Ένα μπαμ που στιγματίζει

 * Οι κροτίδες δεν είναι παιχνίδι. Μείνε μακριά

* Η έκρηξη που άλλαξε τη ζωή του Κωνσταντίνου. Δώδεκα χρόνια μετά θυμάται και προειδοποιεί…

 

Του Κώστα Α. Κωνσταντίνου

 

Ένα στιγμιαίο μπαμ μιας κροτίδας δεν διαρκεί ούτε για ένα δευτερόλεπτο. Όταν όμως αυτή η έκρηξη είναι προϊόν μιας κροτίδας που έχεις στα χέρια σου, ίσως το κτύπημα να αποβεί μοιραίο. Η απώλεια ενός χεριού, μιας παλάμης ή τριών δακτύλων, εξαιτίας μιας κακόγουστης «παράδοσης», είναι τραύματα που πολλοί τα φέρουν εφ’ όρου ζωής. Απώλειες με προβλήματα που διαρκούν για μια ολόκληρη ζωή.

Πάσχα του 2005. Δώδεκα χρόνια πριν. Κάπου στις Καμάρες Λάρνακας, κάποια πιτσιρίκια περιεργάζονταν τότε αυτοσχέδιους εκρηκτικούς μηχανισμούς. Για τον Κωνσταντίνο, ήταν η νύκτα που άλλαξε τη ζωή του. Ένας σοβαρός τραυματισμός στο χέρι, από το χειρισμό μιας κροτίδας, άλλαξε τα πλάνα της ζωής του. Δώδεκα χρόνια μετά ο Κωνσταντίνος, 25 ετών σήμερα, μίλησε στη «Χ». Για τα σχέδια που ματαιώθηκαν, για την υποστήριξη της οποίας τυγχάνει από τους δικούς του ανθρώπους και για τον αγώνα κατά των κροτίδων.

 

Το όνειρο του ποδοσφαίρου

Ο Κωνσταντίνος αγαπούσε τον αθλητισμό και το ποδόσφαιρο. Από μικρός εντάχθηκε στις ακαδημίες του ΑΣΙΛ Λύσης, του ιστορικού σωματείου που έχει το προπονητικό του κέντρο στην περιοχή Καμάρες. Το ταλέντο του ξεχώρισε όταν ήταν μικρός. Με τα χρόνια ανέβασε την απόδοσή του και έφτασε στο σημείο να προπονείται με την πρώτη ομάδα στο εξωτερικό. Μια έκρηξη ανέκοψε την πορεία του ως αθλητής και ποδοσφαιριστής. «Για ένα μπαμ στιγματίστηκα. Εκεί που ήμουν δύο βήματα μπροστά από άλλους συναθλητές μου, μετά το ατύχημα αναγκαζόμουν ξαφνικά κάθε δύο μήνες να κάνω χειρουργεία και κάθε λίγο ήμουν εκτός γηπέδων. Όταν επέστρεφα, αντί να ήμουν σε υψηλά επίπεδα απόδοσης, προσπαθούσα να βρω τα πόδια μου και να ανέβω ξανά. Πλέον ανεβοκατέβαινα σαν ασανσέρ», μας ανέφερε ο Κωνσταντίνος.

«Είχα όνειρο από μικρός το ποδόσφαιρο. Ολοκλήρωσα το λύκειο με γενικό βαθμό 17, πέρασα Μηχανικός στο Ηράκλειο Κρήτης, αλλά λόγω αυτού του προβλήματος και λόγω άλλων οικονομικών προβλημάτων δεν ήθελα να πάω να σπουδάσω. Μου άρεσε πάντα να δουλεύω. Έκανα πάντα, θυμάμαι, μια δουλειά, ήθελα πάντα να κερδίζω να δικά μου λεφτά για να είμαι κυρίαρχος του εαυτού μου. Δεν θέλω να ζητώ λεφτά από άλλους» ανέφερε στη «Χ». Σήμερα διαθέτει τη δική του δουλειά. Έφτιαξε το δικό του συνεργείο πλυσίματος αυτοκινήτων, με τη βοήθεια του πατέρα του και την υποστήριξη δικών του ανθρώπων και φίλων.

 

Η καθημερινότητα

Όταν κάποιος χάνει από ατύχημα τα δάκτυλα ή το χέρι του, η ζωή και η καθημερινότητα δεν είναι πλέον εύκολη. Ο Κωνσταντίνος μάς ανέφερε χαρακτηριστικά τα προβλήματα που αντιμετωπίζει για θέματα που για εμάς τους αρτιμελείς λύνονται με απλές κινήσεις. «Για ένα μπαμ στιγματίστηκα. Σε θέμα δουλειάς και σε θέματα καθημερινά που θεωρούμε εύκολα. Σκεφτείτε ότι είχα πρόβλημα ακόμη και με τα κορδόνια των παπουτσιών μου. Δεν μπορούσα να τα δέσω. Ακόμη και σήμερα, σκεφτείτε ότι έχω πρόβλημα με το πουκάμισό μου. Δεν μπορώ να το κουμπώσω. Ακόμη και σήμερα ζητώ βοήθεια από γονείς και φίλους. Κάποτε, ξέρετε, άμα πάω έξω και θέλω να γυρίσω το πουκάμισό μου, να σηκώσω τα μανίκια, δεν μπορώ. Ακόμη και γι’ αυτό ζητώ βοήθεια κάποιου άλλου».

Ο ίδιος δηλώνει τυχερός στην ατυχία του και θυμάται περιπτώσεις άλλων παιδιών με χειρότερα προβλήματα.

«Γνώρισα ένα παιδί, τον Δημήτρη από τη Λευκωσία. Λόγω ατυχήματος με αυτοσχέδια κροτίδα έχασε το χέρι του από τον καρπό και κάτω. Ένα άλλο παιδί, ο Ανδρέας, με αυτοσχέδια πέρσι έχασε το αριστερό του χέρι από τον καρπό και κάτω και από το δεξί του χέρι τρία δάκτυλα και μισή παλάμη για μια απερισκεψία. Αυτά τα δύο παιδιά έχουν περισσότερα προβλήματα από μένα. Εγώ μπορεί να έχασα τρία δάκτυλα και μισή παλάμη, αλλά μετά από τριάντα  χειρουργεία ο γιατρός προσπάθησε να μου φτιάξει ένα χέρι, έστω και στο 65% της λειτουργικότητάς του, για να μπορώ να πιάσω ένα ποτήρι, να πάρω το τηλέφωνο, να διαχειρίζομαι τον εαυτό μου», λέει συγκινημένος.

Για τον Κωνσταντίνο το Πάσχα, εξαιτίας των κροτίδων, κατήντησε σαν να είναι πόλεμος, στον οποίο το στοίχημα για πολλούς είναι να κάνουν, στα πλαίσια ενός άτυπου ανταγωνισμού, το μεγαλύτερο «μπαμ».

«Το έθιμο των κροτίδων έπαψε να είναι έθιμο. Μπορούμε να εορτάσουμε την Ανάσταση με μια μικρή λαμπρατζιά και αντί κροτίδων να υπάρχουν κάποια πυροτεχνήματα. Δυστυχώς, για κάποιους που ακόμη ασχολούνται, το στοίχημα είναι ποιος θα κάνει τη μεγαλύτερη έκρηξη, με αποτέλεσμα να έχουμε ακρωτηριασμούς» ανέφερε ο Κωνσταντίνος, για να προσθέσει ότι,  παρά το γεγονός ότι πολλοί έβαλαν μυαλό, υπάρχουν ακόμη άνθρωποι ηλικίας μέχρι και 45 ή 50 ετών που αν και έχουν τη συναίσθηση του κινδύνου, εντούτοις συνεχίζουν να βάζουν κροτίδες και να τις δίνουν και σε μικρότερους. «Χιλιάδες φορές τους λέω να σταματήσουν, διότι δεν αξίζει να στιγματιστούν για ένα μπαμ» ανέφερε στη «Χ».

 

Οι εκστρατείες πιάνουν τόπο

Όπως ανέφερε ο συνομιλητής μας, η ενασχόληση με τέτοιες επικίνδυνες δραστηριότητες έχει μειωθεί μετά τις εκστρατείες της Αστυνομίας. «Τα τελευταία επτά χρόνια με αυτή την εκστρατεία που κάνουμε, εγώ και κάποια άλλα άτομα που είχαν ατυχήματα καταφέραμε να πείσουμε τον απλό πολίτη να απομακρυνθεί από την κατασκευή και χρήση κροτίδων. Πλέον μπορεί να έχουμε ένα ατύχημα, δύο το πολύ», ανέφερε χαρακτηριστικά. Ο Κωνσταντίνος θυμήθηκε και τη μέρα του ατυχήματος. Ενώ περιεργαζόταν μια αυτοσχέδια κροτίδα, θέλησε να ανοίξει μια τρύπα κτυπώντας μια σπόντα. Το κύμα τον έριξε τρία μέτρα μακριά. Λόγω των τραυμάτων του μεταφέρθηκε στο Γενικό Νοσοκομείο Λάρνακας και από εκεί στο Κέντρο Υγείας στη Λεμεσό για μικροχειρουργική επέμβαση. «Στην αρχή την είχα ακουμπήσει στην κοιλιά μου για να σταθεροποιηθεί. Αν έκανε τότε έκρηξη, θα ήμουν, σύμφωνα με τους γιατρούς, νεκρός» μας είπε, τονίζοντας ότι μετά από 30 και πλέον χειρουργεία η σχέση του με τον δρα Άλκη Αλκιβιάδη είναι κάτι περισσότερο από σχέση ιατρού – ασθενούς. «Με τον δρα Αλκιβιάδη και τον δρα Χρήστο Φεσά έχουμε μια πολύ καλή σχέση μέχρι και σήμερα. Με βοήθησαν ακόμη και στη συμπεριφορά και τρόπο σκέψης» μας λέει.

Ο Κωνσταντίνος έστειλε το μήνυμα ότι δεν αξίζει για ένα μπαμ να στιγματιστούν παιδιά, γονείς και άτομα που είναι γύρω τους. «Δεν είναι λίγα που πέρασα. Εύχομαι σε όλους χαρά, αγάπη και να απολαμβάνουν κάθε δευτερόλεπτο τη ζωή τους» λέει γεμάτος συγκίνηση για τη φετινή εορτή της Ανάστασης.

 

 

 

Ο γιατρός και οι εμπειρίες του

Ο γιατρός του Κωνσταντίνου, Άλκης Αλκιβιάδης, μίλησε στη «Χ» περιγράφοντας την εμπειρία του τόσο με τις κροτίδες όσο και κατά το πρώτο περιστατικό μικροχειρουργικής που του έτυχε στην Ελλάδα. «Ως άνθρωπος από χωριό, ασχολούμουν κι εγώ με την κατασκευή κροτίδων στα Μανδριά. Θυμάμαι στο χωριό γεμίζαμε τα “Τ” των σωλήνων με μπαρούτι. Τότε, σαν παιδιά, δεν βλέπαμε το κακό. Όταν έκανα την πρακτική μου στην Αθήνα και μου έφεραν με ελικόπτερο το πρώτο περιστατικό ακρωτηριασμού που είδα στη ζωή μου, πραγματικά σας λέω λιποθύμησα. Κάθισα σε μια καρέκλα και διερωτώμουν για ώρα τι μπορεί να πάθαινα και εγώ με τέτοια που κάναμε μικροί» ανέφερε ο γιατρός, λέγοντας ότι τα περιστατικά σήμερα είναι σαφώς μειωμένα. «Όταν ήρθα στην Κύπρο το 1997 είχα κάθε χρόνο 15 με 20 περιστατικά. Σήμερα έχουμε έξι με επτά περιστατικά αλλά μεγάλες ηλικίες», διευκρίνισε ο μικροχειρούργος, σημειώνοντας ότι πολλές φορές τέτοιου είδους ατυχήματα ίσως να χρειάζονται και τρία χρόνια επεμβάσεων για να μπορούν να κάνουν τις βασικές τους ανάγκες. Συνήθως οι αποκαταστάσεις γίνονται με μεταφορά δακτύλων, αντίχειρα, από το πόδι στο κατεστραμμένο χέρι ή από το άλλο χέρι. Συνήθως η κίνηση στο χέρι που υπέστη ακρωτηριασμό και υπεβλήθη σε μικροχειρουργική επέμβαση αρχίζει στους έξι με επτά μήνες μετά την επέμβαση», ανέφερε στη «Χ» ο Δρ Αλκιβιάδης.