Της
Ελένης Μαύρου
Αύριο αποτίουμε φόρο τιμής στους ηρωομάρτυρες του Σικάγου, τα οράματα των οποίων παραμένουν ζωντανά και διαχρονικά. Αρκεί να αναλογιστούμε ότι σε μια εποχή πρωτοφανούς ανάπτυξης των γνώσεων, του πλούτου και των δυνατοτήτων της ανθρωπότητας, η πείνα μαστίζει ακόμα εκατομμύρια συνανθρώπους μας, η φτώχεια, η ανεργία, ο ρατσισμός, η μόλυνση του περιβάλλοντος είναι πια παγκόσμια φαινόμενα, η κατανομή του παγκόσμιου πλούτου γίνεται ακόμα πιο άνιση.
Αυτοί που θα χαμογελάσουν ειρωνικά βλέποντας αύριο τις κόκκινες σημαίες να παρελαύνουν στους δρόμους, φτάνει να αναλογιστούν ότι μόνο 8 μεγιστάνες κατέχουν τόσο πλούτο όσο το φτωχότερο μισό του πληθυσμού της Γης, ότι στην ίδια την Ευρώπη ένας στους τέσσερις Ευρωπαίους αντιμετωπίζει το φάσμα της φτώχειας ή του κοινωνικού αποκλεισμού.
Αύριο τιμούμε ταυτόχρονα τους Κύπριους πρωτοπόρους εργάτες, Ελληνοκυπρίους και Τουρκοκυπρίους, και τους μεγάλους απεργιακούς αγώνες στη Σκουριώτισσα, το Μαυροβούνι, το Ξερό, τη Λεύκα… Αρκεί να αναλογιστούμε ότι είναι εκείνοι οι αγώνες που ξύπνησαν συνειδήσεις και θεμελίωσαν στο νου και την καρδιά μας την πεποίθηση πως το ϕυσικό είναι να βαδίζει ο άνθρωπος όρθιος.
Πεποίθηση που θεμελίωσε το κυπριακό εργατικό κίνημα. Δεν υπάρχει κατάκτηση για τους εργαζόμενους που να μη ϕέρει τη σϕραγίδα του Λαϊκού Κινήματος -παρά τους ξυλοδαρμούς και τις φυλακίσεις απεργών, παρά την αντίδραση που έφτανε μέχρι το σύνθημα «Καλύτερα 12 ώρες γαλάζιες, παρά 8 ώρες κόκκινες».
Εκατό τριάντα εφτά χρόνια από τη μεγάλη αιματηρή απεργία στο Σικάγο μοιάζει σαν οι σελίδες στο βιβλίο της ιστορίας να γυρίζουν προς τα πίσω. Ωστόσο οι δυνάμεις της ελπίδας είναι πάντοτε παρούσες. Και η Πρωτομαγιά, πάντα… κόκκινη, ανυπότακτη, διεκδικητική, ασυμβίβαστη, ανατρεπτική, δείχνει το δρόμο.
Το δρόμο του αγώνα απέναντι στις πολιτικές που οδηγούν τη μεγάλη πλειοψηφία στην ανέχεια και την απόγνωση, για να διασφαλίσουν τεράστια κέρδη σε μια μικρή μειοψηφία. Το δρόμο του αγώνα απέναντι στις πολιτικές που γεννούν καθημερινά τις ακραίες ανισότητες. Το δρόμο του αγώνα: Για να λυτρώσουμε τους νέους μας από την ανεργία και την εκμετάλλευση. Για να απαλλάξουμε τους ηλικιωμένους μας από τον εξευτελισμό των περικοπών όσων τους χρωστά το κράτος και η κοινωνία.
Αυτοί που παράγουν τον κοινωνικό πλούτο δεν μπορεί παρά να διεκδικούν, να βρίσκονται στο κέντρο της κοινωνίας, να ορίζουν τους κανόνες για την πορεία και την εξέλιξή της. Νιώθοντας να βαραίνει στους ώμους μας αυτό που δεν χωρά σε κανένα νεοφιλελεύθερο μανιφέστο: ότι οι μεγάλες και μικρές κατακτήσεις των εργαζομένων δεν μας χαρίστηκαν από κανένα. Και η υπεράσπισή τους είναι σήμερα υποχρέωση όλων όσοι δεν θέλουν τα παιδιά τους να είναι αύριο «σύγχρονοι» σκλάβοι.
Υστερόγραφο:
Αύριο, εκεί στη νεκρή ζώνη, θα σμίξουν ξανά οι άνθρωποι του μόχθου, όσοι υποφέρουν από τις νεοφιλελεύθερες συνταγές και τις πολιτικές λιτότητας, στο βορρά ή στο νότο. Για να ανασύρουν μνήμες από τους κοινούς αγώνες οι μεγαλύτεροι και να χτίσουν μαζί τις δικές τους μνήμες, από τους αγώνες του σήμερα, οι νεότεροι. Για μια πατρίδα ενωμένη που θα ανήκει στους ανθρώπους που «ποτίζουν με τον ιδρώτα τους τη γη αυτή».
Aκολουθήστε μας στο Google News
