Έπεσε το τελευταίο φύλλο συκής

Της Ελένης Μαύρου

Από όταν πρωτοεμφανίστηκε ο Νίκος Χριστοδουλίδης στην πολιτική σκηνή, αρχικά ως κυβερνητικός εκπρόσωπος του Νίκου Αναστασιάδη και στη συνέχεια ως Υπουργός Εξωτερικών και «δεξί χέρι» του Προέδρου, μέχρι και σήμερα που διεκδικεί την προεδρία της Κυπριακής Δημοκρατίας, διαμόρφωσε ένα προφίλ σοβαρού, ηθικού και συναινετικού πολιτικού.

Η εικόνα αυτή θρυμματίστηκε πολύ νωρίς -για όσους βέβαια θέλουν να βλέπουν τις πραγματικότητες.

Η σοβαρότητά του πλήγηκε σε πολιτικό επίπεδο από τις βεβιασμένες και λανθασμένες εκτιμήσεις του για τη «θωράκιση» της ΑΟΖ μας που τελικά έμεινε διάτρητη, από το τουρκικό «πυροτέχνημα» της Αμμοχώστου που έγινε η αρχή του εποικισμού της πόλης, από τις ευρωπαϊκές «κυρώσεις που θα πονέσουν την Τουρκία» και ούτε καν την άγγιξαν και από τα γεωτρύπανα που δεν θα εξασφάλιζε η Τουρκία και όχι μόνο βρήκε τέσσερα, αλλά έπιασαν και δουλειά.

Το ήθος του πλήγηκε όταν έκανε έναρξη της προεκλογικής του εκστρατείας αντιγράφοντας την ομιλία του Ιωάννη Κασουλίδη για τις εκλογές του 2008, από τη δημιουργία fake λογαριασμών για να κτυπούν τους ανθυποψηφίους του και δημοσιογράφους, από την ετοιμότητά του να παραιτηθεί στην κρίσιμη φάση για τον τόπο μετά το Μοντ Πελεράν για να μη σπαταλά το «προσωπικό πολιτικό κεφάλαιό» του. Πλήττεται και από την επιμονή του να χαρακτηρίζει «την πιο διεφθαρμένη κυβέρνηση» που έζησε ο τόπος, αδιάφθορη!

Στο τελευταίο debate έπεσε και το τελευταίο φύλλο συκής. Στην ερώτηση κατά πόσο στην κυβέρνηση ευρείας αποδοχής που θα σχηματίσει αν εκλεγεί, χωρά και το ΕΛΑΜ, ο Ν. Χριστοδουλίδης απάντησε «ξεκάθαρα» (ίσως για πρώτη φορά στη διάρκεια της προεκλογικής του εκστρατείας): «Εμείς είμαστε εδώ για να ενώσουμε τον κυπριακό λαό». Άφησε μάλιστα ανοιχτό το ενδεχόμενο να διορίσει υπουργούς που προέρχονται από το ΕΛΑΜ στην κυβέρνησή του. Χωρίς αστερίσκους και χωρίς υποσημειώσεις…

Ίσως χειρότερο είναι το γεγονός ότι την επόμενη μέρα προσπάθησε να μας πείσει ότι… δεν ακούσαμε καλά. Θα έλεγα ότι αναδιπλώθηκε λόγω των αντιδράσεων που ξεσήκωσε η δήλωσή του, αν δεν μας είχε συνηθίσει άλλα να λέει το βράδυ και άλλα το πρωί. Θυμάστε που δεν βρήκε άλλο παράδειγμα να πει για τη διαφθορά στον τόπο από τους γονείς που γράφουν τα παιδιά τους σε σχολείο άλλης γειτονιάς και λίγες μέρες αργότερα προσπαθούσε να μας πείσει ότι… δεν καταλάβαμε.

Δεν είναι βέβαια ο μόνος που γλυκοκοιτάζει την ακροδεξιά. Ο ΔΗΣΥ άνοιξε την πόρτα όταν συνεργάστηκε μαζί τους σε προηγούμενες προεδρικές εκλογές, ενώ ο Αβέρωφ Νεοφύτου δεν είχε κανένα πρόβλημα να παζαρέψει (με ποια ανταλλάγματα, άραγε) την εκλογή του Προέδρου της Βουλής, την έγκριση προϋπολογισμών, την ψήφιση νομοσχεδίων…

Με τη δημοκρατία, όμως, δεν παίζουμε.

Εκείνοι που ψάχνουν έναν Πρόεδρο και μια κυβέρνηση πραγματικά προσηλωμένους στις αρχές και τις αξίες της δημοκρατίας και της ελευθερίας, στα ανθρώπινα δικαιώματα και στο κράτος δικαίου, άκουσαν τη σαφή απάντηση του Ανδρέα Μαυρογιάννη: Με το ΕΛΑΜ τον χωρίζει χάος και δεν μπορεί να υπάρξει καμιά συνδιαλλαγή, κανένα φλερτ με την ακροδεξιά!