Η δική μας Κύπρος

Της Ελένης Μαύρου

Σαν σήμερα, στις 11 του Απρίλη του 1965 δολοφονούνται οι Ντερβίς Αλί Καβάζογλου και Κώστας Μισιαούλης από την τρομοκρατική οργάνωση TMT. Πέφτουν αγκαλιασμένοι μέσα στο αυτοκίνητο στο οποίο επέβαιναν και περνούν στην αιωνιότητα ως σύμβολα του κοινού αγώνα Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων.

Η δολοφονία αυτή δεν έγινε σε ιστορικό κενό. Της δολοφονίας των Καβάζογλου και Μισιαούλη προηγήθηκαν δολοφονίες που στόχο είχαν την επικράτηση του σοβινισμού και την εξυπηρέτηση των ιμπεριαλιστικών σχεδίων σε βάρος της Κύπρου. Κάποιοι πίστευαν φαίνεται πως οι σφαίρες τους, εκτός από ανθρώπους μπορούν να σκοτώνουν και ιδανικά, μπορούν να σταματούν τους αγώνες για το δίκαιο, για έναν καλύτερο κόσμο.

Κανείς δεν γεννιέται ήρωας. Από καθήκον απέναντι στην πατρίδα και την ιδεολογία τους ταξίδευαν οι δύο σύντροφοι. Μια ιδεολογία που θέλει τα συμφέροντα των εθνοτήτων κοινά και σε ενότητα. Ήξεραν τους κινδύνους. Η απειλή ακουγόταν σε κάθε τους βήμα. Ήταν όμως στη μέση η ανάγκη να αλλάξει η σκληρή ζωή των Τουρκοκυπρίων που στέναζαν στα γκέτο των τουρκοκυπριακών συνοικιών όπου τους έσπρωξαν οι διακοινοτικές συγκρούσεις του 1963-64 και οι απειλές των σοβινιστών -Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων. Ήταν στη μέση ο αγώνας για να μάθουν, Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι, ότι το μέλλον τους δεν βρίσκεται στην αναμέτρηση, την εχθρότητα και τη δυστυχία, αλλά στην ενότητα για την υπεράσπιση της πατρίδας από τις ξένες συνωμοσίες.

Με το θάνατο του Καβάζογλου, ένα μαύρο σεντόνι σκέπασε την τουρκοκυπριακή κοινότητα. Οι προκλήσεις του Γρίβα -και της τότε Εθνικής Φρουράς βέβαια- στην Κοφίνου το 1967, επέτρεψαν στους πιο φανατικούς, στους πιο έξαλλους σοβινιστικούς κύκλους να κυριαρχήσουν στην τουρκοκυπριακή κοινότητα.

Ο διαχωρισμός των δύο κοινοτήτων γίνεται απόλυτος λίγο αργότερα, το 1974. Όταν χιλιάδες Ελληνοκύπριοι εγκαταλείπουν τα σπίτια τους στο βορρά, κυνηγημένοι από τον Τούρκο εισβολέα και χιλιάδες Τουρκοκύπριοι υποχρεώνονται, δήθεν για την ασφάλειά τους, να μετακινηθούν από τα σπίτια τους στο νότο.

Το πιο καλό μνημόσυνο, η μεγαλύτερη δικαίωση της θυσίας των Καβάζογλου-Μισιαούλη είναι η πάλη για επαναπροσέγγιση, ο αγώνας για να απαλλαγούμε από την κατοχή και να επανενώσουμε τον τόπο μας.

Δύσκολο το καθήκον. Λίγες μέρες πριν από τη διάσκεψη στη Γενεύη τα δεδομένα είναι ανησυχητικά. Το μόνο σημείο στο οποίο μπορούν να συναντηθούν Ε/κ και Τ/κ είναι η λύση ΔΔΟ με πολιτική ισότητα, όπως ερμηνεύεται από τα σχετικά ψηφίσματα του ΟΗΕ. Λύση που θα οδηγεί σε ενωμένο κράτος με μία κυριαρχία, ιθαγένεια και διεθνή προσωπικότητα και θα κατοχυρώνει τα ανθρώπινα δικαιώματα και τις βασικές ελευθερίες.

«Εγώ είμαι ένας Τούρκος που αγαπώ την πατρίδα μου, την Κύπρο», είχε πει σε μια ομιλία του ο Ντερβίς Αλί Καβάζογλου, στέλεχος της Κεντρικής Επιτροπής του ΑΚΕΛ.

Όσο υπάρχουν άνθρωποι που βάζουν πάνω από όλα την Κύπρο, όσο ο γνήσιος πατριωτισμός σμίγει με την αλληλοκατανόηση, τόσο θα ζουν στο νου και την καρδιά μας τα όνειρα και οι ελπίδες των Καβάζογλου και Μισιαούλη για επανένωση και μιαν καλύτερη ζωή. Σε αυτή την κρίσιμη για το μέλλον της Κύπρου περίοδο, νιώθουμε την καρδιά των συντρόφων μας Καβάζογλου και Μισιαούλη να κτυπά δίπλα στη δική μας καρδιά.