Της Μαρίας Φράγκου
Οι εργαζόμενοι τρίτων χωρών στην Κύπρο εμπίπτουν στο πρόγραμμα ελέγχου των 20.000 τεστ, είπε χθες ο Υπουργός Υγείας. Άκουγα και τον Υπουργό Εσωτερικών να λέει πως με την επιστροφή πίσω στα εργοτάξια, όπου εργαζόμενοι, και δη τρίτων ή άλλων χωρών, συνωστίζονται σε αυτούς τους χώρους, πρέπει να γίνει μέριμνα (από τους εργοδότες αν κατάλαβα καλά) για δειγματοληπτικά τεστ, ώστε να αποφευχθούν κρούσματα ή αναζωπύρωση, στο διάστημα μετά την επάνοδο στην κανονικότητα. Όσον αφορά τους μετανάστες, ο Υπουργός Υγείας είπε πως βρίσκεται σε συνεννόηση με το Υπουργείο Εσωτερικών. «Γίνεται έλεγχος στα συγκεκριμένα κέντρα όπου διαμένουν κι αν χρειάζεται με εισηγήσεις του Υπουργείου Εσωτερικών θα προχωρήσουμε και σε περαιτέρω μέτρα», είπε ακόμα.
Εργαζόμενοι τρίτων χωρών και μετανάστες στον τόπο μας από τη μια και πανδημία από την άλλη. Και λαμβάνοντας υπόψιν τις δύο παραπάνω δηλώσεις, περίπου καταλαβαίνουμε πως τους στοχοποιούμε ως ενδεχόμενη εστία κινδύνου. Ή, τουλάχιστον, κάποιος από τους… καλοπροαίρετους έτσι μπορεί να το εκλάβει. Και… καλοπροαίρετοι, σε σχέση με τα δικαιώματα εργαζομένων τρίτων χωρών και μεταναστών, υπάρχουν πολλοί. Το είδαμε, το ζήσαμε πολλές φορές.
Πόσο φρόντισαν οι αρμόδιοι για αυτούς τους ανθρώπους είναι δύσκολο να πει κανείς με βεβαιότητα. Κι όσο κι αν αρμοδίως λέγεται πως υπήρξε μέριμνα και φροντίδα, όλοι έχουμε τις επιφυλάξεις μας. Φορείς που δραστηριοποιούνται, πάντως, με ξένους εργαζομένους στον τόπο μας και με μετανάστες έχουν άλλη άποψη. Ο Υπουργός Εσωτερικών καθησυχάζει, λέγοντας πως στην Κοκκινοτριμιθιά, για παράδειγμα, στο κέντρο υποδοχής μεταναστών και αιτητών ασύλου, βρίσκονται μόλις πεντακόσιοι άνθρωποι, όταν η χωρητικότητα της δομής είναι για χίλια άτομα.
Τα ερωτήματα παραμένουν και η ουσία του ζητήματος παραμένει. Γιατί οι ξένοι εργαζόμενοι στον τόπο μας, οι μετανάστες, οι αιτητές ασύλου δεν διαφέρουν σε τίποτα από τον υπόλοιπο πληθυσμό. Κι αν γίνεται θέμα από φορείς και Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις είναι για να προβλεφθεί το κακό. Και ξέρετε ποιο είναι το μεγαλύτερο κακό; Μα η στοχοποίηση αυτών των ανθρώπων. Και ο έκδηλος ρατσισμός μας. Αυτοί οι άνθρωποι δεν έχουν την πολυτέλεια να ζουν κατά μόνας, αλλά ζουν τσουβαλιασμένοι σε «τρύπες» που τις χρυσοπληρώνουν κιόλας.
Άμα θα επανέλθουν στην εργασιακή, επιχειρηματική και άλλη δραστηριότητα οι άνθρωποι αυτοί, ας έχουμε υπόψιν τις άθλιες συνθήκες στις οποίες ζουν. Κατά τεκμήριο εργάζονται σε πιο δυσχερείς συνθήκες και διαβιούν σε δυσχερέστερες συνθήκες σε σχέση με τον υπόλοιπο πληθυσμό.
Ας φροντίσει το κράτος και για την ασφάλεια αυτών των ανθρώπων. Τον τερματισμό της εκμετάλλευσής τους δύσκολα θα τον πολεμήσει κανείς μέχρι τέλους, αν και θα ήταν ευχής έργον. Τις συνθήκες διαβίωσής τους, ωστόσο, τις δυσχερείς συνθήκες κάτω από τις οποίες εργάζονται τις γνωρίζουν οι πάντες. Ας μην είναι στην έγνοια και στη φροντίδα αυτών που σταθερά και με κόστος τους στηρίζουν και υποστηρίζουν. Ας γίνει μέλημα όλων, αυτών που έχουν τη δύναμη και τη δυνατότητα, ιδιαίτερα.
Aκολουθήστε μας στο Google News
Οι τελευταίες ειδήσεις από την Κύπρο και τον κόσμο και όλη η επικαιρότητα στο dialogos.com.cy
