Είναι δικός μας αυτός ο πόλεμος;

Του
Κώστα Κατσώνη

 

Είναι δικός µας αυτός ο πόλεµος;

Κάθε πόλεµος είναι συνώνυµο µε τον όλεθρο, µε εκατόµβες θυµάτων και ανυπολόγιστες οικονοµικές καταστροφές, που στην περίπτωση της Ουκρανίας δεν έχουν ακόµα υπολογιστεί. Το χειρότερο από όλα όµως, το πιο τραγικό και µη αναστρέψιµο είναι οι ανθρώπινες απώλειες, που κανείς δεν ξέρει πού κυµαίνονται, αφού οι νεκροί δεν έχουν ακόµα καταµετρηθεί. Κι όµως ο πόλεµος συνεχίζεται για τρίτο µήνα, µε την ίδια ένταση και την ίδια ολέθρια και τραγική κατάληξη.

∆εν είναι η πρώτη φορά που ξεσπά πόλεµος ανάµεσα σε δύο γειτονικά κράτη, λόγω συνοριακών ή άλλων διαφορών. Κι εκείνο που γινόταν συνήθως ήταν να σηµαίνει συναγερµός ανά την Ευρώπη και το παγκόσµιο κάθε φορά που οι κακόηχες ανθρωποφάγες σειρήνες του πολέµου αντηχούσαν. Και σ’ αυτήν την παγκόσµια κινητοποίηση πρωταγωνιστούσε πάντα η Ευρώπη των λαών, της ειρήνης και του πολιτισµού, γιατί έχοντας βιώσει την τραγωδία των δύο Παγκοσµίων Πολέµων (µε 80 εκατοµµύρια νεκρούς), συνενώθηκε πριν από 70 χρόνια και απέταξε την πολεµική επιλογή από το λεξιλόγιο και τις πρακτικές της, οµνύοντας πίστη και σταθερή προσήλωση στην ειρήνη.

Γιατί δεν έγινε ή δεν γίνεται, έστω και τώρα, το ίδιο; Γιατί έχει πάρει διαζύγιο η ΕΕ από τη λογική της ειρήνης, συµβάλλοντας µε τις αποφάσεις της στη συνέχιση αυτής της πολυαίµακτης ανθρωποσφαγής, που δεν αποκλείεται να οδηγήσει σε µια νέα παγκόσµια σύρραξη και σε πυρηνικό ολοκαύτωµα; Γιατί δεν πρωτοστατεί η Ευρώπη στην προσπάθεια για άµεσο τερµατισµό του πολέµου και την έναρξη ειρηνευτικών συνοµιλιών, αντί να εξαγγέλλει καθηµερινά νέες εξοντωτικές κυρώσεις για τη Ρωσία και να εξοπλίζει ολοένα την Ουκρανία µε υπερσύγχρονα οπλικά συστήµατα (αγορασµένα (!) από τις ΗΠΑ, φυσικά); Γιατί δεν σταµατά αυτός ο πόλεµος; ρωτούν τον Πούτιν, τον Μπάιντεν, τον Τζόνσον, τον Σολτς και τη Φον Ντερ Λάιεν, τα παιδιά και οι εξαθλιωµένοι Ουκρανοί πρόσφυγες, οι λαοί της Ευρώπης αλλά και της Ασίας, της Αφρικής και της Λατινικής Αµερικής, που βιώνουν καθηµερινά την ακρίβεια, την έλλειψη τροφίµων, την ανασφάλεια, την επαπειλούµενη παγκόσµια επισιτιστική κρίση και το φόβο µιας πυρηνικής σύρραξης.

Είναι αναγκαία και επιβαλλόµενη η αλληλεγγύη της Ευρωπαϊκής Ένωσης στον σκληρά δοκιµαζόµενο ουκρανικό λαό, που είναι ευρωπαϊκός και όµορος ταυτόχρονα µε αρκετές ευρωπαϊκές χώρες. Και δικαιολογηµένα, ανθρωπιστικά και αλληλέγγυα άνοιξαν όλες οι ευρωπαϊκές χώρες τα σύνορά τους για να δεχθούν τα εκατοµµύρια των Ουκρανών προσφύγων, παρέχοντάς τους την αναγκαία στέγαση, σίτιση και κάθε είδους βοήθεια και διευκόλυνση. Αυτό άλλωστε είχαν πράξει και συνεχίζουν να πράττουν οι πλείστες ευρωπαϊκές χώρες και για τους Σύρους πρόσφυγες, για τους Αφγανούς και για άλλους ξεριζωµένους συνανθρώπους µας, πρόσφυγες και µετανάστες, που εγκαταλείπουν, αναγκαστικά, τις χώρες τους λόγω πολεµικών συγκρούσεων και άλλων δεινών (κλιµατική αλλαγή, πολιτικές διώξεις, πείνα, ανέχεια κ.τ.λ.), αναζητώντας την ειρήνη.

Είναι προφανές ότι αυτός ο πόλεµος πισωγυρίζει την ανθρωπότητα στις σκοτεινές και επικίνδυνες ατραπούς της ψυχροπολεµικής εποχής και του αλόγιστου εξοπλιστικού ανταγωνισµού, που τεχνηέντως αναβιώνουν οι δύο υπερδυνάµεις, προς εξυπηρέτηση ίδιων ιδιοτελών συµφερόντων. ∆εν είναι δικός µας αυτός ο πόλεµος! ∆εν µπορούµε ως ευρωπαϊκοί λαοί να συνδαυλίζουµε την ολέθρια φλόγα του πολέµου, που καίει ήδη κι εµάς παντοιοτρόπως!