Επανένωση ο κοινός μας στόχος 

Του
Κώστα Κατσώνη

Παρακολουθώντας πρόσφατα τις ποικίλες αντιδράσεις των κομμάτων του αποκαλούμενου ενδιάμεσου ή «πατριωτικού» ή απορριπτικού, κατ’ άλλους, χώρου, για την τριμερή στο Βερολίνο, διερωτάται κανείς για το σκεπτικό που διέπει τις αρνητικές εν πολλοίς τοποθετήσεις τους, κάθε φορά που διαφαίνεται μία ελπίδα ή έστω προοπτική επανέναρξης των συνομιλιών για το επικίνδυνα χρονίζον κυπριακό πρόβλημα. Καθώς έχουν ήδη συμπληρωθεί 45 χρόνια προσφυγιάς, συνεχιζόμενης τουρκικής κατοχής και ολοένα εντεινόμενης τουρκικής προκλητικότητας, δε θα ήταν άραγε αναγκαίο να καθοριστεί και να συμφωνηθεί από την πολιτική ηγεσία του τόπου, συμπολιτευόμενη και αντιπολιτευόμενη, ένα κοινό πλαίσιο στρατηγικών δράσεων και μεθοδεύσεων, ώστε να επιτευχθεί, το συντομότερο δυνατόν, ο κοινός στόχος όλων για τερματισμό της κατοχής και επανένωση της πολύπαθης Κύπρου;

Υπάρχουν, άλλωστε και οι ομόφωνες αποφάσεις του Εθνικού Συμβουλίου, που θεωρητικά τουλάχιστον κάποιοι ισχυρίζονται ότι ασπάζονται, ενώ την ίδια στιγμή αρνούνται να επιβεβαιώσουν με ένα κοινό ανακοινωθέν του Εθνικού Συμβουλίου ότι στόχος μας αμετάθετος είναι η επίτευξη λύσης διζωνικής, δικοινοτικής ομοσπονδίας, με βάση τις ίσαμε σήμερα Συμφωνίες Κορυφής και τα σχετικά ψηφίσματα του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, μέσα από τα οποία καθορίζεται επίσης και η έννοια της πολυσυζητημένης πολιτικής ισότητας. Αν κάποιοι διαφωνούν με το στόχο της διζωνικής και της επανένωσης, τι άραγε προτείνουν ως εναλλακτική στόχευση και λύση; Ειλικρινά, δυσκολεύεται κανείς να κατανοήσει τη λογική της αποχής και της μη συμμετοχής σε διαπραγματεύσεις, ως στρατηγικής για την επίλυση του κυπριακού προβλήματος.

Είναι πολύ δύσκολο να συνειδητοποιήσουμε όλοι επιτέλους σ’ αυτόν τον δύσμοιρο τόπο ότι διαφορετικά ήταν τα δεδομένα όταν απορρίπταμε το αμερικανο-βρετανικο-καναδικό σχέδιο λύσης το 1978 από τα δεδομένα του 1984 που απορρίπταμε τους δείκτες Γκουεγιάρ, του 1993 που απορρίπταμε τις ιδέες Γκάλι, του 2004 που είπαμε το «βροντερό» όχι στο «τρισκατάρατο» σχέδιο Ανάν, του 2017 με τις γνωστές προεδρικές παλινωδίες στο Κραν Μοντανά και τις σημερινές συνθήκες του 2019, όπου η κατοχική Τουρκία απειλεί πλέον απροκάλυπτα για τις συνέπειες μιας νέας αποτυχίας, την ίδια ώρα που βρίσκεται εδώ και μερικούς μήνες με τα πολεμικά της πλοία και τα γεωτρύπανά της σε αδειοδοτημένα τεμάχια της κυπριακής ΑΟΖ; Αν εγκύψει κανείς με σοβαρότητα στην ιστορική πορεία των συνομιλιών για το κυπριακό πρόβλημα όλα αυτά τα χρόνια, δεν είναι δύσκολο να διαπιστώσει ότι τα δεδομένα κάθε διαπραγμάτευσης ήταν και είναι διαφορετικά, ενώ η άγονη και αναποτελεσματική, σε σχέση με τη λύση, πάροδος του χρόνου παγιώνει τα κατοχικά τετελεσμένα και ενισχύει την τουρκική προκλητικότητα και αδιαλλαξία.

Οι εννιά όροι που έθεσε πρόσφατα η Τουρκία για την επανέναρξη των συνομιλιών είναι ενδεικτικοί των προθέσεων της κατοχικής δύναμης, που απροκάλυπτα πλέον μας απειλεί για ένα σχέδιο Β σε περίπτωση νέου ναυαγίου, για το οποίο δε θα είμαστε, αναμφίβολα, ιδιαίτερα ευτυχείς. Ας επικεντρωθούμε λοιπόν στο στόχο της επανένωσης, που είναι και στόχος της συντριπτικής πλειοψηφίας των Τ/κ, όπως έχει αποδείξει η στήριξη που παρέχουν στον ηγέτη τους Μ. Ακιντζί, ο οποίος διακήρυττε καθημερινά ότι είναι σταθερά προσηλωμένος στο στόχο της επανενωμένης ομόσπονδης Κύπρου, τολμώντας μάλιστα να τα βάλει και με τον νεοσουλτάνο Ερντογάν. Ιδού λοιπόν η Ρόδος! Είτε συστρατευόμαστε στο στόχο της επανένωσης μέσω συνομιλιών, είτε επιλέγουμε την οδό της αδράνειας και της απραξίας (διατήρησης δηλαδή του status quo), με απρόβλεπτες και ορατές πλέον επικίνδυνες συνέπειες για τον τόπο και το λαό μας.

Google News icon Aκολουθήστε μας στο Google News

Οι τελευταίες ειδήσεις από την Κύπρο και τον κόσμο και όλη η επικαιρότητα στο dialogos.com.cy