«Είμαι δάσκαλος των αλόγων όχι των ανθρώπων»
Του Σπύρου Σωτηρίου
«Ο καβαλάρης τ’ άλογο το ‘χε μες στην καρδιά του.
Πού να ‘βρει φίλο πιο καλό να λέει τα μυστικά του»
Οταν πρωτοείδα τον Ραφαέλ σε μια φάρμα λίγο έξω από τη Λευκωσία, μου έκανε εντύπωση η επικοινωνία που είχε με τα άλογα. Είχε βγάλει το ζώο από το στάβλο για να πάνε βόλτα τα παιδιά. Ο Ραφαέλ κρατούσε το σχοινί και είχε το κεφάλι του δίπλα στο αυτί του ανήσυχου αλόγου, ψιθυρίζοντάς του κάτι. Χαϊδεύοντας το ζώο, μας έγνεψε να περιμένουμε λίγο…
Πήγε βόλτα περπατώντας μαζί με το ζώο και ακολούθως το καβάλησε, έγινε ένα με το άλογο, δίνοντας ρυθμό στο βάδισμά του. Καθ’ όλη τη διάρκεια αυτού του δεκαπεντάλεπτου «τελετουργικού», ο Ραφαέλ δεν σταμάτησε να μιλάει στο ζώο. Το άλογο ηρέμησε. Ηρθε κοντά στα παιδιά και ήταν έτοιμο.
Ο Ραφαέλ όμως δεν σταμάτησε να το χαϊδεύει, να του μιλά και να το ανταμείβει με ένα καρότο για κάθε βόλτα.
«Γιατί κάνεις αυτή τη διαδικασία;», ρώτησα.
«Το άλογο είδε πολύ ξένο κόσμο και ήταν ανήσυχο. Επρεπε να το κάνω να νιώσει ασφάλεια», μου απάντησε ο Ραφαέλ.
«Και το καρότο;»
«Είναι η ανταμοιβή του. Είναι λίγο τεμπέλης και βαριέται. Πρέπει να τον ανταμείψω».
Ο Ραφαέλ είχε μια περίεργη και αξιοθαύμαστη σχέση με τα άλογα.
Ο Ramon Rafael Clutterbuk κατάγεται από μεγάλη οικογένεια γκάουτσος (Νοτιοαμερικανοί καουμπόηδες που περνούν τη μισή τους ζωή καβάλα στο άλογο) της Αργεντινής και είναι γητευτής αλόγων.
Από την άγρια φύση στο στρατό και τελικά… στην Κύπρο
Ο Ραφαέλ μεγάλωσε στις απέραντες πεδιάδες της Αργεντινής. «Ο τρόπος ζωής μας ήταν η καθημερινή επαφή με τα ζώα. Από τις 5 το πρωί μέχρι και τη δύση του ήλιου. Ολη τη μέρα ήμασταν πάνω στα άλογα στα λιβάδια εποπτεύοντας κοπάδια με χιλιάδες ζώα», λέει ο Ραφαέλ, δημιουργώντας στο μυαλό μου χιλιάδες εικόνες.
Κύρια ασχολία τους ήταν να μαθαίνουν πώς να εκπαιδεύουν τα άγρια άλογα και να συνοδεύουν τα μεγάλα κοπάδια ζώων π.χ. αγελάδες.
Στα 12 του χρόνια ξεκίνησε να εκπαιδεύει άλογα και να πληρώνεται.
Στα 18 του κατατάχθηκε στο στρατό εθελοντικά μετά από προτροπή του αδελφού του που ήταν ήδη στρατιώτης. «Ελα στο στρατό και είναι ωραία γιατί έχει άλογα», του έλεγε ο αδελφός του, επίσης γητευτής… Ποτέ δεν σκέφτηκε ότι θα γινόταν στρατιώτης, αλλά τον έπεισε ο αδελφός του λέγοντάς του πως υπάρχουν άλογα που εκπαιδεύονται για εμπόδια και για το άθλημα τού πόλο.
Από εκεί βρέθηκε στην Κύπρο, στη δύναμη του ΟΗΕ. Εδώ γνώρισε τη σύζυγό του και έκανε το μεγάλο βήμα. Εγκατέλειψε την άγρια φύση της Αργεντινής για να ζήσει το υπόλοιπο της ζωής του στη χώρα μας.
Η φιλοσοφία του γητευτή
Ερχόμενος στην Κύπρο ασχολείτο με άλλα πράγματα. Σήμερα όμως κάνει αυτό που πραγματικά αγαπά. «Μπήκα ξανά σε αυτό το πράγμα με πιο δυνατή φιλοσοφία», τονίζει και μας εξηγεί ότι τα άλογα πρέπει να εκπαιδευτούν πολύ καλά, σιγά – σιγά, με τρόπο για να γινόμαστε φίλοι με τα ζώα. «Οταν νιώθει καλά μαζί σου το άλογο, απολαμβάνει και το ίδιο τη βόλτα», λέει.
Συνεργάζεται με διάφορους ιδιοκτήτες αλόγων, αλλά ο ίδιος δεν αποδέχεται τον όρο του δάσκαλου ιππασίας. «Η δουλειά μου είναι δάσκαλος των αλόγων, όχι των ανθρώπων. Βοηθώ όμως τους ανθρώπους να μάθουν τα βασικά για να επικοινωνούν σωστά με τα άλογα».
Είναι πιο εύκολο για τους ανθρώπους να γίνουν άλογα
Είναι πολύ σημαντικό ο γητευτής να είναι ήρεμος άνθρωπος για να μπορεί να ηρεμεί και το άλογο. «Αν ο γητευτής έχει άγχος, το ζώο το νιώθει και δεν είναι καλά. Οταν δεν είμαι καλά, προσπαθώ να ηρεμήσω πριν να πλησιάσω το άλογο», τονίζει.
Τον ρώτησα για το ψιθύρισμα στο αυτί του αλόγου.
«Οταν το άλογο είναι ανήσυχο γιατί έχει πολύ κόσμο γύρω του, όταν αγχώνεται γιατί υπάρχουν άνθρωποι που δεν ξέρει, πρέπει να το κάνω να ηρεμήσει και να με ακούει. Να νιώθει ότι είμαι δίπλα του και να μην ανησυχεί. Οταν έχει κάποιο παιδί στην πλάτη του, πρέπει να νιώθει ασφάλεια γιατί μπορεί να τρομάξει με μια απότομη κίνηση. Η κάθε κίνηση πρέπει να γίνεται με τρόπο.
Δεν δαγκώνει, δεν κλωτσάει αλλά εξαρτάται ποιον έχει δίπλα του. Θέλει προσοχή και είναι επικίνδυνο για κάποιον που δεν ξέρει. Οταν κάθεται ο άνθρωπος στην πλάτη του αλόγου μπορεί με μια κίνηση να πέσει κάτω», εξηγεί και υπογραμμίζει ότι η πίεση κάνει το ζώο να δυσανασχετεί…
«Εμείς πρέπει να γινόμαστε άλογα και όχι το άλογο σαν εμάς. Είναι πιο εύκολο για εμάς να μπούμε στη θέση του απ’ ό,τι το ζώο στη θέση του ανθρώπου».
Λέει επίσης ότι το κάθε άλογο έχει το χαρακτήρα του και πρέπει να το μάθεις καλά για να βρεις τον τρόπο να συνεργαστείς μαζί του.
«Αν βάλω ένα φίλο μου να πέσει ανάσκελα δεν θα του αρέσει»
Στην Αργεντινή είναι πολύ διαδεδομένη τον τελευταίο καιρό η γιόγκα με τα άλογα. Ο Ραφαέλ όμως τονίζει ότι η δική του φιλοσοφία δεν το επιτρέπει. «Με το να διατάξω το άλογο να κάτσει ή να βάλω το ζώο να γυρίσει ανάποδα με τα πόδια πάνω θα δείξω πως κάνω ό,τι θέλω, αλλά νιώθω ότι δεν υπάρχει σεβασμός προς το ζώο. Αν βάλω ένα φίλο μου να πέσει ανάσκελα με τα πόδια πάνω, σίγουρα δεν θα του αρέσει».
«Οταν μιλάς στο άλογο είσαι πιο πλούσιος από τον πλούσιο»
Ο Ραφαέλ τονίζει ότι η ενασχόληση με τα άλογα δεν πρέπει να είναι προνόμιο των πλουσίων. «Δεν είναι απαραίτητο να είσαι πλούσιος για να ασχοληθείς με τα άλογα. Αμα περπατάς δίπλα από το άλογο, του μιλάς, το χαϊδεύεις, το αγγίζεις και ο πλούσιος δεν κάνει αυτά τα πράγματα, τότε είσαι πιο πλούσιος από αυτόν».
Η θεραπευτική ενασχόληση με τα άλογα
Η επαφή με τα άλογα λειτουργεί και θεραπευτικά σε παιδιά με συγκεκριμένα προβλήματα υγείας.
Ο Ραφαέλ μεγάλωσε με ένα πρώτο του εξάδελφο που έχει αυτισμό…
«Επειδή ήταν καουμπόι όπως εμάς είχε το άλογο του και περνούσε όλη τη μέρα μαζί του.
Οταν τελειώναμε εμείς, εκείνος έκανε ένα είδος διαλογισμού με το ζώο του. Εβγαζε τη σέλα, πήγαινε περπάτημα μαζί του, το έλουζε με το λάστιχο και του τραγουδούσε. Ακόμα και την ώρα που έτρωγε το άλογο, αυτός του τραγουδούσε. Ενιωθε πολύ καλά και δεν επιζητούσε τίποτα άλλο. Η μόνη του έγνοια ήταν το άλογό του. Το πρόβλημα του ήταν σαν να μην υπήρχε. Ηταν πολύ ήρεμος και ήσυχος».
Ο Ραφαέλ σήμερα βοηθά ένα 16χρονο παιδί με αυτισμό. «Περνούμε πολλές ώρες μαζί με το άλογο. Πάει βόλτα, περπατά με το άλογο, το παρακολουθεί που τρώει. Το βλέπω στα μάτια του πως όταν είναι με το άλογο νιώθει πολύ ωραία. Είναι απίστευτο πόσο μπορεί να ηρεμήσει ένας άνθρωπος με το άλογο».
Το όνειρο του Ραφαέλ
Οπως μας εξηγεί στην Κύπρο παρατηρείται το φαινόμενο, οι ιδιοκτήτες αλόγων του ιπποδρόμου να δίνουν τα ζώα όταν έχουν κάποιο πρόβλημα υγείας, ψυχολογικό πρόβλημα ή δεν μπορούν να είναι πλέον ανταγωνιστικά στο στίβο.
Οταν το άλογο έχει ψυχολογικό πρόβλημα και το παίρνει κάποιος, γίνεται επικίνδυνο, απρόβλεπτο. Το άλογο χρειάζεται πολλή δουλειά και χρόνο για να ξεχάσει το φόβο και το στρες από τον ιππόδρομο.
Το όνειρο του Ραφαέλ είναι να περιφράξει μια μεγάλη έκταση γης στο βουνό για τα άλογα που φεύγουν από τον ιππόδρομο. Να τα φροντίζει και να ασχολείται μαζί τους. Είναι δύσκολο όμως να το κάνει μόνος του λόγω οικονομικού κόστους.
Aκολουθήστε μας στο Google News
Οι τελευταίες ειδήσεις από την Κύπρο και τον κόσμο και όλη η επικαιρότητα στο dialogos.com.cy
