Έκτρωση ή… ;

Του Δρος Ιωάννη Σ. Χριστοδούλου

Στην επιφάνεια της απερίγραπτης ελαφρότητας με την οποία αντιμετωπίζονται, τώρα πια, τα σοβαρά θέματα, ήλθαν πάλι στην επικαιρότητα οι εκτρώσεις. Το σχετικό νομικό πλαίσιο, αν και παλαιό, εν είδει κανονιστικού και τιμωρητικού δικαίου περιλαμβάνει έννοιες βασικές για το θέμα. Τα άρθρα 167, 168 και 169 του Ποινικού Κώδικα καταδεικνύουν ότι μια έκτρωση μπορεί να σημαίνει τη δυνητική τέλεση εγκλημάτων κατά της ζωής. Αυτό είναι το πνεύμα, το οποίο υποστηρίζεται από το γράμμα του νόμου.

Ως ιατρική πράξη, δηλαδή, η έκτρωση εμπίπτει στους κανόνες που αφορούν όλες τις ιατρικές επεμβάσεις, οι οποίες δεν είναι μόνο επιτυχείς και ανεπιτυχείς αλλά και θεμιτές και αθέμιτες, και κατ’ επέκταση νόμιμες και παράνομες. Αν δεν ενδείκνυται στην περίπτωση ενός ασθενούς μια χειρουργική επέμβαση στην κοιλιακή του χώρα, για παράδειγμα, ο χειρουργός που θα τη διενεργήσει, με θανατηφόρα ενδεχομένως επίπτωση για τον ασθενή, δεν ελέγχεται μόνο ως καλός ή κακός γιατρός αλλά και ως κοινωνικό υποκείμενο που έχει ποινικές ευθύνες.

Είναι γνωστό ότι, κάθε χρόνο, πάνω από 50.000 γυναίκες πεθαίνουν στη διαδικασία της έκτρωσης. Θεωρώ ότι ο αριθμός αυτός των θυμάτων οφείλει να διπλασιάζεται στη συνείδησή μας, για να συμπεριλάβουμε τα έμβρυα που θανατώνονται μαζί με τις άτυχες γυναίκες. Γιατί δεν έχει νόημα μια έκτρωση αν η μητέρα πεθάνει… Ο πληθυσμός αυτός είναι εξωφρενικά μεγάλος, αν σκεφτεί κανείς ότι, σε συντριπτικό ποσοστό, τα θύματα των εκτρώσεων είναι υγιείς γυναίκες που θα έφερναν στον κόσμο υγιή παιδιά. Στις χιλιάδες αυτές των περιπτώσεων, επομένως, η επέμβαση της έκτρωσης είναι εγκληματική πράξη. Οι γυναίκες πληρώνουν με τη ζωή –και με τη ζωή των παιδιών τους– την απόφασή τους. Οι γιατροί; Οι περισσότεροι πληρώνονται αδρά για τους φόνους που διαπράττουν με τις εκτρώσεις!

Οι φόνοι, φυσικά, δεν είναι μόνο βιολογικοί. Οι περισσότερες εκτρώσεις “πετυχαίνουν” και οι “ασθενείς” γυναίκες επιζούν. Επιζούν; Αν λάβουμε υπόψη τι σημαίνει για μια γυναίκα μια “επιτυχημένη” έκτρωση, τότε τα θύματα των γιατρών που, όπως οι ίδιοι παραδέχονται οι εκτρώσεις που κάνουν είναι περισσότερες από τις γεννήσεις στις οποίες συμβάλλουν, είναι πολύ περισσότερα από τις γυναίκες και τα παιδιά που πεθαίνουν στη διαδικασία της έκτρωσης. Για παράδειγμα, αν μια γυναίκα μετανοήσει για μια “πετυχημένη” της έκτρωση, το αίσθημα της αποτυχίας θα τη συνοδεύει για πάντα. Επίσης, αν πρόκειται για το πρώτο της παιδί, και δεν κάνει άλλο παιδί στη συνέχεια, η απόγνωση θα πάρει τη θέση μόνιμου συντρόφου στη ζωή της.

Αυτές και άλλες “παρενέργειες” των εκτρώσεων λαμβάνουν υπόψη τους οι νομοθέτες σε όλον τον πολιτισμένο κόσμο. Ο κόσμος, όμως, δεν θα είναι ποτέ αρκετά πολιτισμένος όσο γυναίκες ελαφρά τη καρδία και γιατροί με ελαφρύ το χειρουργικό χέρι θα προσέρχονται με κοινή βούληση για την απόρριψη μιας κυοφορούμενης ζωής. Το νομικό πλαίσιο που θα δώσει τη θέση του στο υπάρχον δεν πρέπει να ενισχύει την πρόχειρη εντύπωση ότι η έκτρωση είναι προνομιακό “δικαίωμα” της γυναίκας, από τη διασφάλιση του οποίου εξαρτάται, δήθεν, η αξιοπρέπειά της. Η έκτρωση είναι μια προβληματική και επικίνδυνη πραγματική λύση σε υποθετικά προβλήματα που μπορεί να σημάνει η γέννηση ενός παιδιού…

Οι σκέψεις αυτές δεν έρχονται από μια άλλη εποχή. Οι εποχές σε θέματα ζωής και θανάτου δεν αλλάζουν. Η ροπή αλλάζει… Άλλοτε ρέπουν οι άνθρωποι περισσότερο στη ζωή, άλλοτε περισσότερο προς το θάνατο… Πάντα υπάρχουν εκείνοι που κερδίζουν από τη ροπή μας προς το θάνατο. Την ενισχύουν, μάλιστα, για να κερδίζουν περισσότερα… Ας το λάβουμε κι αυτό υπόψη μας, τώρα που ξανασκεφτόμαστε τις εκτρώσεις, το δήθεν δικαίωμα στον πρόωρο θάνατο…