Επίδειξη ισχύος οι μεν, δικαίωση οι δε…

Της Μαρίας Φράγκου

Και να λοιπόν πού φτάσαμε…

Εκεί που η ελπίδα άνθιζε και πιστεύαμε πως αυτή τη φορά κάτι μπορεί να γίνει, εκεί που άκουγες Νίκο Αναστασιάδη και Μουσταφά Ακιντζί να μιλούν για την προοπτική της λύσης κι έλεγες δεν μπορεί, δεν είναι δυνατό να είναι όλα ψέματα ή υποκρισία…

Φτάσαμε, λοιπόν, στο σημείο οι δύο ηγέτες, οι δύο συντοπίτες που εξέπεμπαν και εικόνα φίλων, να μην μπορούν πια να κοιτάξει ο ένας τον άλλο στα μάτια και το χειρότερο να μην μπορούν να πουν δυο λόγια που να πείθουν. Κι αυτό είναι το λιγότερο, βεβαίως. Το κυριότερο είναι πως πέφτουν βροχή οι αλληλοκατηγορίες για τις μεταξύ τους ευθύνες για την κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει το Κυπριακό.

Κι ο Μουσταφά Ακιντζί, ανήμπορος να διαχειριστεί τις εξελίξεις στα κατεχόμενα, αφού πρώτο βιολί είναι η ψευδοκυβέρνηση, δέχεται πυρά ένθεν κακείθεν του συρματοπλέγματος για την κατάσταση που έχει επιφέρει η απόφαση των λεγόμενων αρχών για επιβολή δασμών στα τρόφιμα και φάρμακα προς τους εγκλωβισμένους.

Τον καρφώνει ο Ερτουγρούλογλου ότι ήταν ενήμερος για τις προθέσεις, τον καταγγέλλουν οι από δω θιασώτες της μη λύσης ότι είναι υποκριτής όταν λέει πως θέλει λύση και τον ταυτίζουν με ό,τι εθνικιστικό υπάρχει στην άλλη πλευρά. Και οι Τ/κ που πίστεψαν σε αυτόν και στο κοινό όραμα για λύση νιώθουν οι περισσότεροι πως έχουν εξαπατηθεί ή πως τα πράγματα δεν είναι αναστρέψιμα.

Κι ο Πρόεδρος Αναστασιάδης, όπως βέβαια και οι στενοί του συνεργάτες και σύσσωμος ο ΔΗΣΥ, στην προσπάθειά τους να γίνουν αρεστοί σε όλους, και στους πατριώτες και στους λιγότερο ή περισσότερο πατριώτες και στην άκρα δεξιά που δέχεται το φλερτ των Νικόλα Παπαδόπουλου και Γιώργου Λιλλήκα, χρησιμοποιεί ρητορική που δεν διαφέρει ποσώς από αυτήν που εκφέρουν οι δύο ανθυποψήφιοί του.

Και ποιος την πληρώνει στο τέλος-τέλος την κατάσταση; Τίνος τα συμφέροντα και σκοπιμότητες εξυπηρετούνται και τίνος τα συμφέροντα θυσιάζονται και οι ελπίδες εξανεμίζονται;

Τα πράγματα στο Κυπριακό ολοένα και γίνονται χειρότερα γιατί το ναυάγιο στο Κραν Μοντανά έδωσε την αφορμή στους πολέμιους της λύσης να ξιφουλκήσουν. Οι μεν της τ/κ πλευράς, κάνοντας επίδειξη ισχύος με την επιβολή δασμών στα τρόφιμα και φάρμακα, οι δε της ε/κ πλευράς να πουν πως δικαιώνεται η πολιτική τους.