Είμαστε έτοιμοι να συγχωρέσουμε την επιχειρηματική αποτυχία;

Του
Αντώνη Νεοκλέους*

 

Μία επιχειρηµατική αποτυχία δεν πρέπει να αποτελεί αιώνιο στίγµα, αλλά ούτε και πρέπει να αποτρέπει τον οποιονδήποτε από το να δοκιµάζει ξανά και ξανά. O Scott Galloway, συγγραφέας, παρουσιαστής, επιχειρηµατίας και καθηγητής Μάρκετινγκ στο New York University Stern School of Business, στο βιβλίο του “The Four: The Hidden DNA of Amazon, Apple, Facebook, and Google” αναφέρει: «Μια κοινωνία που σας ενθαρρύνει να σηκωθείτε µετά από χτυπήµατα στο κεφάλι, να ξεσκονίσετε το παντελόνι σας και να επιστρέψετε πιο δυνατοί, είναι η µυστική συνταγή για τη δηµιουργία δισεκατοµµυριούχων. Η συσχέτιση είναι ξεκάθαρη. Η Αµερική έχει τους πιο επιεικείς νόµους περί πτώχευσης, προσελκύει όσους αναλαµβάνουν κινδύνους και, όπως µπορείτε να µαντέψετε, έχει τους περισσότερους δισεκατοµµυριούχους». Πράγµατι, 29 από τους 50 πλουσιότερους ανθρώπους του πλανήτη ζουν στις ΗΠΑ, ενώ τα δύο τρίτα των λεγόµενων µονόκερων, δηλαδή εταιρειών µε εκτιµώµενη αξία άνω του $1δισεκατοµµυρίου, εδρεύουν στις ΗΠΑ.

Στην Κύπρο τα τελευταία χρόνια διατυµπανίζουµε πως έχουµε αντίστοιχους στόχους. Να µετατραπούµε σε µια χώρα που προωθεί την επιχειρηµατικότητα. Σε µια χώρα που θα αποτελεί κόµβο καινοτοµίας και τεχνολογίας. Πολλοί µάλιστα θέτουν τον πήχη ψηλά και οραµατίζονται τη δηµιουργία του πρώτου κυπριακού µονόκερου. […]

Οι επιχειρηµατίες που εν τέλει επιτυγχάνουν έχουν κάποια χαρακτηριστικά. Όχι ένα ή κάποια από αυτά, αλλά όλα. Έχουν όραµα και βλέπουν µακριά. Μπορούν να υλοποιούν όσα σχεδιάζουν και οραµατίζονται, αναλαµβάνουν ρίσκα, συνεχίζουν ανεξαρτήτως κούρασης. Η ανάληψη ρίσκου προφανώς και συνδέεται µε το ενδεχόµενο της αποτυχίας. Αυτό που διαχωρίζει όµως µία φιλική προς το επιχειρείν χώρα από µία άλλη είναι η διάθεση να συγχωρέσει την αποτυχία, να δώσει δεύτερες ευκαιρίες και να µην καταρρακώσει ψυχολογικά όποιον αποτύχει. Ειδικά για µία µικρή και κλειστή οικονοµία όπως η κυπριακή, στην οποία πολύ δύσκολα δηµιουργούνται νέοι ανταγωνιστές σε οποιονδήποτε τοµέα, το δικαίωµα στη δεύτερη και τρίτη ευκαιρία όχι απλώς πρέπει να υπάρχει, αλλά πρέπει και να ενθαρρύνεται.

Τα καίρια ερωτήµατα που πρέπει να απαντηθούν είναι τα εξής:

– Είναι διατεθειµένοι οι θεσµοί της χώρας και µεγάλοι οργανισµοί να αποδεχθούν και να αγκαλιάσουν την αποτυχία;

– Είναι οι θεσµοί διατεθειµένοι, µέσα από ορθά κριτήρια, να στηρίξουν αυτές τις εταιρείες στα πρώτα βήµατα κατά τα οποία οι πηγές χρηµατοδότησης είναι ιδιαίτερα περιορισµένες;

– Έχουν οι τράπεζες τη διάθεση να χρηµατοδοτήσουν τη βιώσιµη επιχειρηµατική ιδέα µιας νεοφυούς επιχείρησης χωρίς να απαιτούν προσωπικές δεσµεύσεις από τους ιδρυτές της;

– Θα πρέπει ο δηµιουργός µιας νεοφυούς επιχείρησης να ζει στην ανασφάλεια και µε τη δαµόκλειο σπάθη ότι µπορεί να χάσει ένα ακίνητο ή ακόµα και την οικογενειακή του στέγη;

∆ιευκρινίζουµε δε πως δεν απαιτείται η ανάληψη κάποιου συστηµικού ρίσκου για στήριξη της νεοφυούς επιχειρηµατικότητας. Για τα δεδοµένα της Κύπρου ένα ποσό της τάξης των 100 εκατ. ευρώ ετησίως θα ήταν υπέρ-ικανοποιητικό. […] Στις ΗΠΑ µόλις δύο στις εννέα νέες επιχειρηµατικές προσπάθειες επιτυγχάνουν (2-4-3). Στην Κύπρο είµαστε έτοιµοι να αποδεχθούµε τέτοια ποσοστά αποτυχίας και να δώσουµε δεύτερες ευκαιρίες; Αν ναι, µπορούµε να είµαστε αισιόδοξοι για την ανάπτυξη του επιχειρηµατικού οικοσυστήµατος της χώρας. Άλλωστε, τα µεγέθη µας είναι τέτοια που αν καταφέρουµε να αποδείξουµε αυτή µας τη διάθεση και να προσελκύσουµε σοβαρούς θεσµικούς επενδυτές, εύκολα θα µπορέσουµε να δούµε µια σηµαντική διαφορά.

* Συνιδρυτής της Gain Venture Studios