Ένας Αφρικανός στην Κύπρο παλεύει να αλλάξει τον κόσµο

Ο βραβευµένος για το ήθος και τον αλτρουισµό του, θύµα και ρατσισµού ταυτόχρονα, φοιτητής στο ΤΕΠΑΚ, Ντάνιελ Μπαράσα, δίνει τον δικό του αγώνα για καλυτέρευση των σχέσεων των ανθρώπων, όπου κι αν βρίσκονται και από όπου κι αν κατάγονται, τονίζοντας ότι «έχω αντιµετωπίσει πολλές δυσκολίες στο δρόµο µου και κάθε µια µε έφερε πιο κοντά στο άτοµο που είµαι σήµερα…»

  • «∆εν ήρθα εδώ µόνο για να µάθω µέσα από τις σπουδές µου, αλλά για να αποκτήσω κι άλλες εµπειρίες από την καθηµερινότητα και γυρίζοντας στη χώρα µου να εφαρµόσω εκεί τις πανεπιστηµιακές γνώσεις µου αλλά και όσα πήρα µέσα από τη συνύπαρξη και την αλληλεπίδρασή µου στην κοινότητα»

Του Χρήστου Χαραλάµπους

Η αφορµή για τη συνάντηση µε αυτόν τον νέο από την Ουγκάντα δόθηκε µε τη ρατσιστική επίθεση που δέχτηκε πρόσφατα ενώ περπατούσε στο δρόµο για να πάει στο δωµάτιο της φοιτητικής εστίας όπου διαµένει στη Λεµεσό, αλλά και µε τη βράβευσή του, λίγες µέρες νωρίτερα, από το ΤΕΠΑΚ µε το πρώτο βραβείο ήθους και κοινωνικής προσφοράς.

Η κουβέντα µας µε τον Ντάνιελ Μπαράσα, τον 27χρονο τελειόφοιτο του Τµήµατος Γεωπονικών Επιστηµών, Βιοτεχνολογίας, και Επιστήµης Τροφίµων του ΤΕΠΑΚ, ήταν µια αποκάλυψη για την ωριµότητα και τον θετικό τρόπο µε τον οποίο αντιµετωπίζει τα όσα συµβαίνουν γύρω του. Είναι ένα παιδί χαµηλών τόνων που το διακρίνει η πραότητα και η πολυστροφία, µε απλές αλλά και πρωτότυπες ιδέες που στοχεύουν στην καλυτέρευση της καθηµερινότητας και των σχέσεων των ανθρώπων, όπου και να βρίσκονται και από όπου κι αν κατάγονται.

Μιλώντας για το πώς βρέθηκε στην Κύπρο, μας λέει ότι τελειώνοντας το Χριστιανικό Ορθόδοξο Λύκειο στην πατρίδα του, «λόγω του ότι ήµουν πολύ καλός µαθητής, ο ιδρυτής του σχολείου, ο πατέρας Αντώνιος, µου έδωσε την ευκαιρία και µε βοήθησε να έρθω στην Κύπρο και να κάνω εγγραφή στο ΤΕΠΑΚ… Το πρώτο βήµα που έκανα ήταν να ξεκινήσω µαθήµατα στο Κέντρο Γλωσσών του Πανεπιστηµίου για να µάθω Ελληνικά… και τα έµαθα γρήγορα».

Τον ρωτήσαμε για την αντιµετώπιση που είχε, τόσο στο χώρο του πανεπιστηµίου όσο και γενικότερα από τον κόσµο της πόλης και η απάντησή του είναι πολύπτυχη.

«Η αλήθεια είναι ότι στην αρχή ήταν δύσκολα, επειδή δεν ήξερα και τη γλώσσα, αλλά µετά όλα άρχισαν να γίνονται καλύτερα, γιατί αν έχεις ζήλο να µάθεις και να απορροφάς ιδέες, τότε τα πράγµατα γίνονται πιο εύκολα. Μπορεί να υπάρχει διαφορετική νοοτροπία, αλλά αν προσπαθήσεις να είσαι δίπλα και µέσα στην κοινότητα, όλα είναι καλά… ∆εν είχα σοβαρά προβλήµατα λόγω χρώµατος και καταγωγής, υπήρξαν όµως κάποια µεµονωµένα περιστατικά.

Θυµάµαι µια φορά που βρέθηκα σε ένα χωριό στην περιοχή του Τροόδους και περπατούσαν µπροστά µου κάποιες κοπέλες που µόλις µε είδαν άρχισαν να τρέχουν… Τις ακολούθησα φωνάζοντάς τους “µη φεύγετε… είµαι άνθρωπος δεν είµαι ζώο”, αλλά εκείνες δεν ήθελαν να ακούσουν».

Γελά όταν αφηγείται αυτή τη σκηνή, όπως και την περίπτωση που ενώ περπατούσε στην πόλη µε άλλον έναν συµπατριώτη του, αντιλήφθηκε δύο νέους Κύπριους να τους κοιτάζουν περίεγα και µιλώντας µεταξύ τους να λένε «ρε δείτε κάτι µαϊµούνες…» Η αντίδραση του Ντάνιελ ήταν να στραφεί προς το µέρος τους λέγοντάς τους «οι µαϊµούνες έχουν τέσσερα πόδια, εµείς είµαστε άνθρωποι».

Εξηγώντας τον τρόπο που αντιµετωπίζει τέτοιου είδους συµπεριφορές, ο Ντάνιελ (πάντα µε το αφοπλιστικό του χαµόγελο) επισηµαίνει ότι «προσπαθώ να βλέπω τη θετική πλευρά όσων συµβαίνουν γύρω µου… Θεωρώ ότι µε θετικό τρόπο ζωής και θετικές δράσεις µπορούν να ξεπεραστούν πολλά αρνητικά ζητήµατα και να αλλάξουν κάποιες κακές νοοτροπίες».

Ένα από τα… 64 αδέλφια του

Στη διάρκεια των πέντε χρόνων που βρίσκεται στην Κύπρο, ο Ντάνιελ επισκέφτηκε αρκετές φορές την πατρίδα του σε περιόδους διακοπών. Ρωτώντας τον για την οικογένειά του, η αναφορά του γίνεται και πάλι µε χαµόγελο (εκείνο της νοσταλγίας) αλλά και µε µια χιουµοριστική διάθεση.

«Έχω πολλά αδέλφια… µη νοµίζετε ότι είναι 10 ή 15, έχω 64 αδέλφια… Ο µπαµπάς µου ήταν της νοοτροπίας που υπήρχε παλιότερα, ότι δηλαδή όσο περισσότερα παιδιά κάνεις µε διάφορες γυναίκες, τόσο περισσότερο άντρας είσαι… Εγώ είµαι το µεγαλύτερο από τα 8 παιδιά που έκανε ο πατέρας µου µε τη µητέρα µου. Ευτυχώς οι νέοι άνθρωποι στη χώρα µου δεν ακολουθούν αυτή τη νοοτροπία… Κι εγώ λέω ότι θέλω να αλλάξω κάποιες νοοτροπίες του κόσµου, αλλά ξεκινώντας πρώτα από τον εαυτό µου… ∆εν γίνεται να κάνω παιδιά και να µην είµαι δίπλα τους, να µην µπορώ να τα βοηθήσω να µορφωθούν και γενικά να έχουν µια καλή ζωή.

Έφυγα από το σπίτι µας στο χωριό όταν ήµουν 14 χρονών και πήγα στην πόλη, όπου ξεκίνησα δουλειά για να βοηθώ τη µητέρα µου που δούλευε στα χωράφια και αγωνιζόταν να βρει φαγητό και άλλα είδη πρώτης ανάγκης για τα παιδιά της, αφού ο πατέρας µου συνήθως έλειπε στις διάφορες περιοχές όπου βρίσκονταν τα άλλα παιδιά του».

Οι σκληρές εµπειρίες από τα παιδικά του χρόνια, όπως µου λέει, τον µεγάλωσαν και τον βοήθησαν να γίνει πιο προβληµατισµένος και πιο υπεύθυνος και να θέλει να κάνει πράγµατα που θα αλλάξουν τον κόσµο.

Έντονη κοινωνική και περιβαλλοντική δράση

Στη διάρκεια της κουβέντας µας βρίσκει τρόπο να εκφράσει τις ευχαριστίες του στο ΤΕΠΑΚ για την οικονοµική και άλλη βοήθεια που του παρέχει, όπως και τη Μητρόπολη για τη σίτιση που του προσφέρει.

Εργάζεται όµως και ο ίδιος σε γνωστή αλυσίδα αρτοποιείων, έτσι ώστε να µπορεί να καλύπτει άλλες καθηµερινές του ανάγκες. «Ξεκίνησα στην αρχή να σκουπίζω και να σφουγγαρίζω στα καταστήµατα της εταιρείας, αλλά στη συνέχεια φαίνεται ότι εκτιµήθηκε η δουλειά και ο χαρακτήρας µου και τώρα είµαι στο ταµείο… και είµαι βέβαια πολύ ευχαριστηµένος».

Πέραν όµως από καλός φοιτητής και εργαζόµενος, ο Ντάνιελ είναι και από τα πλέον δραστήρια άτοµα της πανεπιστηµιακής κοινότητας, ιδιαίτερα στον τοµέα του αθλητισµού και του περιβάλλοντος. Όπως λέει, «δεν ήρθα εδώ µόνο για να µάθω µέσα από τις σπουδές µου, αλλά να αποκτήσω και άλλες εµπειρίες από την καθηµερινότητα και γυρίζοντας στη χώρα µου να εφαρµόσω εκεί τις πανεπιστηµιακές γνώσεις µου και όσα πήρα µέσα από τη συνύπαρξη και την αλληλεπίδρασή µου στην κοινότητα».

Ως δροµέας µεγάλων αποστάσεων, δηµιούργησε την Οµάδα «Running-Fluent Initiative», µε φοιτητές από διάφορες χώρες αλλά και άτοµα εκτός πανεπιστηµίου, η οποία συµµετέχει σε αθλητικές διοργανώσεις για φιλανθρωπικό σκοπό, ενώ διοργανώνει συστηµατικά και εκστρατείες προστασίας του περιβάλλοντος. Η Οµάδα του συµµετείχε φέτος στον 4ο φιλανθρωπικό αγώνα σκυταλοδροµίας που διοργάνωσε το ΤΕΠΑΚ και το Σωµατείο «ΕΥ ΖΗΝ» και το χρηµατικό έπαθλο το πρόσφερε για ενίσχυση των σκοπών της Οργάνωσης «Φίλοι της Γης Κύπρου».

Παράλληλα, ίδρυσε σωµατείο δροµέων στην περιοχή του χωριού του, δίνοντάς του µάλιστα το όνοµα «ΕΥ ΖΗΝ», στο οποίο µάζεψε πολλά παιδιά µε στόχο να καταφέρουν να βελτιώσουν το ταλέντο τους στον αθλητισµό και σε άλλους δηµιουργικούς τοµείς. Όπως λέει, στην ανατολική Ουγκάντα «υπάρχει πολλή φτώχεια και οι νέοι δεν έχουν ελπίδα, οπότε µέσα από τις δράσεις του σωµατείου θα τους δοθούν ευκαιρίες για να εξασφαλίσουν µια καλύτερη ζωή στην κοινότητά τους».

Η βράβευση και το «παράσηµο»

«Ποτέ µην τα παρατάτε, ακόµα κι αν είστε πεπεισµένοι ότι όλα έχουν τελειώσει… Να είστε θετικοί, ανεκτικοί και να επενδύετε στην ανάπτυξη της αυτοπεποίθησής σας. Ξεκινήστε µε κάτι µικρό που έχετε στο µυαλό σας, µια αλλαγή που θέλετε να φέρετε. Βάλτε ζήλο σε αυτό που θα κάνετε και τα υπόλοιπα θα ακολουθήσουν… Σας δίνω το λόγο µου ότι θα συνεχίσω να είµαι καλός άνθρωπος και θα εφαρµόζω τη δηµιουργικότητά µου σε εφευρετικές λύσεις που µπορούν να φέρουν την αλλαγή στην κοινότητά µας, για έναν καλύτερο και βιώσιµο κόσµο».

Με αυτά τα λόγια, τα γεµάτα νοήµατα, ο Ντάνιελ απευθύνθηκε στους καθηγητές και τους συµφοιτητές τους παραλαµβάνοντας από το ΤΕΠΑΚ το βραβείο για το ήθος και την εθελοντική του δράση προς όφελος του κοινωνικού συνόλου.

Αναφερόµενος σε αυτή τη διάκριση, λέει ότι ήταν κάτι που δεν το περίµενε. «Δεν πίστευα ποτέ ότι θα µπορούσε να µου δοθεί ένα τέτοιο βραβείο. Ήταν µια εµπειρία στη ζωή µου που δεν θα ξεχάσω ποτέ. Είµαι πολύ ευγνώµων και θέλω να πω ξανά ένα µεγάλο ευχαριστώ στο πανεπιστήµιο για τη βοήθεια που µου πρόσφερε και συνεχίζει να µου προσφέρει».

Σε ό,τι αφορά τη ρατσιστική επίθεση που δέχτηκε και µάλιστα µε τη χρήση λοστού από έναν άλλο νέο άνθρωπο (µε καταγωγή κι αυτός από άλλη χώρα), ο Ντάνιελ µοιάζει να την εισπράττει σαν… παράσηµο.

«Είµαι πολύ ευγνώµων και περήφανος που συνέβη σε µένα, γιατί είµαι σίγουρος ότι θα ήταν χειρότερα τα πράγµατα αν τύχαινε σε κάποιον άλλο ο οποίος ίσως αντιδρούσε µε τον ίδιο τρόπο, οπότε κάποιος από τους δύο µπορεί και να σκοτωνόταν… Τραυµατίστηκα ψυχολογικά και σωµατικά, αλλά έχω άλλα πολλά θετικά για να επικεντρωθώ», λέει χαρακτηριστικά.

 

Google News icon Aκολουθήστε μας στο Google News

Οι τελευταίες ειδήσεις από την Κύπρο και τον κόσμο και όλη η επικαιρότητα στο dialogos.com.cy