Έχουν φωνή σαν κι εμάς, ψυχή σαν κι εμάς

Της Νικολίνας Φραγκουλλίδου

Αν κάποιοι μπορούν να μιλήσουν για προσφυγιά τότε εμείς σίγουρα θα είχαμε να μοιραστούμε πολλές εμπειρίες. Εμπειρίες που ζουν, βιώνουν και διηγούνται εδώ και 44 χρόνια, άνθρωποι που έχασαν τις οικογένειές τους, την ασφάλειά τους, τη ζεστασιά τους, τη σιγουριά τους, τα σπίτια και τις περιουσίες τους.

Ανήκω στη γενιά των παιδιών που μεγάλωσαν με ιστορίες για τον πόλεμο. Με μια λέξη, πόλεμο, που ίσως να μην ξέρουμε την ακριβή σημασία της, όπως και για τη λέξη «η προσφυγιά». Δε ξέρουμε πως είναι να χάνει κάποιος το σπίτι του, να αναγκάζεται να εγκαταλείπει την πατρίδα του γιατί κινδυνεύει η ζωή του, να πηγαίνει σε ξένη χώρα, να ξεκινά τη ζωή του από την αρχή.

Έχουμε όμως δει τον πόνο, τη θλίψη, την απόγνωση στα μάτια των γονιών και των παππούδων μας, που έπρεπε ξαφνικά να εγκαταλείψουν την ζωή τους όλη για μια αβέβαιη νέα πραγματικότητα.

Είμαστε και ένας περήφανος λαός θα έλεγε κανείς. Είμαστε Ευρωπαίοι, λένε κάποιοι, σαν να είναι το μεγαλύτερο προσόν μιας χώρας! Αλλά την ίδια ώρα είμαστε και ένας αρκετά ευαίσθητος λαός που έχει αποδείξει διαχρονικά ότι μπορεί να σταθεί στο πλευρό αυτών που το χρειάζονται. Ο κυπριακός λαός έχει τη δική του ιστορία…

Πάντα προσφέραμε βοήθεια οικονομική, στρατιωτική, αλλά και ηθική. Είμαστε λαός που νιώθουμε τον συνάνθρωπό μας και έχουμε αισθήματα αλληλεγγύης.

Αυτό που δεν καταλαβαίνουμε όμως είναι πώς μπορούμε να διαχωρίζουμε ποιου πρέπει να δώσουμε τη βοήθειά μας. Γιατί δεν σκεφτόμαστε και λίγο εκείνους που βρίσκονται πιο δίπλα μας, απλά δεν είχαν την πολυτέλεια να ζουν όπως εμάς. Που πληρώνουν τα λάθη άλλων, που παλεύουν για να ζήσουν, που προσπαθούν να εξασφαλίσουν ένα καλύτερο μέλλον γι’ αυτούς και τις οικογένειές τους.

Η ανθρώπινη ύπαρξη αποτελεί μυστήριο. Πώς μπορεί κανείς να πετά στα σκουπίδια έναν άνθρωπο; Πώς μπορεί να μη σέβεται ότι σαν κι εμάς είναι κι άλλοι, που η γη τους είναι ίδια με τη δική μας, μόνο λίγο πιο κάτω, που έχουν φωνή σαν κι εμάς, ψυχή σαν κι εμάς, αισθήματα χαράς, λύπης, δεσμούς οικογένειας, παιδιά;

Πώς να υπάρξει καλύτερη ποιότητα ζωής για τον άνθρωπο, αν δεν μπορεί καν να ζήσει; Αν δεν μπορεί να έχει τα στοιχειώδη: στέγη, τροφή, μια ζεστή αγκαλιά; Είτε είναι παιδιά της προσφυγιάς και του πολέμου, είτε είναι παιδιά τρίτων χωρών, είτε είναι παιδιά απο ευρωπαϊκές χώρες, δεν παύουν να είναι παιδιά, να είναι άνθρωποι και να χρειάζονται την έμπρακτη βοήθειά μας. Πόσο αδιανόητο είναι η παιδική αθωότητα να χάνεται τόσο νωρίς κι εμείς να κοιτάμε αλλού; Να συνεχίζουμε να τα εγκαταλείπουμε στο δικό τους Γολγοθά και να μοιάζει ατελείωτος;

Ας θυμηθούμε πως κάποτε βρεθήκαμε στον ίδιο Γολγοθά και χρειαστήκαμε ένα απλωμένο χέρι, ένα γλυκό χαμόγελο.