«Εθνική ομοψυχία» – καταφύγιο κάθε κατεργάρη

Του Γιαννάκη Κολοκασίδη

Εδώ και αρκετό καιρό βρισκόμαστε στον αστερισμό της «εθνικής ομοψυχίας». Για το γεγονός αυτό θα πρέπει οι κυβερνώντες να ευγνωμονούν την Τουρκία. Γιατί η εισβολή της στην κυπριακή ΑΟΖ τούς ήρθε γάντι. Τους βόλεψε αφάνταστα. Και αυτούς και όλους τους άλλους, τους μονίμως ανησυχούντες, που όλως παραδόξως έπαψαν να ανησυχούν. Αντίθετα, τρίβουν τα χέρια με ικανοποίηση. Ακολουθείται, όπως λεν, έστω και αποσπασματικά η δική τους πολιτική.

Με τον εχθρό στα νερά μας επιβάλλεται να επικρατήσει «εθνική ομοψυχία» για να τον αντιμετωπίσουμε. Όλα τα άλλα, όπως για παράδειγμα τα αδιέξοδα στο Κυπριακό, η προ των πυλών διχοτόμηση και η καταστροφική πολιτική Αναστασιάδη – Συναγερμού, χάνονται από το οπτικό πεδίο.

Η καταφυγή στην ανάγκη «εθνικής ομοψυχίας» είναι επαναλαμβανόμενο φαινόμενο στη νεότερη κυπριακή και ελληνική ιστορία. Όποτε οι εκάστοτε κρατούντες όταν ήθελαν να κρύψουν τα υπαρκτά καυτά προβλήματα κάτω από το χαλί ή να προωθήσουν/καλύψουν καταστροφικές πολιτικές, θυμούνταν την «εθνική ομοψυχία». Τα παραδείγματα άπειρα. Δεν είναι όμως της παρούσης.

Επιβάλλεται, λοιπόν, η επικράτηση «εθνικής ομοψυχίας» προκειμένου τάχα να αντιμετωπιστούν οι τουρκικές απειλές. Και θα ήσαν ευτυχείς οι κυβερνώντες, και όσοι συντονίζουν τα βήματά τους μαζί τους, αν κατάφερναν να επιβάλουν τη λεγόμενη «εθνική ομοψυχία». Δηλαδή να σιγήσει κάθε αντίθετη φωνή και όλοι να ηδονιζόμεθα χτυπώντας τα κοντάρια μας στις ασπίδες μας ή, πιο σωστά, κατακεραυνώνοντας την Τουρκία.

Το ειδυλλιακό σκηνικό, όμως, έρχεται να χαλάσει το ΑΚΕΛ, το οποίο αρνείται να παίξει το παιχνίδι των κυβερνώντων. Το ΑΚΕΛ καταγγέλλει, φυσικά, και καταδικάζει τις παράνομες ενέργειες της Τουρκίας, αλλά ταυτόχρονα συνεχίζει να αναδεικνύει τις ασήκωτες ευθύνες του Αναστασιάδη και του ΔΗΣΥ για τα επικίνδυνα αδιέξοδα στα οποία έχουμε οδηγηθεί. Και δείχνει το δρόμο πώς μπορούμε να βγούμε απ’ αυτά τα αδιέξοδα. Μαζί με το ΑΚΕΛ συντάσσονται χιλιάδες πολίτες, που ανησυχούν και αγωνιούν για το μέλλον αυτού του τόπου.

Δεν είναι η πρώτη φορά που το ΑΚΕΛ χαλά την εικόνα της «εθνικής ομοψυχίας». Το έπραξε πολλές φορές στο παρελθόν. Λοιδορήθηκε, δέχτηκε επιθέσεις, αλλά δικαιώθηκε. Εύχομαι, για το καλό της Κύπρου, να μη δικαιωθεί και σ’ αυτή την περίπτωση.

Στο πανηγύρι της «εθνικής ομοψυχίας» έχουν επιστρατευθεί και πλείστα ΜΜΕ. Τα παπαγαλάκια των κυβερνώντων με αυταρέσκεια και ικανοποίηση ανακοινώνουν και σχολιάζουν τα πολεμικά ανακοινωθέντα κυβέρνησης και κομμάτων κατά της Τουρκίας, ενώ με εμφανή κακεντρέχεια και απαρέσκεια μιλούν για την πολιτική και τις θέσεις του ΑΚΕΛ. Η ιστορία και πάλιν επαναλαμβάνεται.

Σε τελική ανάλυση το πιο εύκολο είναι να κατακεραυνώνεις την Τουρκία και να χαϊδεύεις τα αυτιά του εσωτερικού ακροατηρίου. Δεν χρειάζεται τίποτα περισσότερο από μια μεγάλη δόση μεγαλοστομίας και λίγη εθνοκαπηλεία. Το δύσκολο είναι να ακολουθήσεις μια τέτοια πολιτική που να αναγκάσει την Τουρκία είτε να συνεργαστεί για τη λύση του Κυπριακού στη βάση των ψηφισμάτων του ΟΗΕ είτε να εκτεθεί διεθνώς ως πραγματικά αδιάλλακτη.

Το ερώτημα για τον Αναστασιάδη, την ηγεσία του Συναγερμού και αρκετούς άλλους είναι αν πράγματι θέλουν να ανοίξει ο δρόμος για λύση στη βάση των ψηφισμάτων του ΟΗΕ, που προβλέπει και για την «επάρατη» Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία, ή αν στην πραγματικότητα θέλουν ένα δεύτερο ελληνικό κράτος, έστω και στη μισή Κύπρο. Είναι άλλη ιστορία, βέβαια, πόσο μεγάλη αυταπάτη είναι το δεύτερο. Κάτι σαν τη μεγάλη ιδέα που οδήγησε στη Μικρασιατική Καταστροφή.

Η «εθνική ομοψυχία» άνετα μπορεί να οδηγήσει σε μια νέα καταστροφή δια της «απροσκύνητης» οδού. Άλλωστε ο εθνικισμός, τα οικονομικά συμφέροντα και οι πολιτικές καριέρες, χτισμένες στα δεδομένα της μισής Κύπρου, από καιρό εργάζονται προς αυτή την κατεύθυνση.

Είναι τιμή για το ΑΚΕΛ που δεν παίζει το παιχνίδι της «εθνικής ομοψυχίας» και συνεχίζει να παλεύει για μια ελεύθερη, ενωμένη και ομοσπονδιακή Κύπρο.

 

Μέλος Κ.Ε. ΑΚΕΛ