Είμαστε περήφανες για τον παππού μας, Κώστα Μισιαούλη, κουβαλούμε ένα ιστορικό χρέος

Στις 11 Απριλίου 1965 έπεσαν νεκροί από τις δολοφονικές σφαίρες της ΤΜΤ οι ηρωοµάρτυρες της ελληνοτουρκικής φιλίας Ντερβίς Αλί Καβάζογλου και Κώστας Μισιαούλης. Ο Καβάζογλου ως κοµμουνιστής και ως πρωτοπόρος στον αγώνα για αποτροπή της ένωσης και της διχοτόµησης της Κύπρου µετά την ανεξαρτησία, µπήκε από νωρίς στο στόχαστρο των φασιστών της ΤΜΤ. Τον παρακολουθούσαν όµως και οι ε/κυπριακές µυστικές υπηρεσίες. Στο πλευρό του, µαζί µε άλλους, ο Κώστας Μισιαούλης, ένας σεµνός σύντροφος µε πλούσια δράση στο Λαϊκό Κίνηµα.

 

Δυνάμωσαν πολύ σαν άτομα και σαν γυναίκες, έμαθαν μέσω της ιστορίας του παππού και της προσωπικότητας της γιαγιάς να είναι ήρωες της ζωής και ταυτόχρονα να είναι ανοικτοί για όλους τους ανθρώπους ανεξαρτήτως καταγωγής και θρησκείας.

 

Του

Μιχάλη Μιχαήλ

Ο Ντερβίς Αλί Καβάζογλου, µέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΑΚΕΛ, σε µια περίοδο που οι δυνάµεις του εθνικισµού βυσσοδοµούσαν και στις δυο κοινότητες, γνώριζε καλά ότι οι σοβινιστές της ΤΜΤ τον είχαν βάλει στη µαύρη λίστα του θανάτου, γιατί η πολιτική της συνεννόησης, της συνεργασίας και της οµαλής συµβίωσης ήταν το αντίπαλο δέος που οδηγούσε στη σωτηρία της κοινής πατρίδας και την απόκρουση της απειλής της διαίρεσης και της διχοτόµησης. Ποτέ δεν λιποψύχησε όµως, ούτε αποκαρδιώθηκε.

Στην Ακρόπολη, όπου φιλοξενείτο ο Καβάζογλου, στο σπίτι του Χριστόφορου και της Καλοδότης Τζιωνή έκανε πολλούς φίλους. Ήταν σύντροφοι του, µέλη και υποστηρικτές του ΑΚΕΛ µε τους οποίους συναναστρεφόταν. Ανάµεσα σε αυτούς και ο Κώστας Μισιαούλης. Ένας σεµνός και ήσυχος άνθρωπος µε πλούσια δράση στο Λαϊκό Κίνηµα. Μια ήρεµη δύναµη. Την περίοδο της παρανοµίας του ΑΚΕΛ (1955-1959) είχε στο σπίτι του πολυγράφο, όπου µε άλλους συντρόφους του εξέδιδε τα φυλλάδια που κυκλοφορούσε το παράνοµο κόµµα.

Η δράση του συνεχίστηκε µέχρι την ηµέρα του θανάτου του, όταν µαζί µε τον Ντ. Καβάζογλου ξεκίνησαν για να πάνε στη Λάρνακα για να κάνει κάποιες συναντήσεις ο σύντροφός του. Εκεί, έξω από την Αθηένου, κόπηκε βίαια το νήµα της ζωής και των δύο. Έκτοτε έγιναν σύµβολο της ελληνοτουρκικής φιλίας στην Κύπρο.

Οι πέντε εγγονές του Κώστα Μισιαούλη

Η «Χαραυγή» επέλεξε φέτος να δώσει µια άλλη διάσταση στην επέτειο της δολοφονίας των Καβάζογλου και Μισιαούλη. Να συνοµιλήσει µε τις εγγονές του Κώστα και της Αντριάνας Μισιαούλη σε µια προσπάθεια να ακουστεί το πώς αυτές οι νέες γυναίκες βλέπουν τα πράγµατα. Πώς βλέπουν τον παππού τους, τι σκέφτονται για τη θυσία του και σε ποιο περιβάλλον µεγάλωσαν.

Πρόκειται για τις Κωνσταντίνα και Χριστιάνα Γαβριηλίδου και την Ήλια, Κώστια και Παριάνα ∆ηµητρίου.

Οι αδελφές ∆ηµητρίου έχουν ακόµα µια ιδιαιτερότητα. Είναι επίσης εγγονές του Ηλία Ττοφαρή που δολοφονήθηκε από τους µασκοφόρους του Γρίβα στις 21 Ιανουαρίου 1958 µε τη ρετσινιά του προδότη. Οι τρεις εγγονές έχουν πλήρη γνώση και επίγνωση των συνθηκών δολοφονίας των δύο παππούδων και συνειδητοποιούν τη σηµασία αυτών των δολοφονιών.

Το κενό του δολοφονηµένου παππού το συµπλήρωσε η Αντριάνα

Και οι πέντε δηλώνουν περήφανες για τον παππού Κώστα Μισιαούλη, αλλά παράλληλα τονίζουν το κενό που υπάρχει µέσα τους από την απουσία στη ζωή τους του παππού. Και όπως τονίζουν και οι πέντε, αυτό το κενό προσπάθησε να το αναπληρώσει η γιαγιά Αντριάνα, σύζυγος του Μισιαούλη, η οποία έπαιξε το ρόλο του προστάτη αλλά και του αρχηγού της οικογένειας.

Η Ήλια ∆ηµητρίου τονίζει ότι από την παιδική τους ηλικία οι Ττοφαρής και Μισιαούλης ήταν και είναι κοµµάτι της ζωής τους. Ένιωθαν περηφάνια που είναι απόγονοι δύο ηρώων. Μεγαλώνοντας ένιωθαν, ιδιαίτερα µέσα στους κύκλους του ΑΚΕΛ, ότι ήταν προνοµιούχες. Από µικρή, λέει, ήθελε να φανεί αντάξια του ονόµατός τους και να συνεχίσει το έργο τους. Ήταν τα πρότυπά τους.

Ωστόσο σε ανθρώπινο επίπεδο ένιωθαν κι ακόµα νιώθουν την έλλειψη των παππούδων. Πολλές φορές ρώτησαν να µάθουν ανθρώπινες λεπτοµέρειες για τους παππούδες, πώς ήταν σαν άνθρωποι, πώς συµπεριφέρονταν στην καθηµερινή τους ζωή.

Η Χριστιάνα τονίζει ότι δυνάµωσαν πολύ σαν άτοµα και σαν γυναίκες, έµαθαν µέσω της ιστορίας του παππού και της προσωπικότητας της γιαγιάς να είναι ήρωες της ζωής και ταυτόχρονα να είναι ανοικτοί για όλους τους ανθρώπους, ανεξαρτήτως καταγωγής και θρησκείας. Συµπληρώνει επίσης ότι το ότι είσαι εγγονή του Κώστα Μισιαούλη σού δηµιουργεί κάποια ευθύνη.

Η Παριάνα τονίζει τον παράγοντα της απουσίας, αλλά και το συναίσθηµα της αδικίας, παρόλο που ήξερε γιατί έδωσαν τη ζωή τους. Ενήλικη πλέον ξεπέρασε το θέµα της απουσίας κι έµεινε περισσότερο η περηφάνια.

Η Κώστια βιώνει τις δολοφονίες των δύο παππούδων κάπως διαφορετικά. Το ότι ο Ττοφαρής όπως και όλοι όσοι δολοφονήθηκαν την περίοδο της ΕΟΚΑ φέρουν για ορισµένους µέχρι σήµερα το στίγµα του προδότη, που για πάρα πολλά χρόνια η οικογένεια πάλευε για να φύγει, την έχει σηµαδέψει. Είναι διαφορετικό, λέει, το να ξέρεις ότι κάποιους, όπως τον Μισιαούλη και τον Καβάζογλου, τους δολοφόνησε µια ακροδεξιά οργάνωση όπως η ΤΜΤ και διαφορετικό να ξέρεις ότι τον Ττοφαρή τον δολοφόνησε µια ε/κυπριακή οργάνωση. Αυτό της προκαλούσε ένα αίσθηµα θυµού.

Βίωσαν και µπούλινγκ στο σχολείο

Πώς βίωσαν όµως στο σχολείο το ότι ήταν εγγονές του Κ. Μισιαούλη; 

Η Ήλια θυµάται ότι αρκετές φορές είχε υποστεί µπούλινγκ. ∆εν θα ξεχάσει, είπε, ότι µέσα στην τάξη ένας συµµαθητής που ανήκε στη ∆εξιά γύρισε και της είπε ότι καλά έκαναν στον παππού της, διότι ήταν προδότης και έπρεπε να εξολοθρευθεί ολόκληρη η οικογένεια.

Η Κώστια σηµειώνει ότι όταν βρισκόταν στο σχολείο απέφευγε να λέει ότι ήταν εγγονή του Μισιαούλη, διότι δεν θα την καταλάβαιναν. Πολύ πιο άνετα ένιωθε όταν βρισκόταν µε συναγωνιστές της στην Ε∆ΟΝ και γενικότερα όταν βρισκόταν σε περιβάλλοντα του ΑΚΕΛ και της Αριστεράς γενικότερα.

Από την πλευρά της η Κωνσταντίνα εκφράζει ένα µεγάλο παράπονο για το ότι δεν διδάσκεται η θυσία του παππού της και του Καβάζογλου στο σχολείο. Γιατί το κράτος δεν τους αναγνωρίζει ως ήρωες; Γιατί, διερωτάται, στις σχολικές γιορτές δεν αναφέρονται ποτέ οι δύο ήρωες, σε αντίθεση µε το τι γίνεται µε τους ήρωες της ΕΟΚΑ, της Επανάστασης του 1821 κ.λπ.;

Εξέφρασαν επίσης το παράπονο ότι για χρόνια ολόκληρα οι άλλες παρατάξεις απουσίαζαν από τις εκδηλώσεις για τον Καβάζογλου και τον Μισιαούλη και οι τηλεοράσεις είτε δεν πρόβαλλαν τις εκδηλώσεις είτε τις υποβάθµιζαν, κάτι που µετριάστηκε τα τελευταία χρόνια.

Ο δικός τους Καβάζογλου

Στο ερώτηµα πώς βλέπουν τον Καβάζογλου και οι πέντε απάντησαν ότι τον βλέπουν ως κάτι µεγάλο.

Μέσα από τις αφηγήσεις της γιαγιάς έµαθαν ότι ήταν µέρος της οικογένειας, ο σύντροφος, ο φίλος, ο κολλητός του παππού, γι’ αυτό και τον νιώθουν ως µέλος της ευρύτερης οικογένειας. ∆εν µπορούν να τους διαχωρίσουν. Η φιλία µε τον Καβάζογλου ήταν και εξακολουθεί να είναι ένα µήνυµα ότι τους ανθρώπους δεν πρέπει να τους χωρίζουν οι θρησκείες και οι καταγωγές.

Τονίζουν ότι κάνοντας πράξη το νόηµα της θυσίας τους, έµαθαν να µην ξεχωρίζουν τους ανθρώπους ανάλογα µε την καταγωγή, το χρώµα και τη θρησκεία.

Η φετινή εκδήλωση τιµής

Το ΑΚΕΛ διοργανώνει την Κυριακή 10 Απριλίου εκδήλωση τιµής των ηρώων της ελληνοτουρκικής φιλίας, Κώστα Μισιαούλη και Ντερβίς Αλί Καβάζογλου. Στις 9:45 π.µ. κατάθεση στεφάνων στον τάφο του Κ. Μισιαούλη στο κοιµητήριο Αγ. Κωνσταντίνου και Ελένης στη Λευκωσία. Στις 9:30 π.µ. θα ξεκινήσει πορεία της νεολαίας από το Π. Χωριό Νήσου προς το ∆άλι. Στις 10:45 π.µ. θα πραγµατοποιηθεί η συγκέντρωση έξω από το οίκηµα των Λ.Ο. ∆αλιού µε οµιλητές τον Γ.Γ. του ΑΚΕΛ, Στ. Στεφάνου και τον πρόεδρο της Dev-is, Κοράλ Ασάµ. Θα ακολουθήσει καλλιτεχνικό πρόγραµµα και πορεία προς το τ/κ κοιµητήριο και κατάθεση στεφάνων στο µνήµη του Ντερβίς Αλί Καβάζογλου.