Η ελπίδα πηγαίνει σε βαλίτσες γεμάτες «τούβλα» από ευρώ

Του Κυριάκου Λοΐζου

 

Στη «διαμάχη» για το αν είναι σωστό να απέχει κανείς από την πολιτική, ενεργά και μη (να ψηφίζει και γενικώς να ενδιαφέρεται), τα επιχειρήματα αυτών που συμμετέχουν είναι λογικά και σωστά, καθώς βάζουμε όλοι και όλες το λιθαράκι μας, ασχέτως σε τι εξελίσσεται.

Όμως, πολλές φορές δεν μπορούμε να παίζουμε με τα συναισθήματα των ανθρώπων, με την ψυχική τους κούραση και εξάντληση από αυτά που εκτυλίσσονται μπροστά στα μάτια τους κάθε μέρα που περνά. Και όταν λέμε κάθε μέρα που περνά, δεν είναι μεταφορά, όπως κάποτε, αλλά η ζοφερή πραγματικότητα.

Κάθε μέρα, λοιπόν, εμφανίζεται ακόμη ένα σκάνδαλο, ακόμα μία μίζα, ακόμα μία ομάδα ανθρώπων που απομυζούν ό,τι βρουν μπροστά τους. Φυσικά, η αναφορά είναι για το τελευταίο σκάνδαλο στη σειρά, με την εμπλοκή της Εύας Καϊλή. Και η ουσία δεν είναι η κα Καϊλή, αλλά όλοι αυτοί και αυτές στους οποίους πολύς κόσμος εναπόθεσε κάποιες από τις ελπίδες του για να έχει ένα σύμμαχο στα κέντρα λήψης αποφάσεων.

Ωστόσο, για ακόμη μία φορά απογοητεύτηκαν, για άλλη μία φορά είδαν την εμπιστοσύνη και την ψήφο τους να πηγαίνει σε μυστικές θυρίδες και βαλίτσες έτοιμες για αναχώρηση, παρά στην ελπίδα. Είδαν τον αγώνα τους να διανυκτερεύει σε κελί στις Βρυξέλλες και τους ανθρώπους τους οποίους εμπιστεύτηκαν να κρύβουν τα πρόσωπά τους με τα μπουφάν.

Φυσικά, η συμμετοχή μας στην αλλαγή την οποία θέλουμε να δούμε είναι απαραίτητη και μετά από σκέψη και κρίση, τουλάχιστον για να περιορίσουμε όσο μπορούμε τον κατήφορο, κι ας είναι στα του οίκου μας πρώτα.

Η φρέσκια αυτή υπόθεση με τις μίζες με σκοπό να ξεπλυθεί το Κατάρ και να παρουσιαστεί ως ο παράδεισος των εργασιακών δικαιωμάτων, μάς δίνει διάφορα μαθήματα, πέρα από τα αυτονόητα. Ένα από αυτά τα μαθήματα είναι ότι μία μεγάλη μερίδα από αυτούς που απέχουν από όλα αυτά έχει κουραστεί, έχει χάσει πραγματικά την ελπίδα. Οι άνθρωποι κινούνται με συναισθήματα, πέρα από την κρίση και τη λογική, και αυτό δεν μπορεί να το κατευθύνει κανείς.

Όταν λοιπόν η ψήφος της ελπίδας καταλήγει σε σακούλες με εκατομμύρια αντί στην κάλπη και στην πολιτική πράξη, τότε ναι, έχει ο καθένας και η καθεμία το κάθε δικαίωμα να κουραστεί, να απέχει, να αηδιάσει.

Κάποιος μπορεί να πει «ναι, αλλά πρέπει να συνεχίσουμε τον αγώνα για να δούμε την πραγματική αλλαγή», κάτι το οποίο είναι ωραίο, ελπιδοφόρο και αισιόδοξο. Μόνο που κάποια πράγματα δεν τα ελέγχουμε, όπως η ψυχική απόσυρση, η λύπη και… κοινώς το ξενέρωμα.

Προσωπικά, είμαι υπέρμαχος της συνέχισης της προσπάθειας για αλλαγή, για πρόοδο, για ειρήνη. Ωστόσο, δεν μπορώ να «δείχνω» αυτούς και αυτές που αποσύρθηκαν.