«Έχε τον νου σου στο παιδί»

Της Κάλιας Ανδρέου

Πτώµατα. Ή αλλιώς νεκρά σώµατα. Σοκ. Μετά συγκίνηση. Λύπη, απογοήτευση. Θυµός µε τους ιθύνοντες. Ακολουθεί κουτσοµπολιό και µετά σιωπή. Και µετά ξανά κουτσοµπολιό. Ανηµπορία να δούµε την πραγµατικότητα. Να συναισθανθούµε τα εν ζωή θύµατα.

Ο Νίκος Μεταξάς (στο facebook «Orestis Apoel») οµολόγησε ότι σκότωσε δύο παιδιά. Όταν η συγκίνηση ξεκινά από την εικόνα δύο δολοφονηµένων παιδιών και σταµατά στα δύο παιδιά του, τότε µιλάµε για υποκρισία. Γιατί είναι υποκρισία να κλαίµε για δύο παιδιά που χάθηκαν τη στιγµή που στιγµατίζουµε, περιθωριοποιούµε και τραυµατίζουµε ψυχικά άλλα δύο που δεν έφταιξαν σε τίποτα.

Λίγες µέρες πριν, έγινε γνωστή η αδικαιολόγητη και σκληρή στάση κάποιων γονιών απέναντι στο παιδί του Μεταξά, οι οποίοι εξέφρασαν την επιθυµία να αποµακρύνουν τα παιδιά τους από το συγκεκριµένο σχολείο. Μα αυτά τα παιδιά είναι θύµατα του ίδιου του πατέρα τους. ∆ιερωτηθήκαµε για µια στιγµή πώς αισθάνονται; Για τις ενοχές που θα τους δηµιουργήσουν αυτοί που στο πρόσωπό τους βλέπουν τον πατέρα τους παρά δύο ακόµα θύµατά του; Για το πώς θα καταφέρουν να συνεχίσουν να ζουν στην κυπριακή κοινωνία όντας στιγµατισµένα για το υπόλοιπο της ζωής τους; Το τραύµα δεν θα επουλωθεί ποτέ. Ας µην το σκαλίζουµε περισσότερο.

Η Τζασίντα Αρντέρν, Πρωθυπουργός της Ν. Ζηλανδίας, ζήτησε δηµόσια να µην αναφέρει κανείς τον µακελάρη µε το όνοµά του. «Είναι τροµοκράτης, εγκληµατίας, εξτρεµιστής, αλλά όταν µιλήσω θα είναι ανώνυµος», ανέφερε. Ο Νίκος Μεταξάς όµως δεν µπορεί να είναι «ανώνυµος». Η «ανωνυµία» του συνεπάγεται µε χαρακτηρισµούς που θα αντανακλώνται στα παιδιά του. Χαρακτηρισµοί οι οποίοι ίσως στην πορεία χρησιµοποιηθούν εναντίον δύο αθώων ανθρώπων. «Γιατί» δεν υπάρχει. Επειδή απλά έτσι είµαστε.

Με το να υιοθετούμε τις -σχεδόν νευρωτικές- ατάκες των Μέσων, γινόµαστε συνένοχοι στο «έγκληµα». Γιατί, ως γνωστόν, ο θάνατος πουλά. ∆ιψάµε για αίµα. Παίρνουµε τη «δόση» µας και µετά ξεχνάµε. Οι διάφοροι χαρακτηρισµοί λειτουργούν ως υποκατάστατα, µε σκοπό να επανέλθουν τα πρώτα συναισθήµατα της εικόνας των νεκρών σωµάτων. Αυτή είναι η λογική των στηµένων θεαµάτων των Μέσων. Η εµπορευµατοποίηση του θανάτου.

Οι συνεχείς αναφορές σε «serial killer» το µόνο που καταφέρνουν είναι να µετατοπίζουν την έµφαση από την κοινωνικοπολιτική διάσταση. Γιατί η υπόθεση του Νίκου Μεταξά είναι ένα πολιτικό έγκληµα ενάντια σε γυναίκες µετανάστριες.

Πίσω από τις δολοφονίες δεν υπάρχουν µόνο νεκρά σώµατα. Υπάρχει επίσης µπόλικος σεξισµός, ρατσισµός (θεσµικός και κοινωνικός) και περιθωριοποίηση. Και αυτό είναι κάτι που µας αφορά όλους.

Ας κοιταχτούµε στον καθρέφτη κι ας αναρωτηθούµε αν είµαστε σε θέση να συµβάλουµε στον ψυχικό τραυµατισµό δύο αθώων παιδιών.

Αντέχει η συνείδησή µας το ασήκωτο βάρος αυτής της ενοχής;