Ένα πρώτο μικρό βήμα

Του Ανδρέα Ριρή

Αναμφίβολα, η υιοθέτηση του συμφώνου συμβίωσης (ή πολιτικής συμβίωσης) αποτελεί μια μεγάλη νίκη της δημοκρατίας στον τόπο μας και αξίζουν συγχαρητηρίων οι κυβερνώντες από το 2011 μέχρι σήμερα και οι βουλευτές που έσπασαν ένα από τα τεράστια ταμπού σε αυτόν τον τόπο.

Δυστυχώς βέβαια, υπάρχουν πολλά ακόμα ταμπού να σπάσουν. Όπως αυτό της καύσης των νεκρών και της αποποινικοποίησης της χρήσης ουσιών. Ιδιαίτερα δε, της κάνναβης και πολύ περισσότερο για ιατρικούς σκοπούς. Ολοένα και περισσότερες πανεπιστημιακές έρευνες αποδεικνύουν τις θετικές επιδράσεις των συστατικών της κάνναβης εναντίον ασθενειών όπως οι διάφορες μορφές καρκίνου και οι ρευματοπάθειες. Για τα δυνητικά οικονομικά οφέλη του κράτους από την πλήρη νομιμοποίηση επιφυλασσόμαστε για εκτενέστερη αναφορά σε σχετικό ρεπορτάζ.

Πέραν τούτων, οφείλουμε να καταγράψουμε κάποια (τουλάχιστον) αντιφατικά στοιχεία τα οποία προέκυψαν από την ψηφοφορία για την πολιτική συμβίωση. Αποδείχτηκε ότι στη «μεγάλη ευρωπαϊκή παράταξη» του ΔΗΣΥ υπάρχουν ακόμα ομοφοβικές φωνές, οι οποίες είτε εκδηλώθηκαν ανοιχτά είτε περιορίστηκαν στην καταψήφιση του νομοσχεδίου. Και με τις βουλευτικές εκλογές να έρχονται, θα έχει ενδιαφέρον να δούμε πώς η κυβερνώσα παράταξη θα στελεχώσει τα ψηφοδέλτιά της, ιδιαίτερα στις επαρχίες Λεμεσού και Λάρνακας όπου από τους εφτά βουλευτές του ΔΗΣΥ οι πέντε ψήφισαν εναντίον (Δίπλαρος, Κυπριανού, Θεμιστοκλέους, Τάσου, Μισός).

Και όσο και αν ευαγγελίζονται τον σεβασμό στη διαφορετική άποψη στον ΔΗΣΥ, ένα κόμμα οφείλει να χαράζει γραμμή, τουλάχιστον σε κάποια αυτονόητα ζητήματα και όχι να γίνεται κολυμβήθρα του Σιλωάμ για χάρη μιας κακώς νοούμενης πολυσυλλεκτικότητας.

Για τον Πανίκο Σταυριανό θα περιοριστούμε να πούμε ότι από μόνος του θέτει εαυτόν εκτός ΑΚΕΛ, καθώς ήταν ο μοναδικός από τους 19 βουλευτές του κόμματος που ψήφισε εναντίον.

Και περνάμε στα τραγελαφικά κόμματα του κέντρου. Ο Πρόεδρος του ΔΗΚΟ Νικόλας Παπαδόπουλος τιτίβισε πανηγυρικά ότι το κόμμα του θα υπερψηφίσει την πολιτική συμβίωση. Από τους οκτώ βουλευτές του ΔΗΚΟ, έξι δεν υπερψήφισαν το σύμφωνο (τρεις εναντίον -Φυττής, Προκοπίου, Αντωνίου- και τρεις αποχές – Καρογιάν, Βότσης, Φύτος). Και αν σε αυτούς προσθέσουμε τον «αμετανόητο δηκοϊκό» Κουλία, το εσωκομματικό ποσοστό πέφτει στο 22%.

Η δε μονοεδρική Συμμαχία Πολιτών μας ενημέρωσε ότι είναι υπέρ της πολιτικής συμβίωσης, αλλά ο μοναδικός βουλευτής της (Κουτσού) καταψήφισε το νομοσχέδιο!

Ένα ακόμα ανησυχητικό στοιχείο, αποτέλεσε το γεγονός ότι τέσσερις από τους 10 βουλευτές της επιτροπής Παιδείας καταψήφισαν το νομοσχέδιο (Τάσου, Θεμιστοκλέους, Δίπλαρος, Προκοπίου). Αν σε αυτούς προστεθεί ο «απών» Γιώργος Βαρνάβα, φτάνουμε στο 50% των βουλευτών της επιτροπής που έχει λόγο στη μόρφωση και την εκπαίδευση των παιδιών μας.

Όλα αυτά δεν μειώνουν τη σημασία της χθεσινής ημέρας και το σύμφωνο συμβίωσης δεν θα γινόταν πραγματικότητα αν δεν υπήρξε η πίεση του κόσμου. Θα θέλαμε όμως πραγματικά, το κίνημα των ΛΟΑΤ που πρωτοστάτησε σε αυτό τον αγώνα (παρά το γεγονός ότι το σύμφωνο δεν αφορά αποκλειστικά άτομα της εν λόγω κοινότητας) να στηρίξει και τα αιτήματα άλλων κοινωνικών ομάδων, όπως οι άλλες ομάδες είχαν στηρίξει τη μάχη για την πολιτική συμβίωση.