Την ερχόμενη Κυριακή οι Ελληνες εκλέγουν τη νέα Βουλή της χώρας από την οποία θα προκύψει και η νέα κυβέρνηση. Οι συνθήκες κάτω από τις οποίες γίνονται αυτές οι εκλογές, γνωστές. Στο διάστημα από τον περασμένο Γενάρη και τις εκλογές που έφεραν την Αριστερά στην εξουσία μέχρι τις εκλογές της 20ής του Σεπτέμβρη, πολλά άλλαξαν. Πρώτα και κύρια σε αυτή την ίδια την Αριστερά που κλήθηκε για πρώτη φορά να κυβερνήσει, αλλά και στην ίδια τη χώρα.
Για την κατάσταση, όπως έχει έως τώρα διαμορφωθεί, αλλά πολύ περισσότερο για το πώς διαμορφώνονται από δω και πέρα τα πράγματα, μιλούν στη “Χαραυγή” τρεις δημοσιογράφοι ελληνικών εφημερίδων, οι οποίοι παρακολουθούν, αρθρογραφούν και σχολιάζουν τα γεγονότα. Ο Τάσος Παππάς από την «Εφημερίδα των Συντακτών», ο Κώστας Πουλακίδας από την «Αυγή» και ο Κώστας Πασακυριάκος από τον «Ριζοσπάστη».
Της Μαρίας Φράγκου
ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ
1. Ποιος πιστεύετε ότι είναι ο μεγαλύτερος κίνδυνος που ελλοχεύει για την πολιτική σταθερότητα στη χώρα από το αποτέλεσμα των επικείμενων εκλογών;
2. Μπορεί την επόμενη Κυριακή να προκύψει κυβέρνηση πιο μνημονιακή από όσες προηγήθηκαν;
3. Θέλει; Μπορεί; Πρέπει να κυβερνά η Αριστερά;
4. Λόγω της κρισιμότητας των στιγμών που διάγει η Ελλάδα, τι είναι προτιμότερο: να προκύψει μια κυβέρνηση συνασπισμού ή μια αυτοδύναμη κυβέρνηση;
Κώστας Πουλακίδας: Η Αριστερά είναι για τα δύσκολα
1. Η παλινόρθωση του συστήματος εξουσίας που οδήγησε την Ελλάδα στην οικονομική κρίση, προκειμένου εκείνο να πλουτίζει. Με τη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ διαμορφώνονται σταθερές συνθήκες πολιτικής εξουσίας ώστε να αλλάξουν μέσα σε 3 – 4 χρόνια οι δομές του διεφθαρμένου κράτους και της διαπλεκόμενης εξουσίας. Η πολιτική αναστάτωση που βλέπετε είναι ο επιθανάτιος ρόγχος αυτού του συστήματος που έχει καταδικαστεί στην κοινωνική συνείδηση και ζητά τη ρεβάνς.
2. Για τους αριστερούς το μνημόνιο δεν είναι Ευαγγέλιο. Δεν θα το βάλουμε στο εικονοστάσι να το λιβανίζουμε και να ζητάμε την ευλογία του κάθε μέρα. Στην Ελλάδα εκτός από το μνημόνιο, υπάρχει η διαπλοκή, το διεφθαρμένο σύστημα εξουσίας που ελπίζει ότι θα αποκτήσει ξανά την εξουσία στις ζωές μας. Ο ελληνικός λαός θα απαντήσει αν θέλει μία κυβέρνηση που θα αναδιαρθρώσει την κοινωνία, την οικονομία, το κράτος και τις παραγωγικές σχέσεις, κάνοντας και πράγματα έξω από το μνημόνιο και αξιοποιώντας, μεταξύ άλλων, τις ρωγμές του μνημονίου -και υπάρχουν πολλές, όπως φάνηκε από το ”παράλληλο” πρόγραμμα που παρουσίασε ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Αλέξης Τσίπρας- ή αν θα έρθει μία κυβέρνηση που με χαρά και κρυφή ικανοποίηση θα υλοποιήσει τις πιο αντικοινωνικές ρυθμίσεις του μνημονίου και μάλιστα με τον τρόπο που όλοι γνωρίσαμε: απολύσεις, μειώσεις μισθών, περικοπές συντάξεων, αναίρεση εργασιακών δικαιωμάτων.
3. Οι ανάγκες των πολιτών έφεραν την Αριστερά στην εξουσία και στην Ελλάδα και στην Κύπρο. Αν η Αριστερά δεν μπορεί να ανταποκριθεί στο αίτημα του πολίτη να τον στηρίξει, παύει να είναι Αριστερά. Η Αριστερά του αναχωρητισμού και της “Δευτέρας Παρουσίας” δεν είναι κοινωνική απαίτηση. Η Αριστερά σε όλο τον κόσμο αγωνίζεται για να βελτιώσει τη ζωή των ανθρώπων άμεσα. Τώρα. Ακόμα κι αν οι συνθήκες και οι συγκυρίες είναι δύσκολες. Δεν μπορεί να περιμένουμε να ωριμάσουν οι συνθήκες και η κοινωνική συνείδηση για τη σοσιαλιστική επανάσταση αφήνοντας τους ανθρώπους να δυστυχούν, να πεινούν, να είναι έρμαια της καπιταλιστικής βαρβαρότητας.
Η Αριστερά είναι για τα δύσκολα. Εχει ιστορικό χρέος να αναδιανείμει τον πλούτο εις όφελος των πολλών και των αδύναμων, να στηρίξει τις δυνάμεις της εργασίας που παράγουν τον πλούτο και να φέρει την κοινωνική δικαιοσύνη και ισότητα. Αυτό οφείλει να το κάνει και να αγωνίζεται για να το πετύχει και σε συνθήκες καπιταλισμού. Ετσι άλλωστε θα διαμορφωθούν ευνοϊκότερες συνθήκες και για το σοσιαλισμό. Η Αριστερά στην κυβέρνηση, ναι. Πάντα με στόχο και κατεύθυνση, παρά τα τυχόν πισωγυρίσματα, την αλλαγή της κοινωνίας και την ευημερία του πολίτη.
4. Το κρίσιμο είναι η επόμενη κυβέρνηση να έχει καθαρή κατεύθυνση με προοδευτικό πρόσημο. Οι δυνάμεις που θα την συναπαρτίζουν θα πρέπει να εργαστούν για τον κοινό στόχο της ανάταξης της κοινωνίας, της αλλαγής των δομών του κράτους και της παραγωγικής ανασυγκρότησης. Αν σε αυτό συμφωνήσουν περισσότερες πολιτικές δυνάμεις, δεν υπάρχει ανάγκη αυτοδυναμίας.
Πασακυριάκος Κώστας: «Μνημονιόμετρο», το προεκλογικό… όργανο πολιτικής μέτρησης
1. Ο μεγαλύτερος κίνδυνος για το λαό είναι αυτό που ζει όλα αυτά τα χρόνια. Να μην ξέρουν οι εργατικές λαϊκές οικογένειες πώς να καλύψουν τις ανάγκες τις δικές τους και των παιδιών τους. Η αστάθεια που υπάρχει στη ζωή τους, στα δικαιώματά τους, στους μισθούς που μειώνονται, στις συντάξεις που κόβονται. Και δυστυχώς αυτή την αστάθεια θα επιτείνει κάθε νέα κυβέρνηση που θα προκύψει από τις εκλογές, είτε έχει κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ είτε τη ΝΔ είτε είναι αυτοδύναμη. Γι’ αυτό αντί για το άγχος ποια θα είναι η σύνθεση της επόμενης κυβέρνησης, ποιος θα είναι ο συνδυασμός των κομμάτων που θα συμμαχήσουν, οι εργαζόμενοι μάλλον θα πρέπει να σκεφθούν ποιος θα ασκήσει πραγματική αντιπολίτευση από τη σκοπιά των εργατικών – λαϊκών συμφερόντων. Κάτι που βεβαίως δεν νομίζω ότι μπορούν να κάνουν δυνάμεις όπως η Λαϊκή Ενότητα που στηρίζουν το καπιταλιστικό δρόμο ανάκαμψης έστω και θέτοντας ζήτημα εξόδου απ’ το ευρώ, και βέβαια οι φασίστες της Χρυσής Αυγής.
2. Η κυβέρνηση που θα προκύψει από τις εκλογές έχει ήδη δεσμευτεί να υλοποιήσει το τρίτο μνημόνιο, τους όρους δηλαδή της νέας δανειακής σύμβασης. Το λένε ξεκάθαρα και ο ΣΥΡΙΖΑ και η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, οι ΑΝΕΛ, το Ποτάμι. Βέβαια, το «μνημονιόμετρο» έχει γίνει προσφιλές προεκλογικό… όργανο πολιτικής μέτρησης. Προτείνω πάντως αντί να μετράμε ποιος έχει μεγαλύτερο μνημόνιο, να μετρήσουμε τις τραγικές επιπτώσεις για το λαό από την υλοποίηση της στρατηγικής του κεφαλαίου και της Ευρωπαϊκής Ενωσης που είναι αιτία για την αντιλαϊκή αντιδραστική πολιτική με ή χωρίς μνημόνια.
3. Η κυβέρνηση σε συνθήκες καπιταλιστικού συστήματος, σε συνθήκες όπου τα κλειδιά της οικονομίας τα κρατούν οι μονοπωλιακοί όμιλοι, είναι όργανο της εξουσίας τους και δεν μπορεί να εφαρμόσει και να υλοποιήσει φιλολαϊκή πολιτική. Το αντίθετο. Το θέμα λοιπόν δεν είναι ποιο κόμμα θα βρίσκεται στο τιμόνι μιας τέτοιας κυβερνητικής εξουσίας που απλά θα διαχειρίζεται την καπιταλιστική βαρβαρότητα σε όφελος των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων. Αλλά μια εξουσία λαϊκή με τα μέσα παραγωγής στα χέρια του λαού, έξω από την ΕΕ, το ΝΑΤΟ, τους ιμπεριαλιστικούς μηχανισμούς, χωρίς αντιλαϊκές συμφωνίες με μονομερή διαγραφή του χρέους. Γι’ αυτή την εξουσία μόνο το ΚΚΕ καλεί το λαό να παλέψει.
4. Το δίλημμα μάλλον είναι άνευ πολιτικού αντικειμένου για τη χώρα μας. Κι αυτό γιατί είτε προκύψει κυβέρνηση συνασπισμού είτε αυτοδύναμη κυβέρνηση, υλοποιείται ήδη και θα υλοποιηθεί ένα τρίτο μνημόνιο που θα προστεθεί στα δύο προηγούμενα. Αν διαβάσετε τα προγράμματα των κομμάτων -με εξαίρεση βέβαια του ΚΚΕ- θα δείτε ότι το λένε ξεκάθαρα. Λένε: Ψηφίστε μας για να υλοποιήσουμε το μνημόνιο…
Τάσος Παππάς: Γιατί η Αριστερά πρέπει να κυβερνά…
1. Να μην προκύψει σταθερή κυβέρνηση, είτε αυτοδύναμη είτε συνεργασίας. Η κυβέρνηση συνεργασίας, όμως, πρέπει να στηρίζεται σε προγραμματική βάση. Η Ελλάδα χρειάζεται μια ισχυρή κυβέρνηση που θα προσπαθήσει να λειάνει τις πιο επαχθείς για τους εργαζομένους πλευρές του μνημονίου και ταυτοχρόνως θα δώσει μάχες στην Ευρώπη για να υπονομευθεί το κυρίαρχο παράδειγμα της λιτότητας που έχουν επιβάλει οι Γερμανοί και οι σύμμαχοί τους, αλλά και στο εσωτερικό της χώρας προκειμένου να αντιμετωπισθούν με αποφασιστικό τρόπο οι κακοδαιμονίες της δημόσιας διοίκησης, του πολιτικού συστήματος και να χτυπηθούν τα ισχυρά κυκλώματα της διαφθοράς και οι χαλκέντεροι μηχανισμοί της διαπλοκής.
2. Πιο μνημονιακή κυβέρνηση θα είναι μια κυβέρνηση που δεν θα έχει κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ. Τα υπόλοιπα κόμματα που δηλώνουν διαθεσιμότητα για συμμετοχή σε κυβερνήσεις συνεργασίας πίεζαν τον Αλέξη Τσίπρα να υπογράψει πάση θυσία και χωρίς αντιδράσεις ό,τι του δώσουν οι δανειστές. Δεν έδειξαν -και όταν ήταν στην κυβέρνηση και αργότερα που βρέθηκαν στην αντιπολίτευση- καμία πρόθεση αμφισβήτησης του μοντέλου της ευρωζώνης. Γι’ αυτά τα κόμματα δεν υπάρχει λόγος να συγκρουστούμε με τις δυνάμεις του νεοφιλελευθερισμού και θεωρούν μάταιη και τυχοδιωκτική κάθε κίνηση που θα απειλήσει τη συνοχή της ευρωπαϊκής αρχιτεκτονικής.
3. Σίγουρα πρέπει να κυβερνά η Αριστερά για να σπάσει η αντίληψη των κυρίαρχων τάξεων που θεωρούν ότι μόνον η χριστιανοδημοκρατία και η μεταλλαγμένη σοσιαλδημοκρατία είναι ικανές να κυβερνούν. Το αν μπορεί και αν θέλει είναι κάτι που πρέπει η ίδια να αποδείξει. Για να το πετύχει όμως οφείλει να εγκαταλείψει την πολύ διαδεδομένη στους κόλπους της θεωρία ότι η διαχείριση της εξουσίας σε συνθήκες καπιταλισμού οδηγεί αναγκαστικά στο συμβιβασμό και την ενσωμάτωση. Πρόκειται για μια αντίληψη που παράγει ηττοπάθεια και βολεύει εκείνη την Αριστερά που προτιμά να πετροβολά το σύστημα από την ασφαλή θέση της αντιπολίτευσης, αφήνοντας σε άλλους την ευθύνη της διακυβέρνησης. Συμφωνώ απολύτως με τη θέση που διατύπωσε ο Γάλλος συγγραφέας Ζιλ Βενσάν: «Προτιμώ μια Αριστερά που θα κάνει ό,τι μπορεί, παρά μια Δεξιά που θα κάνει ό,τι θέλει».
4. Δεν πιστεύω στην κυβέρνηση μεγάλου συνασπισμού που είναι πολύ της μόδας εσχάτως στην Ελλάδα. Το σενάριο αυτό καλλιεργούν η συντηρητική παράταξη, τα μικρότερα κόμματα του Κέντρου και της σοσιαλδημοκρατίας, τα συστημικά μέσα ενημέρωσης και φυσικά οι δανειστές. Οπως έχει φανεί σε άλλες χώρες της Ευρώπης, αυτός που επωφελείται είναι ο συντηρητικός πόλος. Αν η Αριστερά υιοθετήσει αυτή τη λογική θα βρεθεί προ δυσάρεστων εκπλήξεων. Θα ακυρωθεί ως κόμμα των ριζοσπαστικών αλλαγών και θα απογοητεύσει το ακροατήριό της. Κυβέρνηση συνασπισμού μπορεί να λειτουργήσει αν στηρίζεται, όπως ανέφερα προηγουμένως, σε προγραμματική συμφωνία. Σοβαρή όμως και επεξεργασμένη, με ιεραρχήσεις και σαφείς στόχους και όχι όπως-όπως και στα γρήγορα, μόνο και μόνο για να υπάρξει κυβέρνηση.
Aκολουθήστε μας στο Google News
Οι τελευταίες ειδήσεις από την Κύπρο και τον κόσμο και όλη η επικαιρότητα στο dialogos.com.cy
