Ένα-ένα πέφτουν τα κάστρα

Του

Νίκου Κατσουρίδη

 

 

Η επόμενη μέρα της Εργατικής Πρωτομαγιάς στην Κύπρο βρίσκει τις δυνάμεις του ιδιωτικού κεφαλαίου να προελαύνουν θριαμβευτικά. Ένα – ένα τα προπύργια των κοινωνικών μορφών ιδιοκτησίας ή ιδιοκτησίας και οργάνωσης ή έστω συμμετοχής καταργούνται. Και στη θέση τους υψώνεται η σημαία του ιδιωτικού κεφαλαίου. Ακόμα και τομείς οι οποίοι σχετίζονται με την Εθνική Ασφάλεια εκχωρούνται στους ιδιώτες. Και μάλιστα σε μια ημικατεχόμενη πατρίδα. Λιμάνια, αεροδρόμια και άλλοι τομείς πέρασαν στα χέρια ιδιωτών και μάλιστα ξένων. Στη σειρά τώρα και μια ανάσα από την πλήρη ιδιωτικοποίηση βρίσκεται και η Συνεργατική Κυπριακή Τράπεζα. Ό,τι δηλαδή έχει απομείνει ουσιαστικά από τη μεγαλύτερη κοινωνική κατάκτηση του κυπριακού λαού, το πάλαι ποτέ πανίσχυρο Συνεργατικό Κίνημα. Ένα Κίνημα με συμμετοχή σε πάμπολλες οικονομικές, επιχειρηματικές, εμπορικές και άλλες δραστηριότητες. Ένα Κίνημα κοινωνικής βάσης και λαϊκού χαρακτήρα. Και για να προλάβω το αίολο επιχείρημα περί κακοδιαχείρισης (υπαρκτό βέβαια) λέω τούτα: α) Κακοδιαχείριση συναντούμε και σε πάμπολλες ιδιωτικές επιχειρήσεις και εδώ και αλλού, β) στο παρόν κείμενο ασχολούμαι με τα γεγονότα και όχι με το τι τα προκάλεσε.

Είναι δύσκολο να απαριθμήσω τα πόσα ιδρύματα κοινωνικής βάσης έχουν ιδιωτικοποιηθεί έως τώρα γιατί είναι πάρα πολλά. Είναι πιο εύκολο να παραθέσω τι δεν έχει ακόμα ιδιωτικοποιηθεί. Και υπογραμμίζω το ακόμα. Δεν έχουν ακόμα ιδιωτικοποιηθεί. 1) Η ΑΗΚ. 2) Η CYTA. 3) Η Κεντρική Τράπεζα. 4) Η μεγάλη πλειοψηφία των Κρατικών υπηρεσιών. 5) Μεγάλος τομέας της Υγείας και Παιδείας. 6) Η Εθνική Φρουρά.

Αυτή η θυελλώδης και σαρωτική διαδικασία της ιδιωτικοποίησης, παρά την όποια αντίσταση συνδικαλιστικών κοινωνικών και πολιτικών φορέων, στον τόπο μας, συνιστά πλήρη υποχώρηση μιας συγκεκριμένης κοινωνικής και οικονομικής αντίληψης. Γεγονός που γίνεται ακόμα πιο τραγικό αν λάβουμε υπόψη και την πλήρη αποδιοργάνωση των εργασιακών σχέσεων σε πολλούς τομείς της οικονομικής δραστηριότητας, του ωραρίου εργαζομένων αλλά και επιχειρήσεων (π.χ. καταστήματα), την κατάργηση σε πολλές περιπτώσεις της συλλογικότητας (π.χ. συλλογικές συμβάσεις), την αύξηση των ανασφάλιστων εργαζομένων και των εργατικών ατυχημάτων, την επέλαση του ξένου κεφαλαίου με πιο αποφασιστικό φαινόμενο εκείνο των τραπεζών και πολλά άλλα. Αυτή η φοβερή αλλαγή στις οικονομικές και κοινωνικές σχέσεις έχει ήδη τον αντίκτυπό της και στην πολιτική πραγματικότητα του τόπου. Φαινόμενο το οποίο θα ενταθεί τα επόμενα χρόνια με δραματικές αλλαγές στο πολιτικό σκηνικό. Γεγονός το οποίο με τη σειρά του θα επιφέρει νέες αλλαγές στις οικονομικές και κοινωνικές σχέσεις στην κυπριακή κοινωνία. Οι πιο πάνω αλλαγές συμπεριλαμβάνουν μεταξύ άλλων την ανακατανομή του εισοδήματος εις βάρος των πολλών αλλά και την ανακατανομή του εισοδήματος μεταξύ ηλικιών και γεωγραφικών περιοχών. Έχουν δε επιφέρει αλλαγές στην κοινωνικοοικονομική διάρθρωση και διαστρωμάτωση της κοινωνίας μας.

Στην ταξική της σύνθεση. Όλα αυτά τα φαινόμενα θα πρέπει να μελετηθούν σοβαρά από τις κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις του τόπου που διαφοροποιούνται και διαφωνούν με την πλήρη επέλαση του νεοφιλελευθερισμού στον τόπο. Και σαν αποτέλεσμα αυτής της μελέτης να χαραχθεί στρατηγική και τακτική δράσης και προτάσεις εξόδου και λύσεων προς την κοινωνία πριν είναι αργά. Σε αντίθετη περίπτωση θα επέλθει μια ταπεινωτική ήττα αυτών των δυνάμεων εφ΄ όλης της ύλης. Σε τέτοιες εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες για τις δυνάμεις της εργασίας, τις λαϊκές δυνάμεις αλλά και τα μεσαία στρώματα, η τακτική επιβάλλει και συμβιβασμούς, υποχωρήσεις αλλά και τακτικές υποχωρήσεις. Επιβάλλεται όμως η χάραξη κόκκινων γραμμών. Διαφορετικά, η πλήρης ήττα θα είναι πλέον ορατή και απτή.

Αν κάποιος λάβει υπόψη του ότι είμαστε μια χώρα της οποίας το 37% της επικράτειας κατέχεται από την Τουρκία, την παρουσία των βρετανικών βάσεων με την έκταση που έχουν και τα λοιπά δικαιώματά τους στην Κύπρο, τη νεκρή ζώνη, την παρουσία των εποίκων, την αγορά σοβαρής έκτασης περιουσιών από τρίτους, την κυριαρχία των ξένων μονοπωλιακών κολοσσών στην κυπριακή ΑΟΖ και άλλα, τότε διερωτάται κάποιος: τι απομένει για τους πολλούς αυτόχθονες νόμιμους κατοίκους της Κύπρου και ποιο το μέλλον τους;