Διψώ και πονώ, ένα ποίημα για τον Σωτήρη Παπαλαζάρου

Κάθετα/ Ορίζοντας

Διψώ και πονώ

                         Στον Σωτήρη Παπαλαζάρου

 

Τα χέρια π’ απλώθηκαν πώς να πουν «στο καλό»

Πώς να κράξουν: «Γύρνα κοντά μας αγαπημένε»,

δε χορτάσαμε ακόμα τη θωριά σου

δε χαρήκαμε το πλατύ σου γέλιο.

Τα δυνατά σου μπράτσα δεν προφτάσαν ν’ αγκαλιάσουν

-που ‘ταν μικρό κλαρί κ’ ήρθε και ρίζωσε

κι έδωσε την πρώτη του άνθιση κ’ ήταν να δώσει

τούτο το καλοκαίρι τον πρώτο του καρπό».

Τα χέρια μείναν μετέωρα χωρίς να πουν:

«Στο καλό!» που να το βρεις στον πόλεμο;

Χωρίς να λένε: «Μείνε κοντά μας»

 

Η μάνα τώρα ξεσκίζει με τα νύχια τα μάγουλα

που δεν ήταν κοντά την ώρα

του Γολγοθά και του Σταυρού

να δροσίσει τα πικραμένα του χείλη,

μ’ ένα χάδι να γλυκάνει τον πόνο.

Οι φίλοι τώρα τα βήματά του μαζεύουν.

Τ’ αδέρφια, κρίκο τον κρίκο

δένουν τις θύμησες

στήνοντας τον μπροστά μας ξανά και ξανά.

 

-Διψώ και πονώ.

Χρόνια διψούσε στους λιοπότιστους λόφους

Τι κι αν το δάκρυ πολύ;

Τι κι αν ο ιδρώς κόμπους χοντρούς

απ’ τα μέτωπα έσταζε;

Λιγοστό παντού το χορτάρι,

ο ποταμός στερεμένος

και στα πρόσωπα

βαθιές οι ρυτίδες

του πόνου, του κόπου, της στέρησης.

 

-Διψώ και πονώ.

Τα στερνά του λόγια, δυο λέξεις.

Μια ζωή σε δυο λόγια πως χώρεσε!

Η πάντ’ αξεδίψαστη, η πονεμένη

μ’ αδιαμαρτύρητη ζωή του;

Πώς χώρεσε τόση άνοιξη

στην πυρωμένη πλαγιά του καλοκαιριού;

Τόση ομορφιά πώς χώρεσε

σε μια τρύπα-καυτό μολύβι.

Ελένη Κυριάκου Καρατσιόλη

Δημοσιεύτηκε αρχικά στο περιοδικό Νέα Εποχή Γενάρης-Φλεβάρης 1976. Όπως αναφέρει η ποιήτρια “το ποίημα αυτό γράφτηκε το Σάββατο της εισβολής όταν αργά το απόγευμα έφτασε κοντά μας η είδηση του θανάτου του Σωτήρη Παπαλαζάρου. Με τον Σωτήρη είμασταν συμμαθητές στο λύκειο και συναγωνιστές στην ΕΔΟΝ. Το έστειλα και δημοσιεύτηκε κι από τότε δεν το ξαναείδα”.