τιμαριθμικής αναπροσαρμογής για να βελτιωθεί η αγοραστική δυνατότητα των εργαζόμενων και όχι να ακούγονται φωνές από το κυβερνητικό στρατόπεδο που να αξιώνουν την πλήρη κατάργησή της!

Θα συζητούσαμε, για παράδειγμα, μέτρα κατά της ακρίβειας, αρχίζοντας με τη μείωση του ΦΠΑ στα είδη πρώτης ανάγκης και τον ηλεκτρισμό, κατάργηση του τέλους ΑΠΕ στους λογαριασμούς ρεύματος και άμεση διεξαγωγή μειοδοτικών διαγωνισμών για το ρεύμα από φωτοβολταϊκά (αντί να συνεχίζουμε να πληρώνουμε τα 5πλάσια σε 3-4 μεγαλοεπιχειρηματίες), κατάργηση της παράλογης διπλής φορολογίας στα καύσιμα (ΦΠΑ πάνω στο Φόρο Κατανάλωσης!) και πολλά άλλα. Προτάσεις έγιναν πολλές.

Δυστυχώς, δεν έχουμε μια τέτοια κυβέρνηση -προς το παρόν.

Αντίθετα, η κυβέρνηση και ο Συναγερμός προσπαθούν καθημερινά να πείσουν ότι… δεν υπάρχει ακρίβεια! Δεν τους αδικώ. Δεν έχουν επαφή με την πραγματικότητα που ζει η υπόλοιπη κοινωνία. Δεν τους αγγίζει η ακρίβεια που ζουν όλοι οι άλλοι. Δεν είναι τυχαίο που όσα μέτρα λήφθηκαν μέχρι σήμερα ήρθαν μόνο μετά που η κυβέρνηση εξαναγκάστηκε από την αντιπολίτευση και την κοινωνία.