Εικόνες που συγκλονίζουν

Του Νεόφυτου Παπαλαζάρου*

Tα όσα καταγράφονται σε βίντεο και οι εικόνες που στέλνονται από το κέντρο πρώτης υποδοχής Πουρνάρα συγκλονίζουν. Οι πληροφορίες που κάθε τόσο κάνουν το γύρο του διαδικτύου σε αρρωσταίνουν.

Δεκατέσσερα ασυνόδευτα παιδιά χάθηκαν από το χώρο όπου βρίσκονταν και κανένας δεν γνωρίζει πού έχουν πάει. 24χρονη Αφρικανή κατονόμασε συμπατριώτισσά της ότι την εξωθεί στην πορνεία, ενώ είναι πέντε μηνών έγκυος. Ακόμα πιο φοβερό είναι το ότι την κτύπησε με σκοπό να χάσει το παιδί και να συνεχίζει να εκδίδεται…

Αυτά νόμιζα ότι μόνο σε έργα της τηλεόρασης γίνονταν ή κάπου χιλιάδες και χιλιάδες μίλια μακριά από εμάς… Κι όμως συμβαίνουν στη χώρα μας, στη δική μας πατρίδα.

Να πάρουμε τα πράγματα όμως με τη σειρά. Παιδιά στην πιο τρυφερή τους ηλικία φεύγουν από τη χώρα τους ασυνόδευτα, χωρίς πατέρα και μάνα, με το όνειρο πως κάπου θα βρουν τον… παράδεισο. Κανένας δεν παίρνει το σαπιοκάραβο για να φύγει από το σπίτι του, την οικογένειά του, αν περνά καλά. Επίσης, δεν νομίζω στο μακρινό μας Καμερούν ή τη Νιγηρία να γνωρίζουν πού είναι η Κύπρος (ειδικά τα παιδιά), για να μην τολμήσω να πω αν ξέρουν ότι υπάρχει χώρα με το όνομα Κύπρος!

Η εκμετάλλευση από τους εμπόρους ανελέητη, βλέπουν κεφαλές και πωλούν διαβατήρια, μετακινήσεις… Θυμάμαι τα πλάνα στις τηλεοράσεις πριν από λίγο καιρό, όταν ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας επισκέφθηκε το χώρο. Άνθρωποι πίσω από συρματοπλέγματα, εικόνες που παραπέμπουν σε στρατόπεδο συγκέντρωσης ή το πιο ανώδυνο, κλουβιά με ζώα…

Δικαιολογημένα κάποιος θα αναρωτηθεί: καλά τι να τους κάνουμε ή τι άλλο μπορούμε να κάνουμε; Το πρώτο που θα έλεγα είναι πως πρέπει να τους συμπεριφερόμαστε ως ανθρώπους και όχι ως ζώα. Και βέβαια απαίτηση δικιά μας είναι να σέβονται και εμάς, τις παραδόσεις, την ιστορία, τους ανθρώπους μας.

Είναι όμως αλήθεια πως ο υποχρεωτικός εγκλεισμός ανθρώπων σε  στρατόπεδα φιλοξενίας, η απραξία, η αγωνία του αύριο, η απελπισία, φέρνουν μαζί τους πολλά κακά.

Πού πήγαν δεκατέσσερα παιδιά; Πού χάθηκαν; Δεν ήταν καταγεγραμμένα; Ένα ερώτημα που δεν απαντήθηκε και δεν απαντάται. Πωλήθηκαν ή βρίσκονται κάπου σε υποχρεωτική εργασία;

Και να έρθουμε στην καταγγελία σοκ της 24χρονης Νιγηριανής που κτυπήθηκε για να αποβάλει για να μπορεί να συνεχίσει να εκδίδεται.

Είναι συγκλονιστικό σε ένα χώρο φιλοξενίας όπου βασιλεύει η δυστυχία, η αγωνία για το αύριο, κάποιοι να έχουν τη δυνατότητα να εκμεταλλεύονται συνανθρώπους τους, ομοεθνείς τους, σεξουαλικά σε εμπορία…

Όσο υπάρχουν πόλεμοι και φτώχεια οι άνθρωποι θα οδηγούνται στην προσφυγιά, στην άγρια εκμετάλλευση. Βεβαίως ποτέ ο άνθρωπος δεν πρέπει να αφήνεται στη μοίρα του, δεν μπορεί να σηκώνει τα χέρια ψηλά και να παραδίδεται. Χρειάζεται προσπάθεια, αγώνας. Η Κύπρος είναι χώρα φιλόξενη, ο κόσμος της καλός και προοδευτικός. Ας προσέξουμε λοιπόν. Εικόνες και ιστορίες όπως αυτές με την εγκατάλειψη 14 ανήλικων παιδιών και της άγριας εκμετάλλευσης εγκυμονούσας γυναίκας δεν μας τιμούν.

* Δήμαρχος Γερίου